WET THE SERIES 2: CAR (SPG)

CHAPTER TEN

CHAPTER TEN:

•••

•••

TAHIMIK akong nakinig, sinisikap na intindihin ang bawat pahiwatig ng sinabi niya. Kung tama ang hinala ko, may mas malalim na kasaysayan at koneksyon ang pamilya ko kaysa sa alam ko. At ang lalaking ito… hindi siya basta tagamasid lang. Isa siyang kalaban na may mas malaking plano.

“Tell me, Miss Wisdom,” patuloy niya, “Do you really think your family cares about you? Or are you just another pawn in their game?”

Hindi ko napigilan ang bahagyang pagkabog ng dibdib ko, pero sinikap kong hindi ipakita ang alinlangan. “I know exactly who I am,” sagot ko, pilit na pinapanatili ang lamig sa boses ko. “And I know exactly who I can trust.”

“Good,” sagot niya, ngunit ang ngiti niya ay puno ng panunuya. “Then this should be interesting.” Sa isang mabilis na galaw, bumitaw siya sa pagkakadikit ng baril at humakbang palayo, iniwan akong nag-iisa sa likod ng gusali.

Bumalik ako sa loob ng gusali, nanginginig pa rin ang mga kamay ko, pero malinaw ang nasa isip ko. Kailangan kong tapusin ang misyon, ngunit may mas malaking bagay na nagbabanta sa pamilyang Montello Montes. At sa pag-alis ng misteryosong lalaki, malinaw na ito ang umpisa ng mas komplikadong laro—isang laro na may mas mataas na pusta at mga lihim na hindi ko pa lubos na nauunawaan.

Habang naglalakad ako papunta sa exit, iniisip ko kung paano ko isasaad ang lahat kay Blue Scion. Hindi ko alam kung sino pa sa paligid ang maaasahan ko o kung sino ang kaaway. Ngunit isa lang ang tiyak—hindi na ito ang simpleng misyon na pinasok ko. Ito na ang simula ng mas malalim at mapanganib na mundo ng mga lihim ng Montello Montes.

Pagbalik ko sa base, agad kong kinontak si Blue Scion. Walang oras na nasayang, at sa sandaling narinig niya ang nangyari, tumigil siya saglit bago sumagot, na para bang nagdadalawang-isip kung ano ang sasabihin.

“Blue Scion, there’s more going on than we anticipated,” sabi ko nang mahigpit. “I encountered someone—someone who knows more about our family than they should.”

Tahimik sa kabilang linya, at pakiramdam ko’y sinasala niya ang bawat impormasyon na binigay ko. Pagkatapos ng ilang saglit, sa wakas ay sumagot siya, malamig at kalmado ang tono tulad ng dati. “Describe this person to me.”

Ibinigay ko ang bawat detalye na naaalala ko; Ang kanyang malamig na ngiti, ang tono ng kanyang pananalita, at ang hindi maikakailang pagbabanta sa kanyang mga mata. Habang isinasalaysay ko ito, ramdam ko ang pagkasabik na nakatago sa ilalim ng tinig ni Blue Scion, na bihira lang mangyari. Alam ko—may alam siya na hindi niya basta-basta maipapaliwanag.

“Interesting,” sabi niya matapos ang isang malalim na hinga. “It seems like this goes deeper than we thought. Whoever this person is, he has a history with the family that even you may not be aware of.”

“What do you mean?” tanong ko, naramdaman ang kaba sa tono ko. “Is there something I should know about our family’s past?”

“Athena Minerva… you’re smart, but some truths about the Montello Montes are kept hidden even from those within,” aniya, na parang may alaalang bumabalik sa kanyang isip. “The family has enemies, of course, but there are factions that have been watching us for generations. You may be dealing with one of those factions now.”

Bumigat ang pakiramdam ko. Ang bawat galaw ko pala ay bahagi ng mas malaking kwento—isang kwento na tinahak ng mga nakaraang henerasyon. “So, what do I do now? Do I report this to my parents or cousins?”

“No,” sabi niya nang madiin. “Not yet. Let’s keep this between us. We need to gather more information before letting anyone else know. We can’t risk anyone interfering until we know exactly what we’re dealing with.”

Huminga ako nang malalim, pilit na pinapanatili ang kontrol sa aking emosyon. Hindi ko alam kung sino ang maaari kong pagkatiwalaan, ngunit sa oras na ito, alam kong si Blue Scion lang ang kasangga ko.

