แผนลับ สลัดเมีย

Ep.4 : เดทแรกกับความหลังที่ฝังใจ 18+

​

"ท่านชิงหลง ตอนนี้มีคนกลุ่มใหม่มาตีขยายพื้นที่ ตอนนี้กำลังกินเข้ามาเข้ามาในเขตของเราแล้วครับ" ลูกน้องของผมรายงานถึงเขตในการปกครองที่ถูกรุกล้ำ

"ใคร?? " ผมถามกลับ พร้อมกับวิเคราะห์ข้อมูลที่ได้รับ

"พวกมันเรียกตัวเองว่า Wolf พวกมันทำงานกันเป็นทีม แล้วขยายพื้นที่การดูแลไปเรื่อยๆ คนกลุ่มนี้โตเร็วมากเลยครับ แถมยังทำงานร่วมกันเป็นทีม ทำให้ไม่มีใครกล้ายุ่งด้วยครับ" โรมิโอลูกน้องยังรายงานต่อถึงกลุ่มคนต้องการจะท้าทายอำนาจมืดของผม

"คนธรรมดาคงไม่มีใครกล้า นอกจากจะมีคนหนุนหลัง ตอนนี้พื้นที่ตรงไหนมีปัญหา" ผมถามถึงพื้นที่กำลังจะเป็นมะเร็ง ที่กำลังจะถูกกลืนกินอยู่ตอนนี้

"ตรงส่วนของไนต์บราซ่าติดกับสวนสาธารณะครับ"

"กรีน ไปสืบมา ว่าพวกมันเป็นคนของใคร กล้าที่จะล้ำเส้น ฉันคิดว่ามันต้องมีคนหนุนหลังแน่ๆ " ผมมองหน้ากรีนที่ดูเหมือนจะรู้หน้าที่ของตัวเองดี

กรีน ชายหนุ่มวัย 32 ปี ที่ไม่ได้เป็นแค่พ่อบ้าน แต่มันเป็นทุกๆ อย่างให้ผม เพียงแค่มองตามันก็รู้แล้วว่าผมต้องการอะไร เรื่องนี้ไม่ต้องให้ถึงมือผมหรอก ถ้าเจรจากันไม่ได้ผล ค่อยถึงผมก็ยังไม่สาย เพราะถ้าถึงมือผม สิ่งเดียวที่พวกมันจะได้ คือความตายเท่านั้น

"รับทราบครับ"

"แล้วเรื่องที่ให้ผมตามหมอคนนั้น ตอนนี้ได้เรื่องแล้วนะครับ นี่ครับเอกสาร" โรมิโอวางเอกสารที่เกี่ยวกับหมอเรย์อย่างละเอียด ทำให้ผมต้องหยิบมันขึ้นมาดูทันที

"ท่านชิงหลงจะทำอะไรครับ" กรีนถามผมด้วยสีหน้าสงสัย ไม่ใช่ว่ามันดูไม่ออกว่าผมจะทำอะไร แต่มันแค่ถามย้ำถึงสิ่งที่ผมคิด

"แค่ทำให้ใบหย่าของฉันมันเร็วขึ้นไงล่ะ" ผมเผยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ ผมจะไม่ทนอยู่กับตัวเชื้อโรคแบบเธอแน่ๆ หลินหลิน

.

.

หลายวันถัดมา......หลินหลิน Say ::

หมอเรย์ :: Line

Lhin Lhin : คุณหมอคะ วันนี้ฉันมีเดท ฉันควรจะพาเค้าไปทำอะไรดีคะ ที่จะช่วยให้เค้าดีขึ้นได้บ้าง

Ray : พาเค้าออกมาจากเซฟโซนครับ ให้เค้ารู้สึกว่า ข้างนอกไม่ได้อันตรายอย่างที่คิด รบกวนสำรวจอาการของคุณชิงหลงด้วยนะครับ กลัวถึงขั้นกับปิดตัว หรือ สามารถมีปฏิสัมพันธ์กับบุคคลอื่นได้ไหม

Lhin Lhin : ได้เลยค่ะ

จบการสนทนา

วันนี้ฉันจะไปเดท จะพาคนกลัวเชื้อโรคไปไหนดีนะ ที่มันจะไม่สกปรกมาก แล้วเราก็ยังได้เดทกันด้วย จะไปเดททั้งที ก็ต้องดูหนักสินะ ฉันต้องทำให้เค้ารู้สินะ ว่าข้างนอกไม่ได้อันตรายอย่างที่เค้าคิด โอเค!!! เริ่มกันเลย!!!!

