แล้วจู่ๆ ข่าวร้ายของบ้านก็มาถึง จีจี้กระโดดตึกลงมา หมดลมหายใจต่อหน้าอาเฟิง ใครๆ ก็รู้สำหรับไคแล้ว จีจี้เหมือนเป็นทุกอย่าง แม้ภายนอกของไคจะดูเหมือนไม่เป็นอะไร แต่ผมเดาได้ข้างในมันคงช้ำไม่น้อย คนที่เจ็บปวดไม่แพ้กันคงจะเป็นอาเฟิง เพราะจีจี้เป็นเหมือนเพื่อนคนเดียวที่เธอมี
"เฮียยยยยย เมื่อวันก่อน เธอยังยิ้มให้ฉันอยู่เลย รู้งี้ฉันควรจะสนิทกับเธอให้มากกว่านี้ ควรจะทำดีมากกว่านี้ ฮื้อออออ" แล้วหญิงสาวที่นั่งอยู่ข้างผมก็ปล่อยโฮออกมา ควรทำดีกว่านี้เมื่อเธอยังอยู่งั้นหรอ ผมควรจะปลอบเธอไหมนะ ผมได้มองแต่ผมหญิงสาวที่ร้องไห้อยู่ในงานศพ จะปลอบเธอ ผมยังทำไม่ได้เลย
"ไม่มีใครย้อนเวลาได้อาหลิน"
"ก็จริงค่ะ แต่ฉันแค่เสียดาย ไม่นึกว่าเวลาของคนเรามันจะสั้นแบบนี้" เสียงของคนที่ยังสะอึกสะอื้นตอบผมมา ทำเอาผมย้อนคิดเหมือนกัน ว่าเวลาของคนเรามันสั้น เหมือนที่คนรอบตัวของผมต้องตาย เพราะเวลาของชีวิตมันสั้น ป๊าผม ม๊าผม