“I understand,” sagot ko. “But what’s our next move?”

“Stay low for now,” sabi niya. “Act as if the mission went smoothly. Continue with your daily routine and avoid attracting any unnecessary attention. I’ll be conducting my own investigation from here.”

Napansin ko ang bigat ng responsibilidad na inatang niya sa akin. Hindi ko alam kung paano haharapin ang ganitong klaseng sitwasyon, ngunit alam kong hindi ako pwedeng umatras. Tumango ako kahit alam kong hindi niya ito nakikita. “Alright, I’ll play along.”

Bago kami magtapos ng usapan, nagbilin pa siya ng isang bagay na hindi ko inasahan. “And Miss Athena Minerva… be careful. There are forces around us—forces that don’t want the truth to come out. Trust no one completely, not even those closest to you.”

Tumagos ang babala niya sa akin, at sa sandaling pinutol ko ang koneksyon, naramdaman ko ang bigat ng misyon na ito. Walang kasiguraduhan, walang tiyak na mga kakampi. Ako lang at si Blue Scion—at ang anino ng mga lihim ng Montello Montes na pilit na bumabalot sa akin.

HABANG pauwi na ako, hindi ko mapigilang tumingin sa paligid, pinagmamasdan ang bawat estrangherong nadaanan ko. Sa ilalim ng mga mapanlinlang na ilaw ng lungsod, pakiramdam ko’y may mga mata na nagmamasid, tahimik at hindi nagpaparamdam. Alam kong simula pa lang ito ng isang masalimuot na laro, at handa akong harapin ang anumang pagsubok.

Habang naglalakad ako pauwi, bumabalik sa isip ko ang huling pagkakataon na nakita ko si Caesar Decipher Morales. Hindi ko alam kung bakit, pero parang may kung anong bigat sa dibdib ko tuwing naaalala ko siya. Si Caesar—ang batang laging may hawak na puzzle at laging nakangiti kahit sobrang seryoso ako. Siya ang nagpaalala sa akin na minsan, mas madaling ngumiti kaysa magkunwari.

Napahinto ako sa gitna ng kalsada, tinatanaw ang mga bituin sa langit. Ilang taon na rin ang nakalipas simula noong huling beses na nakita ko siya, pero hindi ko makalimutan ang mga mata niya—punong-puno ng kuryusidad at saya, parang bawat saglit ay isang bagong tanong na gusto niyang sagutin. Minsan iniisip ko, nasaan kaya siya ngayon? Nasa parehong landas kaya kami, na ang tanging hanap ay mga kasagutan?

Napangiti ako nang bahagya, kahit alam kong walang makakakita. Si Caesar ang unang tao na nakaramdam ng kung sino talaga ako sa kabila ng malamig kong ugali. Kahit ilang beses ko siyang itinulak palayo, bumalik siya. At kahit na hindi ko siya masyadong kinakausap noon, alam kong may kakaiba sa kanya. Parang alam niya ang mga bagay na hindi ko kayang aminin sa sarili ko.

Naalala ko pa noong tinanong niya ako tungkol sa paborito kong kulay, isang simpleng tanong na hindi ko inasahan mula sa kanya. Pero ang paraan ng pagtatanong niya, seryoso at may interes, para bang bawat detalye ay mahalaga sa kanya. Naalala ko kung paano ako napahinto, saglit na iniisip kung ano ba talaga ang paborito kong kulay. Tumawa siya noong hindi ko agad nasagot, at sinabi niyang minsan, ang mga tanong na akala natin ay simple ang pinakamahirap sagutin.

Muling bumalik ang alaala ng tawanan namin sa school library, sa mga sandaling iniwasan ko ang mga tao pero siya, sinundan pa rin ako. Nag-iisa lang siya sa mga taong hindi nagdalawang-isip na lumapit at magtanong. Para bang nakikita niya ang mga bahagi ng sarili kong itinatago. At ngayon, iniisip ko, paano kaya siya nagbabago? Sa dami ng nagdaan sa aming dalawa, baka siya rin ay nag-iisip ng mga bagay na hindi niya kayang iwan.

Minsan, may takot akong baka hindi ko na siya makita. Na ang lahat ng mga alaala namin ay mananatiling nakulong sa nakaraan. Pero sa ilalim ng mga bituin ngayong gabi, may isang bahagi ng puso ko na umaasa pa rin—na isang araw, ang landas namin ay magtatagpo muli.

...

...

TO BE CONTINUED .....