บทที่5
1266 Words
"ที่นี่เหรอ"
"ค่ะ ที่นี่"บัวบูชาตอบภูผาเมื่อเขาขับรถพาเธอมายังโรงพยาบาลที่มารดารักษาตัวอยู่
"เธอไม่สบาย"
"เปล่าหรอกค่ะ บัวมาเยี่ยมแม่"บัวบูชาเอ่ยตอบก่อนเธอจะปลดเข็มขัดแล้วหันไปมองหน้าของท่านประธานคนใหม่
"ขอบคุณมากนะคะที่อุตส่าห์ขับรถพาบัวมาถึงที่นี่"ระยะทางไม่ใช่ใกล้ ๆ แต่ชายหนุ่มก็ยังมีน้ำใจขับรถพาเธอมาในช่วงเวลามืดค่ำ
"ไม่เป็นไร ว่าแต่เธอจะกลับยังไง"
"บัวคงกลับแท็กซี่นั้นล่ะค่ะ ขอบคุณอีกครั้งนะคะที่มาส่ง บัวต้องขอตัวก่อน"เธอรวบกระเป๋าขึ้นมาถือก่อนใช้มือเปิดประตูรถ แต่ทว่าบัวบูชากลับตาโตเมื่อเห็นว่าภูผาก้าวขาตามลงมาจากรถแล้วเดินตามหลังเธอมาติด ๆ
"ท่าน..."
"ตอนนี้เป็นเวลาเลิกงาน เรียกผมว่าภูผาก็พอ"
"คุณภูผา คุณจะเดินตามบัวมาทำไมคะ"บัวบูชาเอ่ยถามร่างเล็กของเธอสูงเพียงไหล่ของภูผายามเมื่อเขาเดินขนาบข้างกายเธอ จนทำให้เธอต้องหยุดเดินหมุนตัวกลับไปเผชิญหน้าของชายหนุ่มพลางมองหน้าเขาด้วยแววตาตั้งคำถาม
ร่างของเธอดูเล็กลงถนัดตาเมื่อได้เทียบกับร่างสูงใหญ่ของภูผา
"เธอหยุดเดินทำไม"
"แล้วคุณภูผาจะเดินตามบัวมาทำไมคะ"
"ก็ฉันจะไปเยี่ยมแม่ของเธอ ทำไมฉันไปเยี่ยมแม่ของเธอไม่ได้เหรอ"
"ดะ...ได้สิคะ"บัวบูชาถอนหายใจโล่ เธอออกตัวเดินนำร่างสูงใหญ่ไปยังห้องพักของมารดา ภูผากวาดสายตามองโรงพยาบาลที่มารดาของบัวบูชารักษาพลางพิจารณาอยู่อย่างเงียบ ๆ จนทั้งคู่เดินมาถึงห้องพักของมารดา
แกรก
บัวบูชาเดินนำร่างสูงใหญ่เข้าไปในห้องพักทำให้ภูผาได้เห็นร่างซูบผอมของผู้หญิงวัยกลางคนกำลังนอนให้ยาอยู่บนเตียงคนไข้และยังมีเครื่องช่วยหายใจคร่อมจมูกและริมฝีปากเอาไว้
สภาพร่างกายดูซูบผอมใบหน้าซูบเซียวไร้สีเลือดกำลังนอนหลับราวกับคนไม่รับรู้อะไร
"แม่คะ บัวมาเยี่ยมแม่แล้วนะ"บัวบูชาเดินเข้าไปใกล้ร่างของมารดาเธอคว้ามือผอมแห้งของท่านขึ้นมากุม
"วันนี้เจ้านายของบัวมาเยี่ยมแม่ด้วยนะคะ"
"..."
"แม่ไม่ต้องเป็นห่วงบัวนะ"บัวบูชาพยายามกลั้นน้ำตาไม่ให้ไหลออกมาเธอไม่อยากให้ใครได้เห็นถึงความเสียใจของเธอ
ภูผายื่นมองดูทุกอย่างอย่างเงียบ ๆ เขายืนมองดูร่างของเลขาซึ่งกำลังยืนอยู่ใกล้ ๆ แม่ของเธอไม่ไปไหน น้ำเสียงสั่นเครือคล้ายกับคนกำลังจะร้องไห้ยังคงดังก้องอยู่ในหูของภูผา
"นี่ก็ดึกมากแล้ว บัวต้องขอตัวกลับก่อนนะคะแม่อีกเดี๋ยวคุณพยาบาลก็คงเข้ามาเฝ้า"
"..."
