WET THE SERIES 2: CAR (SPG)

CHAPTER ONE

CHAPTER ONE:

•••

•••

[ WISDOM WILLOW POINT OF VIEW ]

My name is Wisdom Willow, a highly skilled hacker with expertise in breaching robust security systems. I'm accustomed to working alone and rarely encounter peers in my field. Pero isang araw, natanggap ko ang isang kakaibang message mula sa isang pangalan na matagal ko nang naririnig online.

Caesar Decipher Morales...

Ang sabi niya, “Meet me in the basement,” kasabay ng isang encoded na address na halos parang challenge sa sarili nito. Pagdating ko sa location, hindi ko inakala na ganito ka-high tech ang lugar. Para makapasok, kailangan ko pang i-bypass ang napakaraming layers ng security at encryption. Hanggang sa marating ko ang mismong underground basement.

PAGBUKAS ng pinto, tumambad sa akin ang madilim na kwarto na puno ng monitors at flashing lights. Sa gitna ng lahat, naroon si Caesar, nakatitig sa akin, tahimik ngunit may kumpiyansa sa kanyang mga mata.

“Wisdom Willow, I’ve heard so much about you,” sabi niya habang lumalapit.

Nag-usap kami tungkol sa isang encrypted file na kailangan naming i-decode. Habang nagtatrabaho kami, nararamdaman ko ang bawat galaw niya, at ang bawat tapik ng mga daliri niya sa keyboard ay tila may kuryenteng dumadaloy. Ang pagitan namin ay unti-unting lumalapit, at ang tension ay mas lumalalim bawat segundo.

“Ganito ba lagi ang paraan mo ng pagtatrabaho?” biro ko, sinubukang gawing light ang atmosphere, pero ang totoo, ramdam ko ang bilis ng t***k ng puso ko.

Tumawa siya, “Only when the company is this… intriguing.”

Napatingin kami sa isa’t isa, at wala nang salitang kailangan. Dahan-dahan siyang lumapit hanggang maramdaman ko ang init ng kanyang hininga sa balat ko. Sa isang iglap, naramdaman ko ang labi niya sa labi ko. Mainit, mabilis, at puno ng pagnanasa. Napasandal ako sa malamig na sahig, at bago ko pa namalayan, nakayakap na kami sa isa't isa, hawak ang bawat sandali na parang wala nang bukas.

“Wisdom…” bulong niya sa akin, ang boses niya ay halos isang pag-amin ng matagal nang itinatagong damdamin.

Ang buong mundo ay tila nawala, at kami lang ang natira...

...

Sa mga oras na 'yun, wala na akong pakialam sa paligid. Nasa sahig kami, kapwa humihingal at nakatitig sa isa’t isa, parang hindi pa rin makapaniwala sa nangyari. Para kaming nahuli sa isang sandaling hindi namin planong mangyari, pero hindi rin namin kayang bitawan.

“Bakit parang ang tagal na kitang kilala?” tanong niya, habang hinahaplos ang buhok ko.

Ngumiti ako, pilit na pinipigilan ang mabilis na pagtibok ng puso ko. “Maybe it’s because we’re both… trapped in the same world,” sagot ko.

Ngumiti siya, 'yung tipong ngiti na parang may tinatago pang kwento. Ramdam ko ang bigat ng bawat salita niya, pero ramdam ko rin ang pag-aalangan—alam naming delikado ang sitwasyon, na nasa kalagitnaan kami ng isang misyon na hindi pwedeng palpak. Pero sa mga oras na ‘to, parang wala nang ibang mahalaga.

Sa kalagitnaan ng aming tahimik na pagninilay, biglang nag-flash ang isang monitor sa gilid namin. Lumabas ang isang warning sign—isang alert mula sa system na hinahack namin. Biglang bumalik ang reality, parang isang malamig na hangin na nagpaalala sa’min na hindi kami ligtas.

“May oras pa tayo,” sabi ni Caesar, pero may bakas ng pag-aalala sa boses niya. Alam kong nagdadalawang-isip siya kung itutuloy pa ba ang ginagawa namin o aalis na para sa kaligtasan.

“Let’s finish this,” sabi ko, at hindi ko alam kung ang tinutukoy ko ba ay ang mission o ang namumuong koneksyon sa pagitan namin.

Tumayo kami at bumalik sa trabaho, pero ngayon ay mas malapit ang pagkakatayo namin. Sa bawat galaw ng mga daliri namin sa keyboard, parang mas lalong umiinit ang paligid. Minsan, magtatama ang mga siko namin, at kahit simpleng touch lang, ramdam ko na may kuryente sa pagitan namin.

Bawat segundo, bawat pag-type ng codes, alam kong hindi na lang ito tungkol sa hacking o sa mission.

Nagpatuloy kami sa pag-type, tahimik pero puno ng tension sa pagitan namin. Ramdam ko ang presensya ni Caesar sa tabi ko, at bawat galaw niya ay para bang may kinalaman sa init na nararamdaman ko.

