WET THE SERIES 2: CAR (SPG)

CHAPTER TWENTY-ONE

CHAPTER TWENTY-ONE:

•••

•••

NAPABUNTONG-HININGA ako pagkatapos ng usapan namin ni Hera. Para bang biglang bumigat ang pakiramdam ko. Tumayo ako mula sa pagkakaupo sa railings ng Senior High Building at inayos ang suot kong blazer.

"Tsk. Kuya Zeus talaga," bulong ko habang pababa ng hagdan. Ramdam ko ang tensyon sa paligid, pero sinubukan kong i-shrug off iyon. Hindi makakatulong ang stress, pero hindi rin naman ako pwedeng manatiling kalmado nang alam kong may ginagawa siya nang hindi ko alam.

Tahimik ang hallway ng senior high floor, tanging ang tunog ng sapatos ko lang ang maririnig habang naglalakad.

Pagdating ko sa baba, nadaanan ko ang ilang estudyante. Karamihan sa kanila ay busy sa kani-kanilang activities para sa PE class. Yung iba, naglalaro ng basketball, at yung iba naman, tumatakbo pa rin sa track and field. Napatigil ako saglit nang makita ko si Artemis sa kabilang bahagi ng field.

Napangiti ako ng bahagya. Artemis is the quite opposite of Aphrodite. Kung gaano kaganda ang araw ni Aphrodite, ganun naman ka walang-hana ang mood ni Artemis.

Naglalakad na ako papunta sa labas ng gate. Habang nasa daan, hindi ko maiwasang balikan ang sinabi ni Hera.

"A mission to find the last De La Fuente survivor," bulong ko sa sarili. "At si Kuya Zeus pa talaga ang in charge?"

Napailing na lang ako habang iniisip kung paano nagpasya si Zeus na tanggapin ang ganitong klaseng trabaho. Hacker siya. Kung meron mang tao na mas sanay na nasa likod ng computer kaysa sa field, siya na ‘yun. Pero sa pagkakataong ito, siya mismo ang nagboluntaryo.

Sakto namang may pumara sa harap ko. Sumakay ako at naupo sa dulo, malapit sa pintuan. Nagbayad ako ng pamasahe habang iniwasang tumingin masyado sa mga tao. Sa totoo lang, gusto ko na lang makarating agad sa HQ.

"Para po sa Dreameville," sabi ko sa driver bago tumingin sa labas ng bintana.

Habang umaandar ang jeep, napansin kong iba-iba ang itsura ng mga kasabay kong pasahero—may estudyanteng mukhang galing pa ng klase, isang matandang tahimik na nakatingin sa daan, at ilang manggagawa na pagod ang itsura. Tahimik ang biyahe, ngunit nasa utak ko pa rin ang mga iniisip ko kanina. Si Zeus, ang misyon niya, si Apollo, at ang presensya ni Aphrodite sa araw ko.

Pagdating sa Dreameville, mabilis akong bumaba. "Salamat po," sabi ko sa driver bago ko sinara ang pintuan ng jeep.

Naglakad ako papasok sa subdivision, dumaan sa tahimik na kalsadang pamilyar na sa akin. Naglakad ako sa tahimik na kalsada, pamilyar na pamilyar na ang paligid sa akin. Sa mundong ginagalawan ko, ang bawat hakbang ay may kaakibat na pag-iingat. Madilim ang paligid, ngunit kabisado ko na ang daan papunta sa MM Mansion.

Pagkarating ko sa harap ng gate ng mansion, itulak lang ang kailangan para makapasok. Walang komplikasyon; kahit walang bantay o security system sa labas, alam kong may mga mata sa loob na laging nagmamasid. Tahimik ang paligid, tanging ang tunog ng mga kuliglig ang naririnig.

Binilisan ko ang lakad papunta sa mansyon, tinatahak ang pathway na pinalilibutan ng malalaking puno at maayos na landscaping. Ang ilaw mula sa poste ay sapat para makita ang daan, ngunit sapat din ang dilim para magbigay ng misteryo.

Pagpasok sa mansion, tahimik ang buong paligid. Ang hallway ay may malamlam na ilaw, sapat lang para makita ang mga sulok nito. Dumiretso ako sa HQ nang hindi na tumitingin sa paligid. Alam kong lahat ng tao rito ay abala sa kani-kanilang gawain o baka nagpapahinga na rin.

Sa HQ, tahimik pa rin maliban sa ugong ng mga computers at monitors. Dumaan ako sa workstations, iniwasan ang mga papel at gamit na nakakalat sa ilang mesa. Walang masyadong tao—karamihan ay nasa field pa o nasa kani-kanilang silid.

Hindi na ako nagtagal. Pagkatapos mag-log ng presence sa system, umakyat ako sa ikalawang palapag, papunta sa sariling kwarto.

