ตอนที่ 1. ตอน ค้นหาความจริง /1
987 Words
คฤหาสน์ ตระกูลเกียรติก้องหล้า
วันนี้คนงานในคฤหาสน์พากันเร่งมือจัดตกแต่งบริเวณสนามหญ้าด้านหน้าตึก เพื่อเตรียมการจัดงานเลี้ยงต้อนรับ คุณหนู จอมขวัญ เกียรติก้องหล้า ลูกสาวแสนสวยของนาย เลิศ เกียรติก้องหล้า นักธุรกิจเจ้าของกิจการส่งออกอัญมณีอันดับหนึ่งของประเทศ ที่จบการศึกษาจากประเทศออสเตรเลีย โดยมี จอมทัพ เกียรติก้องหล้า ผู้เป็นพี่ชายเป็นคนควบคุมความเรียบร้อยทุกอย่าง เพื่อให้งานออกมาประทับใจน้องสาวสุดที่รักคนเดียวของเขามากที่สุด
ตอนนี้ฐานะของตระกูลเกียรติก้องหล้ากำลังติดลบอย่างหนัก จากวิกฤติทางการค้าจนต้องยอมขายหุ้นบางส่วน ให้กับ อรอินทร์ ปัญญาภัทร ประธานบริษัทพีพีกรุ๊ป กลุ่มทุนใหญ่ที่มีอำนาจทางการเงินสูงบริษัทหนึ่งของประเทศ นายเลิศ กับจอมทัพ ไม่เคยแพร่งพรายเรื่องนี้ให้ จอมขวัญรับรู้ พยายามช่วยกันดิ้นรนรักษาทรัพย์สินของตระกูลไว้สุดความสามารถ
“คุณพ่อให้ใครไปรับหนูจอมหรือครับ ป่านนี้น่าจะมาถึงสนามบินแล้ว”
จอมทัพเอ่ยถามบิดา หลังจากดูแลความเรียบร้อย แล้ว ขึ้นมาบนตึกพบท่านกำลังนั่งจิบน้ำชาอยู่ที่ห้องนั่งเล่น เขาจึงเดินไปนั่งคุยด้วย
“คุณอรเขาให้คนขับรถของเขาไปรับน่ะ วันนี้คุณอรกลับมาจากออสเตรเลียเหมือนกัน เห็นว่ารู้จักหนูจอมเลยอาสาพามาส่งบ้านให้ คุณอรเขาเป็นคนน่ารักนะ แกว่าไหมทัพ”
นายเลิศเอ่ยถึงอรอินทร์ เจ้าหนี้รายใหญ่ของตนด้วยน้ำเสียงชื่นชม หากไม่ได้อรอินทร์ปล่อยเงินกู้ให้ บริษัทของเขาคงพบกับวิกฤติจนล้มละลายแน่ อีกฝ่ายเป็นผู้หญิงเก่งแม้จะมีอายุน้อยกว่าจอมทัพ ลูกชายของตนหลายปี แต่ฝีมือการบริหารงานเก่งไม่แพ้คนอายุมากกว่า ที่สำคัญ ยังโสด เป็นลูกสาวคนเดียวของพ่อเลี้ยงอินทรผู้มีเชื้อสายเป็นเจ้าทางเหนือ ทั้งสวย ทั้งเก่งครบเครื่องจนอยากลุ้นให้ลูกชายลองจีบดู
“คุณอร เจ้าหนี้ของเรานั่นหรือครับ”
จอมทัพเหยียดมุมปากเมื่อนึกถึงหญิงสาวนามว่าอรอินทร์ เขาเคยพบกับเธอครั้งหนึ่งในงานเลี้ยง ความสวยของเธอทำให้เขาติดใจ แต่เมื่อเห็นท่าทางราวกับนางพญาและสายตาดูแคลนที่มองเธอใช้มองเขา กับคำพูดประโยคแรกที่ออกมาจากปากอิ่มนั้น ก็หมดอารมณ์ทันที
“คุณคือคุณจอมทัพ เกียรติก้องหล้า อืม ลูกชายของลูกหนี้อันดับหนึ่ง ของพีพีกรุ๊ปสินะ”
เธอเหยียดหยามดูแคลนเขาทั้งสายตาและคำพูด โดยไม่สนว่าคนในงานจะมองแล้วคิดยังไงกับเขาบ้าง จอมทัพเข็ดขยาดผู้หญิงแบบอรอินทร์จนไม่อยากเจอหน้า ได้แต่เลี่ยงทุกครั้งที่ได้พบเธอตามงาน
