“แต่ว่าเช้านี้พ่อกำลังจะพาวิไลออกไปทำธุระนอกบ้าน... งั้นพ่อวานแกช่วยเป็นธุระพาหนูฟางข้าวไปหาหมอทีเถอะ”
นายบัญชาถือโอกาสไหว้วานลูกชาย
“ได้ครับ... เดี๋ยวผมจัดการเอง
ท่าทางรีบอาสาอย่างออกนอกหน้าของเขตต์ตะวันทำให้นายบัญชาผู้เป็นบิดาเพ่งมองหน้าเขาด้วยสายตาฉงน เพราะปกติเขตต์ตะวันมักจะทำตัวเหินห่างกับสองแม่ลูกที่เข้ามาอาศัยอยู่ในบ้านเดียวกัน แต่วันนี้ท่าทีของเขตต์ตะวันดูแปลกไป
พ่อเลี้ยงดื่มกาแฟยังไม่ทันหมดแก้ว นายบัญชาก็ขับรถเบนซ์คันหรูพานางวิไลออกไปจากบ้าน
สายตาคมกริบของเขตต์ตะวันแลขึ้นไปยังชั้นสองของบ้าน ทางปีกซ้ายซึ่งเป็นห้องนอนของฟางข้าว
เขาไม่ได้นึกเป็นห่วงเมื่อได้ยินที่นางวิไลบอกว่าฟางข้าวไม่สบาย เพราะเขตต์ตะวันพอจะเดาได้ว่ามันอาจจะเป็นข้ออ้างเพื่อที่จะได้ไม่ต้องลงมาเจอหน้าเขาที่โต๊ะอาหาร
ครู่ใหญ่ๆ ต่อมา
ก็อกๆ...
หลังมือของพ่อเลี้ยงกระแทกเข
