“ฮึก...ท่านพี่”นางพยายามอ่านตัวอักษรบนกระดาษ แต่คำที่อยู่ในกระดาษช่างไม่คุ้นกับที่นางรู้นัก นางรู้ว่าคงเป็นเรื่องสำคัญมาก ๆ แน่ ไม่เช่นนั้นสามีที่รักนางมามีหรือจะใส่อารมณ์กับนางเช่นนี้
“หึ อ่านไม่ออกงั้นรึ เต๋อซีอัน ข้าพาเจ้าเข้ามาอยู่ในจวนนี้กี่ปีแล้ว เจ้าจำได้หรือไม่”
“ฮึก สะ สิบแปด สิบแปดเจ้าค่ะ อึก”นางพยายามสุดชีวิตที่จะกลั้นเสียงสะอื้นไม่ให้หลุดออกมา นางจะร้องไห้ตรงนี้ไม่ได้ ท่านพ่อสามีและแม่สามีก็อยู่นาง ทั้งสองรังเกียจชาติกำเนิดของนางเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว หากร้องไปก็รังแต่จะทำให้ทั้งสองรำคาญนางเพิ่มขึ้นเสียเปล่า ๆ
“ใช่ สิบแปดปี ข้าพาเจ้าเข้ามามีชีวิตสุขสบายไม่ต้องหาผักป่า ทำไร่อยู่ในชนหมู่บ้าน ข้าให้เจ้าทุกสิ่ง แต่เจ้าเคยรับมันหรือไม่ อาจารย์กี่คนที่ข้าส่งให้มาสอนเจ้าอ่านเขียน แต่เจ้าก็อ้างว่าท้องบ้าง เลี้ยงบุตรบ้าง ผัดวันประกันพรุ่งไปเรื่อย จนนี่มันสิบแปดปีแล้ว!!! บุตรโตหมดแล้วเจ้