“ผมหลอกน้องว่าผมกับคุณพ่อติดงาน น้องงอนใหญ่เลยครับ บอกว่าพ่อกับพี่ไม่สนใจ ถ้าหนูจอมมาเห็นว่าเราจัดงานเลี้ยงเซอร์ไพรซ์แกคงหายงอน”
จอมทัพเลี่ยงจะเอ่ยถึงอรอินทร์ เขาชวนบิดาคุยถึงน้องสาวแทน
“แกหาตำแหน่งให้น้องทำหรือยัง หนูจอมเขาจบการออกแบบมา คงอยากทำงานตรงกับที่เรียน”
บิดาเอ่ยถึงลูกสาวคนเดียว ด้วยน้ำเสียงรักใคร่ หลังจากภรรยาจากไป จอมขวัญคือตัวแทนความรักทั้งหมดที่เขามี เป็นแก้วตาดวงใจของเขาและพี่ชายอย่างจอมทัพ
“ผมจะให้ไปดูแลส่วนการออกแบบผลิตภัณฑ์ครับ น้องคงชอบเพราะได้ออกแบบคอลเลคชั่นจิวเวลรี่ของเราเอง”
งานในบริษัทคงมีแต่งานส่วนนี้ ที่ไม่ต้องยุ่งกับการบริหาร ไม่ต้องรับรู้เรื่องสถานะทางการเงินที่กำลังวิกฤติของบริษัท จอมทัพตั้งใจกันน้องสาวให้ออกจากปัญหาที่เขากับบิดา กำลังช่วยกันแก้ หากเสนอคอลเลคชั่นจิวเวลรี่ให้เจ้าชายประเทศทางตะวันออกกลางสำเร็จ จะสามารถชำระหนี้ให้กับพีพีกรุ๊ปได้กว่าครึ่ง ถึงเศรษฐกิจหลายประเทศจะชะลอตัว ทำให้ออเดอร์การสั่งจิวเวลรี่น้อยลง แต่สำหรับประเทศที่ร่ำรวยแถบนี้ไม่เคยมีปัญญาหาเรื่องนี้เลย ขอเพียงถูกใจก็จะสั่งออเดอร์จนทำแทบไม่ทันทีเดียว จอมทัพพยายามติดต่อคู่ค้าด้วยตนเอง เพื่อให้อีกฝ่ายมั่นใจในคุณภาพของสินค้า และหาข้อมูลเพื่อให้นักออกแบบสร้างผลงานล้ำค่าออกมาให้ถูกใจลูกค้ามากที่สุด
“อ๊ะ หนูจอมโทรมาพอดี คงมาถึงแล้ว ยายเด็กดื้อนี่พูดถึงไม่ได้เลย”
จอมทัพยิ้มกว้าง เมื่อโทรศัพท์มือถือดังขึ้น หน้าจอโชว์เบอร์ของน้องสาวสุดที่รัก เขารีบกดรับสายทันที
“เป็นไงหนูจอม มาถึงแล้วใช่ไหม”
“ค่ะพี่ทัพ หนูมาถึงโดยสวัสดิภาพแล้ว คุณพ่อกับพี่ทัพเสร็จงานแล้วหรือคะ” จอมขวัญเอ่ยถาม
“เสร็จตั้งนานแล้ว ตอนนี้พี่กับคุณพ่อรอเราอยู่ที่บ้าน รีบกลับมาเลยนะยายตัวยุ่ง”
“ขอหนูคุยกับคุณพ่อหน่อยค่ะ”
“หนูจอมจะคุยด้วยครับ”
จอมทัพส่งโทรศัพท์ให้บิดาคุยต่อ ตัวเขานิ่งฟังอยู่ข้างๆ นายเลิศกดเปิดลำโพงให้ได้ยินพร้อมกัน
“ว่าไงยายหนู คิดถึงพ่อหรือเปล่า” เขาทักทายบุตรสาว
“คิดถึงคุณพ่อที่สุดในโลกเลยค่ะ” เสียงหวานๆ ออดอ้อน เรียกรอยยิ้มจากคนฟัง
“พ่อก็คิดถึงหนูลูก”
พูดไป ดวงตาก็เริ่มแดง เสียงใสๆ ของลูกสาวทำให้คนเป็นพ่อหัวใจพองฟู ยายหนูตัวน้อยที่พ่อรักปานแก้วตาดวงใจ ทะนุถนอมยิ่งกว่าไข่ในหิน แม้จะส่งไปร่ำเรียนไกลถึงต่างแดนก็เลือกประเทศที่ใกล้ที่สุด จะได้เดินทางไปเยี่ยมได้บ่อยๆ แต่ด้วยภาระหน้าที่ทำให้ระยะหลัง ได้พบหน้ากันน้อยลง ความคิดถึงจึงทวีคูณ ลูกเรียนจบมาครั้งนี้เขาไม่คิดจะปล่อยให้ลูกไปอยู่ไกลตาอีกแล้ว
- Writer
