TAKE : รังสิมันต์
นัยน์ตาสีอิฐจ้องตาเขม็ง จนกว่าเด็กสาวจะเข้าสู่ห้วงนิทรา พอเธอผล็อยหลับไปแล้ว เขาก็เปิดเสื้อเช็กดูบริเวณยอด’อกที่บวมแดงจากการดูดดุนเป็นเวลานาน เขารีบปิดเสื้อแล้ววิ่งสี่คูณร้อยชนิดที่ว่าลืมอายุ เพื่อลงไปเอาผ้าห่อน้ำแข็งจากห้องครัวในคฤหาสน์ ขึ้นมาประคบเย็นให้คนตัวเล็ก ระหว่างที่กำลังประคบ ก็ได้ยินเสียงครางประท้วงในลำคอ เวลาที่เธอรู้สึกเจ็บแปล๊บ มีผลักมือเขาออกบ้างแต่ยังไงก็ต้องประคบจะได้หายบวม
“อื้อ!”
ครั้งนี้ก็เช่นกัน ผลักมือออกจนผ้าห่อน้ำแข็งร่วงเลย
“ถ้าไม่ประคบมันจะไม่หายเจ็บนะ ทนอดหน่อย เด็กดี”
โทนเสียงอ่อนโยนเกลี้ยกล่อมให้เด็กสาวยอมนอนนิ่งๆ ให้เขาประคบบริเวณนั้น ผิวพรรณขาวนวล เวลาตัดกับสีแดงก็ดูน่ารักอยู่หรอก แต่หากสีแดงนั้น ทำให้เธอรู้สึกเจ็บ เขาคงไม่ทนดู
“นะ หนูเจ็บ” เธอพูดทั้งที่ยังไม่ลืมตา
“รู้แล้วครับ เพชรขอโทษ ขอโทษจริงๆ”
ถึงจะรู้ว่าเธอละเมอ แต่ควา