ฉันเดินลงบันไดไปหาคนที่วันนี้หยุดอยู่บ้าน พร้อมกับชุดกระโปรงที่คิดว่าสวยที่สุด เพียงแค่เห็นฉัน คนที่นั่งจิบชาก็ทำหน้าอี๋ใส่ฉันทันที ก่อนจะทำเป็นไม่สนใจแล้วจิบชาต่อ

"เดทค่ะ ตามสัญญา"

"ฉันไม่ไป วันนี้ไม่มีอารมณ์จะทำอะไร อยากอยู่บ้าน" แล้วคนที่ร่างสัญญาขึ้นมาอย่างดิบดี ก็คิดที่จะผิดสัญญา

"งั้นหลินก็จะอยู่กับเฮียตลอดไป เพราะเฮียคิดจะผิดสัญญากับหลิน" ประโยคของฉันเอาให้คนที่ทำเป็นเฉยเมย ช้อนสายตามองหน้าฉันทันที

"ฉันไปทำกรรมอะไรไว้กับเธอนะ"

"เฮียมีดวงจะเป็นสามีฉันทั้งชาติ จะปฏิเสธก็ได้ สัญญาของเราจะได้โมฆะ ดีออกนะคะ" ฉันฉีกยิ้มหวานให้คนที่มองฉันอย่างไม่สบอารมณ์นัก

"จะไปไหน"

"ห้างค่ะ ห้างงงงงง" ฉันยังคงฉีกยิ้มหวานให้คนเป็นสามี

"กลับไม่เกิน บ่าย 3 แล้วก็ แกะเปียสองข้างออกซะ เธอมัดมันไม่เท่ากัน เห็นแล้วหงุดหงิด" ฉันรีบเอามือจับเปียทั้งสองข้างทันที มันไม่เท่ากันแต่ก็แค่นิดเดียว แต่การทำผม มันไม่จำเป็นต้องเป๊ะขนาดนั้นก็ได้นิ ผมยอมแกะออกตามที่เค้าบอก แล้ววิ่งตามเค้าไปขึ้นรถ

.

.

@ห้างสรรพสินค้า

เป็นการเดทสามคนที่ช่างประหลาด เพราะเฮียเอากรีนไปด้วยทุกที่ ทุกที่ที่ไปแบบว่าจะมีกรีนเป็นคนคอยปูผ้าให้นั่ง จัดการเรื่องความสะอาดทุกอย่าง ขนาดตอนเข้าไปดูหนังเฮียยังเอาผ้าสีขาวผืนมหึมามาคลุมตัวเอาไว้ แล้วห่อตัวจนเหมือนกับดักแด้ แบบนี้มันก็แย่นะสิ เฮียแทบไม่ได้สำผัสอะไรเลย แบบนี้ฉันต้องทำอะไรสักอย่างแล้วสิ

"กินข้าวแล้ว ดูหนัง จบแล้วนะ กลับ!!!! " เฮียหลงออกคำสั่งเสียงแข็ง แต่นี่มันยังไม่บ่าย 3 สักหน่อย จะโกงเวลาของฉันงั้นหรอ

"ไม่ค่ะ เราจะไปซื้อของให้หลานกัน แต่มีข้อแม้ กรีนห้ามไป" ฉันส่งสายตาดุๆ ไปหาสกรีนที่ทำหน้าตกใจ

"แล้วใครจะถือของ!!! "

"เฮียไง"

"ประสาท ไม่ไป!!! " แล้วเฮียหลงก็เดินไปไม่สนใจฉันทำให้ฉันต้องวิ่งตาม

"ไหนบอกรักหลาน ป่านนี้เฮียไคคงมีรถเข็น เปลเด็กให้ฟ่งเทียนแล้ว เฮียคงแพ้ไปเลย" มันได้ผล ประโยคของฉันทำให้คนที่เดินไม่หยุด ได้หยุดเดิน แล้วเดินนำย้อนกลับไปทางเดิม ฉันเลยต้องรีบวิ่งไปหากรีน เพื่อขอให้เค้าช่วย

"กรีน ฉันตั้งใจจะให้เฮียหลงสัมผัสสิ่งต่างๆ ด้วยตัวเอง ถ้ากรีนยังคอยช่วยแบบนี้ วันนี้ของฉันจะไม่มีค่าอะไรเลย เพราะฉะนั้น....."