Pagpasok ko, isinara ko ang pinto at binaba ang bag sa gilid. Hinubad ko ang sapatos at naupo sa kama. Saglit akong napabuntong-hininga, ramdam ang pagod sa maghapong iniisip ang kung anu-ano.

"Kailangan kong malaman ang buong kwento," bulong ko. "At kung ayaw sabihin ni Kuya Zeus, hahanap ako ng ibang paraan."

Dinukot ko ang laptop ko mula sa ilalim ng kama. Kung merong isang bagay na natutunan ko bilang kapatid ni Zeus, iyon ay ang pagiging resourceful. At kung tutuusin, hindi lang siya ang hacker sa pamilya.

"Let’s see what you’re hiding, Kuya Zeus," sabi ko habang binubuksan ang laptop.

Mag-uumpisa na ako. Hindi pwedeng wala akong gawin habang siya ay nasa panganib.

Napahinto ako saglit habang hawak ang laptop. Pinatay ko ang screen at napabuntong-hininga.

"Hayaan ko na lang kaya siya..." bulong ko sa sarili. "Alam kong kaya niya ang mission niya. Hindi naman siya basta-basta mapapahamak."

Isinantabi ko ang iniisip ko tungkol sa misyon niya. May tiwala ako sa kakayahan niya, kahit minsan nakakainis talaga siya. Isa pa, hindi rin tama na pakialaman ko ang ginagawa niya.

Binuksan ko ang monitor at tanaw ko pa rin ang field kung saan nagpe-PE class ang mga estudyante. Hinanap agad ng mga mata ko si Aphrodite.

Agad ko siyang nakita—nasa building, tila nagpapahinga pero ngumingiti habang kausap ang mga kaklase niya. Ang liwanag ng aura niya, kahit sa simpleng pag-upo lang, parang siya ang sentro ng atensyon.

Napangiti ako habang pinapanood siya. "You’ve always been like that, Aphrodite," bulong ko. "Laging masaya, laging puno ng energy."

Naisip ko tuloy ang mga dating araw na pareho kaming nasa iisang bubong. Siya ang laging tumatakbo sa paligid, hindi mapakali. Laging may ginagawa, laging may iniisip. Napakabilis ng kilos niya, parang hindi nauubusan ng lakas.

Muli kong inabot ang laptop, pero hindi para maghanap tungkol sa misyon ni Zeus. Sa halip, binuksan ko ang camera feed na naka-set sa field. Minsan ko nang naisip na weird na ginagawa ko ito, pero hindi ko mapigilan. Watching over Aphrodite has always been natural for me.

"Hindi mo alam, pero kahit ngayon, binabantayan pa rin kita," bulong ko habang nakatitig sa screen.

Sa kabilang monitor, ini-rewind ko ang camera recording kanina habang nasa track si Aphrodite. Pinanood ko ulit ang takbo niya. Ang focus niya, ang determination sa mukha niya, at ang malalakas niyang hakbang habang sinisiguro niyang hindi siya matatalo.

"You’ve grown so much," sabi ko sa sarili. "Pero sa mata ko, ikaw pa rin yung batang tumatakbo sa mansion, nagpapalakas ng sigaw habang naglalaro."

Tumawa ako nang mahina. "Laging ikaw, Aphrodite. Laging ikaw ang nagdadala ng liwanag kahit saan ka magpunta."

Tumagilid ako sa pagkakaupo, ini-stretch ang likod ko habang patuloy lang ang pagtitig sa monitor. Kahit na iniwan ko muna ang usapin kay Zeus, alam kong mas maigi ito.

Sa ngayon, sapat na sa akin ang panoorin siya. Si Aphrodite, ang isa sa mga dahilan kung bakit mas pinipili kong manatili.

Binuksan ko ang lamp sa bedside table. Saglit kong tinignan ang cellphone—walang bagong mensahe. Tiningnan ko rin ang laptop sa bag ko pero hindi ko na ito binuksan.

"Maaga pa ang bukas," bulong ko sa sarili habang humiga at ipinikit ang mga mata. Sa ngayon, sapat na ang nasa bahay ako. Sapat na ang tahimik na gabi bago bumalik sa realidad.

Tiningnan ko ang cellphone ko. Walang bagong message o tawag. Ang daming tumatakbo sa isip ko, pero sa ngayon, gusto ko munang magpahinga. Pinatay ko ang ilaw, iniwan ang lampshade na nagbibigay ng kaunting liwanag, at humiga sa kama.

Kahit gusto kong makialam sa mga nangyayari kay Kuya Zeus, pinili ko munang manahimik. Sa mundong ginagalawan ko, may tamang panahon at paraan para sa lahat ng bagay.

TO BE CONTINUED .....