ตอนที่ 2
1230 Words
หล่อนไม่เคยอยากแต่งงานกับโรเบิร์ตเลย แต่เพราะพลาดมีความสัมพันธ์กับเขาในวันที่เมามาก และอลันเข้ามาเจอเข้าพอดี ทำให้หล่อนจำต้องแต่งงานอย่างไม่มีทางเลือก ทั้งๆ ที่ไม่ได้รัก ไม่ได้เสน่หาใดๆ เลย
หลายครั้งที่หล่อนทะเลาะกับโรเบิร์ตเรื่องนี้ แต่หล่อนไม่สนใจ เพราะหล่อนไม่ได้คิดอะไรกับเขาเลย คนที่หล่อนรักมีเพียงคนเดียวเท่านั้น นั่นก็คืออลัน... พี่ชายบุญธรรมคนนี้
หล่อนมองเขาด้วยสายตาเว้าวอน และทอดสะพานให้กับอลันทุกครั้งที่สามารถทำได้ แต่ชายหนุ่มกลับทำเหมือนมองไม่เห็น
“จะทำอย่างนั้นได้ยังไงกันล่ะโซเฟีย อย่าลืมสิว่าน้องแต่งงานมีครอบครัวไปแล้ว”
“แต่น้อง...”
อลันไม่คิดจะรอให้โซเฟียพูดต่อจนจบ เขาเลือกที่จะย้อนกลับไปพูดเรื่องของพิมรักอีกครั้ง
“ให้คนของเราจับตาดูแม่นั่นอย่าให้คาดสายตา และถ้ามีโอกาส จับตัวมาที่นี่”
“ครับนาย”
“ไปจัดการตามที่สั่งได้แล้ว”
ลูกน้องก้มหน้ารับทราบคำสั่ง ก่อนจะเดินออกไปจากห้องโถง
โซเฟียนั่งกำมือแน่น สมองพยายามครุ่นคิดว่าจะจัดการกำจัดพิมรักยังไงดี
‘ไหนมึงรับปากกับกูว่าจะไม่กลับมาเหยียบที่ฟลอเรนต์อีกไง อีพิมรัก’
“พี่ชายจะยังไปสนใจมันอีกทำไมคะ หรือว่าพี่ชายลืมไปแล้วว่านังพิมรักมันเลวแค่ไหน และมันทำอะไรเอาไว้กับพี่ชายบ้าง”
อลันเบือนหน้ามามองน้องสาวบุญธรรม “ก็เพราะว่าพี่ไม่ลืมว่าผู้หญิงคนนั้นทำอะไรเอาไว้กับพี่บ้างไงล่ะ พี่ถึงต้องทำแบบนี้” ดวงตาของอลันเต็มไปด้วยความคั่งแค้น
“แต่นังนี่มันคือตัวอันตรายสำหรับพี่ชายนะคะ น้องว่าอย่าไปยุ่งเกี่ยวกับมันอีกเลยค่ะ หรือว่าเอาอย่างนี้ไหมคะ ให้น้องจัดการมันให้แทน”
ศีรษะทุยสวยของอลันส่ายไปมา
“ขอบใจมากนะ โซเฟีย แต่เรื่องนี้เป็นเรื่องของพี่กับแม่นั่น ให้พี่จัดการเองดีกว่า”
“แต่น้องเป็นห่วงพี่ชาย”
“พี่รู้ แต่น้องสบายใจได้ เพราะคนที่แหลกเหลวในครั้งนี้จะเป็นแม่นั่น ไม่ใช่พี่”
โซฟาอกแทบจะระเบิด เพราะหึงหวงพี่ชายบุญธรรมกับพิมรัก แต่ก็แสดงออกมากไปกว่านี้ไม่ได้ เพราะเกรงว่าอลันจะสงสัยในเรื่องในอดีต
“ถ้าพี่ชายมีอะไรให้น้องช่วย พี่ชายต้องรีบบอกน้องเลยนะคะ น้องยินดี...”
อลันยกมือขึ้นลูบศีรษะของโซเฟียเบาๆ
เขาเอ็นดูโซเฟียดั่งน้องสาวแท้ๆ แม้จะพอรับรู้ได้บ้างว่าโซเฟียคิดกับเขามากกว่าแค่พี่ชายก็ตาม
“ขอบใจนะโซเฟีย แต่พี่จัดการเองได้”
“แต่น้องเป็นห่วงพี่ชาย”
เขายิ้มน้อยๆ ให้กับโซเฟีย
โซเฟียมองหน้าพี่ชายอย่างแสนรัก ก่อนจะซบหน้ากับอกกว้างและยิ้มอย่างมีความสุข
“น้องจะย้ายกลับมาอยู่ที่นี่นะคะ จะได้ช่วยพี่ชายจัดการนังพิมรัก”
“อย่าดีกว่าโซเฟีย พี่ไม่อยากให้น้องมีปัญหากับโรเบิร์ตอีก”
เขารู้ระแคะระคายมาตลอดว่าน้องสาวบุญธรรมมีปัญหากับเพื่อนของตัวเอง จนตอนนี้ครอบครัวระส่ำระสายอย่างหนัก
“น้องจะคุยกับเขาเองค่ะ รับรองว่าจะไม่มีปัญหาแน่นอน”
อลันดันร่างของน้องสาวออกห่างเล็กน้อย และจ้องหน้า
“ไม่เอาน่าโซเฟีย อย่าทำตัวเป็นเด็กๆ สิ น้องแต่งงานไปแล้ว ต้องอยู่กับสามีนะครับ”
“แต่น้อง...”