"ทราบแล้วครับ กระผมจะไปรอที่รถ" กรีนส่งยิ้มให้ฉัน ก่อนจะหยุดเดินตามเรา ทิ้งให้คนขี้เหวี่ยงเดินนำไปแบบนั้น

"ขอบคุณนะคะ ที่เข้าใจ"

"รีบตามไปเถอะครับ"

ฉันรีบวิ่งตามเฮียหลง ที่ตอนนี้ทำหน้าไม่สบอารมณ์ใส่ฉันเท่าไหร่ อยากเดินจับมือหรือควงแขนจังเลย มันคงจะมากไปสินะ ฉันต้องรักษาเฮียให้หายเลยคอยดู

พอเราทั้งคู่เดินมาถึงแผนกของใช้เด็กอ่อน แผนกนี้คงจะสะอาดในสายตาเฮียหลงบ้างสินะ อย่างน้อยของเด็กทารกคงจะไม่สกปรกในความคิดของเฮีย

"เราดูรถเข็นให้หลานดีไหม" ฉันยิ้มให้เฮียหลงที่ใช้หางตามองฉัน ก่อนจะถอนหายใจออกมา

"วุ่นวายยยย จริงเลยเธอเนี่ย" แต่ถึงเฮียหลงจะพูดแบบนั้น แต่เค้าก็ยอมไปซื้อแต่โดยดี ฉันพยายามสังเกต การกระทำของคนเป็นสามีทุกอย่าง การพูดคุยกับพนักงานขายดูเหมือนจะไม่เป็นปัญหาสินะ แสดงว่าไม่ถึงขั้นกับปิดตัวเอง แต่เค้าก็ไม่ยอมที่จะสัมผัสอะไรรอบตัวเลย

ฉันใช้เวลาสังเกตพฤติกรรมของสามี รู้ตัวอีกทีของที่สามีของฉันซื้อ มันก็มากมายจะเกินจะถือไหว แสดงว่าเฮียหลงต้องเป็นคนที่รักเด็กมาเลยน้า ไม่งั้นคงไม่รักหลานแบบนี้

"ของทั้งหมดนี่ ให้ยังผู้ติดตามนั่นถือนะครับ"

ของมากมายที่กองอยู่มันกลายเป็นหน้าที่ของฉันงั้นหรอ!!!! แล้วฉันจะไปถือหมดได้ยังไงอ่าาาา เฮียดันเล่นซื้อซะเยอะแบบนี้ แต่คนที่เดินตัวปลิว กลับส่งสายตาบอกฉัน ถือไปให้หมดด้วยนะ แล้วของนี่กองอยู่ตรงนี้มีทั้งรถเข็น เสื้อผ้า และของใช้จิปาถะอีกมากมายเลย ในขณะที่ฉันจะก้มลงไปหยิบของ ก็ได้ยิน เสียงร้องของเด็กผู้ชายวิ่งเข้ามาใกล้เราเรื่อยๆ

"ฮื่ออออออ แง๊....ฮื่ออออ พ่อคร้าบบบบ พ่อคร้าบบบบ" แล้วเด็กผู้ชายคนนั้นก็วิ่งมาเกาะขาเฮียหลงเลย คนที่โดนเกาะขอ ถึงกับตกใจ แล้วตัวแข็งไปทั้งตัว

"เอาออกไปที!!!! อี๋....น้ำมูกกกก เอาออกไป!!!! " แม้จะไม่ทำร้ายเด็ก แต่ก็เอียงตัวหนีเด็กที่เกาะขาอยู่ จนไม่สามารถยืนปกติได้