"รีบรักษาตัวให้หายนะคะ เราสองคนจะได้กลับมาอยู่ด้วยกันอีกครั้ง"แววตาของบัวบูชาเต็มเปี่ยมไปด้วยความรักยามเมื่อเธอได้มองหน้าของมารดา เมื่อหมดเวลาเยี่ยมพยาบาลที่เธอจ้างไว้สำหรับดูแลมารดาก็เดินเข้ามา ทำให้บัวบูชานึกขึ้นได้ว่าเธอยังมีค่าใช้จ่ายอีกส่วนนึงที่ยังไม่ได้จ่าย
"คุณพยาบาลคะ"
"คะ คุณบัว"
"บัวมีเรื่องอยากจะคุณกับคุณพยาบาล ขอเวลาสักครู่จะได้ไหมคะ"
"ได้ค่ะ"ทั้งสองเดินออกมาคุยยังนอกห้องพัก แต่ด้วยท่าทีอึกอัก ๆ ของบัวบูชาทำให้ภูผานึกสนใจ
"คือเรื่องค่าจ้างบัวขอเลื่อนไปจ่ายต้นเดือนจะได้ไหมคะ คือตอนนี้บัวพึ่งจะหางานใหม่ได้เงินเดือนก็ยังไม่ออก"
"พี่เองก็กำลังหาโอกาสคุยกับคุณบัวเรื่องนี้อยู่เหมือนกัน"พยาบาลพิเศษที่บัวบูชาจ้างให้มาเฝ้าไข้ดูอาการของมารดาเม้มริมฝีปากแน่น
"อีกไม่กี่วันลูกชายของพี่ก็จะเปิดเทอมใหม่ เงินที่พี่ได้จากการทำงานมันก็ไม่เพียงพอ ถ้าไม่ลำบากมากเกินไปน้องบัวพอจะหาให้พี่สักครึ่งหนึ่งได้ไหมคะ"ถึงคราวที่บัวบูชาลำบากใจ เงินติดตัวก็เหลือไม่กี่บาทอีกทั้งยังต้องมาจ่ายค่าจ้างดูแลมารดา สีหน้าของบัวบูชาแสดงถึงความลำบากใจ แต่ก่อนที่เธอจะหนักใจไปมากกว่านั้นร่างสูงใหญ่ของภูผาก็เปิดประตูออกมาก่อนชายหนุ่มจะยื่นธนบัตรสีเทาหลายใบไปให้พยาบาลในชุดขาว
"ค่าจ้างดูแลคนป่วย"
"คุณภูผา"บัวบูชาส่ายหน้าจนกรอบแว่นตาแทบจะหลุด แต่ภูผาก็ไม่คิดที่จะฟังคำขอร้องของเธอ เขายังคงยื่นธนบัตรหลายใบไปให้พยาบาลคนนั้น
"รับไปสิครับ"
"คะ...คือว่า"
"อย่าเลยค่ะคุณภูผา คุณพยาบาลคะไว้พรุ่งนี้บัวจะหาเงินมาให้นะคะ"น้ำเสียงลนลานของบัวบูชาดังขึ้นแต่ดูเหมือนว่ามันจะไม่สามารถเข้าไปในโซนประสาทของภูผาได้ ชายหนุ่มจัดการจับเงินยัดใส่ฝ่ามือของพยาบาลคนนั้นก่อนจะจัดการดึงร่างของบัวบูชาให้เดินตามมาโดยไม่คิดจะฟังเสียงร้องห้ามของเธอแม้แต่สักนิด
"คุณภูผาคะ"
"ไม่ต้องพูดอะไรทั้งนั้น"
"แต่ว่า"ดวงตาคมกริบตวัดมองหน้าเลขาสาวทำเอาเธอชะงัก
"ขึ้นรถ"น้ำเสียงเรียบนิ่งออกคำสั่งทำให้บัวบูชาต้องยอมทำตามอย่างว่าง่าย
"เงินก้อนนั้นไว้บัวจะรีบหามาคืนนะคะ"บัวบูชาพูดขึ้นหลังจากภายในรถตกอยู่ในความเงียบ ซึ่งตอนนี้ภูผาก็ได้ขับรถออกมาจากโรงพยาบาลเขาขับรถไปตามเส้นทางอย่างเงียบ ๆ
"อันที่จริงแล้วคุณภูผาไม่จำเป็นต้อง..."
"เธอหาเงินทันอย่างนั้นเหรอ"
"..."
"ถ้าเธอไม่จ่ายเงินแล้วพยาบาลไม่มาดูแลแม่ของเธอต่อ เธอมีเวลามาดูแลท่านอย่างนั้นเหรอ"คำพูดของภูผากระแทกใจของบัวบูชาเข้าอย่างจัง เขาพูดถูกทุกอย่างด้วยหน้าที่การงานเคร่งครัดและเส้นทางที่อยู่ไกลเธอคงไม่มีเวลามากพอที่จะมาดูแลท่านได้
เกิดความเงียบภายในรถคันหรู บัวบูชานั่งนิ่งเพราะเธอกำลังใช้ความคิดเรื่องที่จะหาเงินมาคืนชายหนุ่ม
"ถ้าเงินเดือนของบัวออก บัวจะรีบนำเงินมาคืนคุณภูผานะคะ ไม่ทราบว่าเมื่อครู่คุณภูผาให้เงินคุณพยาบาลไปเท่าไหร่คะเงินเดือนออกบัวจะรีบนำมาคืนทุกบาททุกสตางค์"
"..."
"คุณภูผา"
"สองหมื่น"บัวบูชาตาโตเมื่อได้ยินจำนวนเงินที่ภูผายื่นให้พยาบาลในเมื่อครู่
"สะ...สองหมื่นเลยเหรอคะ"
"..."
"ไว้เงินเดือนออก บัวจะรีบนำเงินมาคือให้คุณภูผานะคะว่าแต่คุณภูผาไม่คิดดอกเบี้ยใช่ไหมคะ"ชายหนุ่มเหลือบตายตามองหน้าเธอ แสงไฟจากด้านนอกทำให้เขามองเห็นดวงตากลมโตแสดงถึงความกังวลอยู่ไม่น้อย
"เงินแค่สองหมื่นผมไม่คิดดอกเบี้ยหรอก"
"..."
"แต่ถ้ามากกว่านั้นก็ไม่แน่"เพราะเขาเองก็ไม่ใช่ว่าจะเป็นคนดีเด่นสักเท่าไหร่ ที่ช่วยก็เพราะว่าเห็นใจที่เธอต้องวิ่งวุ่นหาเงินมารักษามารดาเพียงลำพัง
- Writer
