“ทั้งสองคนช่างหยอกล้อกันจังเลยนะเจ้าคะ” เป็นไคเฉิงที่หันไปมองสตรีไร้มารยาทอย่างดูแคลน คนเขาคุยกันก็มาขัด ทำตนราวกับไม่มีผู้ใดสอนสั่งเรื่องมารยาทไม่มีผิด
“คารวะเสด็จพี่รอง” หลางอันเห็นสายตาไม่พอใจของพี่ชายตนเองตวัดมามองหลวนเหยาจึงรีบเข้ามาขวางเสียก่อน พี่ชายผู้นี้ ตั้งแต่เสด็จพ่อรับไปดูแลก็เปลี่ยนไปเป็นคนละคน เขายังพูดน้อยเช่นเดิม แต่หาว่าไม่พอใจสิ่งใดเขากลับกล้าลงมือโดยไม่เกรงกลัวผู้ใดทั้งสิ้น
“...อืม มีอันใดหรือ”
“เอ่อ...พ่อเด็กข้าเห็นท่านเข้ามานั่งโต๊ะข้าง ๆ จึงทักทายเพียงเท่านั้น ไม่มีอันใด” เขาและเจ้าเด็กไม่มีแม่นี่ชิงชังกันมาตั้งแต่ยังเด็ก จะให้เขาหาเรื่องอะไรมาพูดคุยกัน แต่อย่างไรเขาก็ต้องการขัดขวางสองคนนี้ หากทั้งคู่ผิดใจกัน ผลดีมันก็จะตกมาฝั่งเขามิใช่หรือ
“อ่อ” เขาไม่ได้ตอบอะไรกลับไป เพียงส่งสายตาประมาณว่าทักทายเสร็จแล้วก็กลับไปที่ของเจ้าเสีย อย่ามายืนขวางลูกตาแถวนี้
แต่กับจื่
