นางหันไปมองภาพของหญิงสาวผู้บอบบางนามว่าหยูหลวนเหยาร้องไห้สะอึกสะอื้นอยู่ข้าง ๆ ด้วยสีหน้าสงสัย ตอนนี้สิ่งที่นางสงสัยคือสตรีนางนี้เป็นอันใด เหตุใดอยู่ดี ๆ จึงร้องไห้ออกมาทั้งที่ยังไม่ทันได้เอ่ยอะไร
จ้าวอันเหม่ยกำลังตั้งใจฟังว่าสตรีนางนี้จะเอ่ยสิ่งใด แต่กลายเป็นว่าไม่ทันได้พูดอันใดนางกลับสะอื้นไห้ขึ้นมาเสียอย่างนั้น ทั้งคนรอบ ๆ ที่จับตามองเหตุการณ์อยู่ก็พากันมองมาที่นางจนหมด
“ฮึก ข้าขอโทษเจ้าค่ะ ข้า ข้าไม่ได้ตั้งใจจะแย่ง ฮืออออออ”พอเห็นว่าหยูหลวนเหยาปล่อยโฮออกมา ราวกับว่าสติของอันเหม่ยขาดผึง นางต่างหากที่ควรร้องไห้ เป็นนางที่ถูกกระทำ แล้วสตรีนางนี้มาร้องไห้ด้วยเหตุอันใดไม่ทราบ แต่ก่อนที่จะลุกขึ้นไปผลักให้นางล้มลงกับพื้นตามความคิด สยตาของนางก็เหลือบไปเห็นน้องสาวเสียก่อน หากนางทำสิ่งใดไปไม่ใช่นางคนเดียวที่จะเดือดร้อน ใจที่ร้อนจึงได้เริ่มสงบลง
“...เจ้าค่ะ”นั่นคือคำพูดเดียวที่นางตอบได้ในตอนนี