“Wisdom, natapos na natin ‘yung first layer ng security,” bulong niya, pero ang boses niya ay mas mababa at mas malapit. Napatingin ako sa kanya at doon ko napansin kung gaano ka-intense ang titig niya.

Nagkatitigan kami, at para bang lahat ng nangyayari sa paligid ay nag-freeze. Sa mga mata niya, nakita ko ang isang taong hindi lang sanay makipaglaro sa teknolohiya, kundi pati na rin sa mga damdamin. At sa hindi inaasahang pagkakataon, naramdaman ko na parang wala akong control sa sarili ko.

Bumalik siya sa pag-type, ngunit hindi niya binawi ang titig niya sa akin. At sa bawat segundo na magkatabi kami, pakiramdam ko’y lalo akong hinihila papalapit sa kanya.

Sa isang iglap, nahulog ang isa niyang kamay sa ibabaw ng kamay ko, at sa halip na tanggalin ko, hinayaan ko lang ito doon. Ramdam ko ang init ng palad niya, at kahit sobrang simple ng touch, parang mas nagkakaroon ng lalim ang bawat segundo.

Hindi ko na napigilan ang sarili ko. “Caesar… Bakit parang ang hirap iwasan ‘to?”

Ngumiti siya, ‘yung tipong ngiti na alam mong may halong pagsuko. “Because some things… are just meant to happen,” sagot niya bago dahan-dahang lumapit, ang labi niya halos ilang pulgada na lang ang layo sa akin.

At bago pa magdalawang-isip, hinayaan kong muling maglapat ang mga labi namin. Mainit at punong-puno ng passion, bawat halik ay parang may kargang mga salita na hindi na namin kayang bigkasin. Parang hindi na namin alintana ang paligid—para kaming nasa sarili naming mundo, kahit na nasa gitna kami ng isang napakapeligrosong lugar.

Bumaba ang mga halik niya sa leeg ko, at sa bawat paghinga niya ay nararamdaman ko ang panginginig ng katawan ko. Parang nakakabaliw ang bawat sandali, parang isang larong hindi namin gustong matapos.

Hanggang sa biglang umilaw ang monitor at nagpakita ng countdown timer.

“Five minutes left until lockdown,” sabi ng automated voice mula sa speakers.

Nagkatinginan kami, parehong hingal pero may determinasyon sa mga mata.

“Kaya pa natin ‘to,” sabi niya, pilit na bumalik sa focus, pero may ngiti sa labi niya na para bang alam kong babalikan pa namin ‘to.

NAGMAMADALI kaming bumalik sa coding station, pero ramdam ko pa rin ang init ng mga halik niya sa balat ko, at hindi ko maiwasang mag-init sa bawat simpleng sulyap na binabato niya sa akin. Kahit ilang minuto na lang bago mag-lockdown, parang ang tagal ng bawat segundo, lalo na’t kasama ko siya.

“Focus, Wisdom,” sabi niya, pero halatang siya mismo ay hirap mag-concentrate. Kita ko sa paraan ng kanyang mga galaw—mabilis ngunit may halong kaba at pananabik. Muli naming pinasok ang mga code, bawat click at keystroke ay may timbang na hindi lang para sa mission, kundi para sa pinagsaluhan namin.

“Three minutes remaining,” sabi ulit ng automated voice.

Napansin kong tumigil siya saglit, bahagyang huminga nang malalim, at pagkatapos ay lumingon sa akin. “Kapag hindi natin natapos ‘to, we’re stuck here,” bulong niya na may halong excitement at takot.

Napalunok ako. Alam ko kung gaano kadelikado ang sitwasyon namin, pero may parte sa akin na hindi kayang bitawan ang thrill ng pagiging kasama niya, kahit na sa ganoong paraan. Parang lahat ng senses ko ay nagising sa presensya niya, at hindi ko na kayang magpigil.

“Then let’s make every second count,” sagot ko habang muling bumalik sa pagta-type. Pero alam kong ramdam din niya ang namumuong tensyon. Bawat galaw, bawat sulyap namin, parang may pahiwatig ng ‘pag nagkataon…’

Isang minuto na lang ang natitira. Mabilis na kaming nagta-type ng huling codes, sabay kaming nagtrabaho na parang may chemistry na matagal nang naroon. Sa wakas, nag-flash ang monitor ng confirmation sign. Nakatakas kami sa system, pero ang heartbeat ko ay tila tumalon pa rin, hindi sa takot, kundi dahil nasa tabi ko siya.

Pabalik na kami sa hagdan, pareho kaming humihingal at natatawa nang kaunti. Nang nasa kalagitnaan kami ng madilim na hallway, bigla siyang huminto at hinawakan ang kamay ko.

“Wisdom…” seryoso ang tono niya, pero may lambing sa mga mata niya na ngayon ko lang nakita.

Nagkatitigan ulit kami, at sa saglit na ‘yun, hindi na importante ang paligid o ang mga panganib sa labas. Hinalikan niya ako ulit, mas malalim at mas mabagal, para bang sinasabi niyang hindi pa ‘to ang katapusan ng kwento namin.

TO BE CONTINUED .....