อาจจะเป็นเพราะอาการเพิ่งตื่นนอน ผมรู้สึกมึน ๆ ที่ศีรษะ และรู้สึกหนักอึ้งจนยากที่จะเอื้อนเอ่ยคำไหนออกมาจากริมฝีปาก ส่วนแก้มใสก็ไม่ได้พูดอะไร ผมเห็นเธอร้องไห้โดยไม่มีเสียงสะอื้น
“ทำอะไร” ผมรู้สึกเจ็บคอ เสียงของผมแหบแห้งมากจนบาดคอตัวเอง คงเป็นเพราะดื่มหนัก และก็อาการมึน ๆ งง ๆ นี้ทำให้ผมสับสนเป็นอย่างมาก
“คะคือว่า...”
“ว่า?” เธอพูดเสียงตะกุกตะกักจนผมอดใจรอไม่ไหว แต่พอถามย้ำเธอกลับไม่ตอบ ก่อนที่ผมจะเลื่อนสายตาไปมองกระเป๋าเดินทางของเธอ มองไปรอบห้องก็เห็นว่าของใช้บางอย่างหายไป ซึ่งเป็นของใช้ของเธอ “เธอจะไปไหน”
“_”
“หือ? ...” ผมงง และก็สับสน ยิ่งเธอไม่พูดอะไรแบบนี้ก็ยิ่งอดคิดไม่ได้ว่าเธอกำลังจะไปจากผม
“คือว่าฉัน...ขอไปนอนกับกอหญ้าสักพักนะคะ” แต่ยิ่งเธอตอบผมก็ยิ่งงง ไปทำไม ไปเพื่ออะไร
“ไปทำไม เธอต้องการอะไรแก้มใส” ผมไม่เข้าใจ แถมเธอยังคงอ้ำอึ้งไม่ชัดเจนอีกด้วย
“คือว่า...เฮีย” ผมเดินเข้า