“อย่าให้พี่เป็นต้นเหตุทำให้ครอบครัวของน้องสาวสุดที่รักต้องมีปัญหาเลย”
หล่อนอยากโต้แย้ง อยากยืนกรานว่าจะไม่ยอมรับสิ่งที่พี่ชายบอก แต่ก็รู้ดีว่าถ้าแข็งกร้าวไป อลันอาจจะไม่รักไม่เมตตาแบบเดิม
“ก็ได้ค่ะ แต่น้องขอแวะมาหาพี่ชายบ่อยๆ นะคะ น้องเป็นห่วงพี่ชาย”
“ได้สิ”
“งั้นคืนนี้น้องขอค้างที่นี่”
อลันส่ายหน้าไปมา และพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงจริงจัง
“วันนี้เป็นวันครบรอบแต่งงานของน้องกับโรเบิร์ตไม่ใช่เหรอ”
“เอ่อ... ไม่เป็นไรค่ะ มันไม่สำคัญ”
ใช่...
มันไม่สำคัญเลยสักนิด หล่อนไม่ได้รักโรเบิร์ต และอยากจะหย่าขาดกับเขาจะแย่อยู่แล้ว
“มันจะไม่สำคัญได้ยังไง เชื่อพี่ น้องต้องทำตัวเป็นภรรยาที่ดีนะครับ”
หล่อนไม่อยากทำเลย แต่ก็ไม่อาจจะบอกความรู้สึกแท้จริงออกไปได้
“ก็ได้ค่ะ แต่พี่ชายจะต้องรับปากกับน้องนะคะว่าจะไม่หลงกลนังพิมรักมันอีก”
“พี่ไม่เคยหลงกลแม่นั่นตั้งแต่แรกอยู่แล้ว”
“งั้นพรุ่งนี้น้องจะแวะมาใหม่ แต่ถ้าพี่ชายได้ตัวมันมาแล้ว ก็อย่าลืมบอกน้องนะคะ”
อลันไม่ได้ตอบรับอะไรออกไปนอกจากระบายยิ้มบางๆ
โซเฟียจ้องมองพี่ชายอย่างลืมตัว มองความหล่อเหลาของอลันอย่างไม่อาจจะยอมให้ใครได้ครอบครองเขาได้
“พี่ชายกินมื้อเช้าหรือยังคะ ถ้ายังเดี๋ยวน้องไปทำมาให้”
“ตอนแรกพี่ว่าจะไปกินที่บริษัทฯ แต่ตอนนี้แผนเปลี่ยนนิดหน่อยก็เลยยังไม่ได้กินครับ”
“งั้นน้องไปทำมาให้พี่ชายกินนะคะ”
โซเฟียลุกขึ้นยืน ใบหน้าเกลื่อนไปด้วยรอยยิ้มแห่งความสุข
“ขอบคุณครับน้องรัก”
“ไม่ต้องขอบคุณน้องหรอกค่ะพี่ชาย แค่พี่ชายรักน้องตลอดไปก็พอแล้ว”
“แน่นอน พี่ไม่มีทางไม่รักน้องสาวของพี่หรอก”
รอยยิ้มบนใบหน้าของโซเฟียค่อยๆ จางลงไป เมื่อได้ยินคำว่า ‘น้องสาว’ ดังออกมาจากปากของ
อลันซ้ำอีกครั้ง
หล่อนเกลียดคำนี้ที่สุดเลย!
น้องสาวเหรอ หล่อนไม่ได้อยากเป็นน้องสาวเลยสักนิด แต่หล่อนอยากเป็นคนรักของอลันต่างหาก และหล่อนจะต้องทำให้ได้
“ทำไมหน้าเจื่อนๆ เป็นอะไรหรือเปล่าโซเฟีย”
“เอ่อ... เปล่าค่ะ งั้นน้องขอตัวไปทำอาหารให้พี่ชายก่อนนะคะ”
โซเฟียรีบฝืนยิ้มออกมา เพราะไม่ต้องการให้พี่ชายผิดสังเกต
“ครับ”
เมื่อน้องสาวบุญธรรมเดินหายออกไปจากห้องโถงแล้ว อลันจึงหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาต่อสายหาลูกน้องของตัวเอง
“เป็นไงบ้าง จับตัวพิมรักได้หรือยัง”
“พวกผมขับรถตามรถแท็กซี่ของเธออยู่ครับนาย และก็ดูเหมือนว่าแท็กซี่กำลังจะพาเธอไปที่บ้านของนายครับ”
อลันวางโทรศัพท์มือถือลงบนโต๊ะกระจกตรงหน้า รอยยิ้มหยันเปื้อนริมฝีปากหยักสวยมากมาย
“เงินหมดอย่างที่โซเฟียบอกจริงๆ สินะ พิมรัก”
มือใหญ่กำแน่น ขณะเหลือบมองออกไปนอกหน้าต่าง
แม้เขาจะพยายามวาดภาพเลวร้ายของพิมรักมากสักแค่ไหน แต่กระนั้นความปรารถนาที่มีต่อผู้หญิงสารเลวอย่างหล่อนก็ยังคงคุกรุ่นอยู่แน่นทรวง
เขาเกลียดตัวเองที่ความเลวระยำของพิมรัก ไม่อาจจะขจัดความหอมหวานของเนื้อสาวที่ได้ลิ้มลองในค่ำคืนนั้นให้จางหายไปได้
แม้ว่าจะพยายามสักแค่ไหนก็ตาม...
- Writer