"เฮียดูไว้ก่อนนะ ฉันจะไปบอกประชาสัมพันธ์ เพื่อตามหาพ่อของเด็ก" ฉันจงใจทิ้งเค้าให้อยู่กับเด็กแบบนั้นแหละ

ชิงหลง Say ::

"ฉันไม่ใช่พ่อเธอเข้าใจไหม แล้วฉันก็ไม่คิดจะมีลูกด้วย ปล่อยยยย!!!! " มาถึงจุดที่ผมต้องมาทะเลาะกับเด็กตั้งแต่เมื่อไหร่

"พ่อผมไปไหน พ่อผมใส่ชุดสีเดียวกับพี่เลย" เด็กน้องที่ร้องไห้ไม่หยุด ดวงตาเต็มไปด้วยน้ำตา มันทำให้ผมคิดถึงวันที่ผมเกาะขาคนอื่น เพื่อถามหาพ่อกับแม่ ที่เสียไปอุบัติเหตุ

[พ่อกับแม่ผมล่ะ พ่อกับแม่ผมไปไหน] เสียงแว่วในความทรงจำ ทำให้ผมเห็นมันซ้อนกับเด็กคนนี้ ผมควรจะปลอบเด็กนี่ดีไหม ปลอบให้เด็กน้อยได้หยุดร้องไห้ แต่เพียงแค่จะลูบหัวเด็กน้อยผมยังไม่กล้าเลย ผมควรจะปลอบเด็กยังไงดีนะ ผมทำได้แค่มองเด็กแบบนี้งั้นหรอ

"แม็ค!!!! " เสียงของผู้ชายที่เรียก ทำให้เด็กน้อยยอมปล่อยขาผม แล้ววิ่งไปหาทันที มันทำให้ผมต้องหันไปมองตามเด็กที่วิ่งไปหาคนเป็นพ่อ ที่มาพร้อมกับยัยจุ้นจ้าน ที่ยุ่งไม่เข้าเรื่อง ทุกเรื่อง

"พ่อคร้าบบบบ แม็คหาพ่อไม่เจอ"

"ขอบคุณ คุณทั้งสองมากนะครับ ขอบคุณพี่เค้าสิลูก" คนเป็นพ่อขอให้เด็กน้อยขอบคุณ

แต่ผมควรจะได้รับมันหรอ แม้แต่ปลอบเด็กผมยังทำไม่ได้เลย ผมนี่มันกากจริงๆ เลยนะ ผมโทรให้ไอ้กรีนมาขนของ แล้วเดินเงียบๆ ไม่สนใจคนจุ้นจ้านที่เดินตามมาเลย สิ่งที่ผมเองทำไม่ได้งั้นหรอ ผมกล้าสัมผัสอาเฟิง สัมผัสกรีน ผ่านถุงมือคู่นี้เพราะอะไร เพราะทั้งคู่ยอมอาบน้ำยาฆ่าเชื้อมาแล้วหรอ แต่สองคนนี้ไม่ได้อาบทุกวันสักหน่อย ทำไมโรคนี้มันงี่เง่าจังเลย ไม่เห็นจะเข้าใจมันเลยสักนิด

.

.

เมื่อเรากลับมาถึงบ้าน ผมก็ปลีกตัวออกจากผู้คนทันที ชิงหลงผู้เก่งเหนือใคร แต่วันนี้แค่เด็กที่เสียใจผมกลับทำอะไรไม่ได้เลย ผมทิ้งตัวลงบนเตียงขนาดใหญ่ ในหัวผมไม่สามารถหยุดความคิดในหัวได้เลย

[อาหลินนนนน!!!!! ไค!!!!! โทร่าาา!!!!! ใครก็ได้ ช่วยฉันที!!!! ฉันอยู่ในนี้!!!!] เสียงของผมที่ตะโกนออกไปก็ไม่ถึงใคร นานแค่ไหนที่ผมนอนอยู่ในหลุมนั้น จากฟ้ามืด จนประอาทิตย์ขึ้น เสียงของความช่วยเหลือถึงจะมาถึง การทรมานที่ยาวนานของผมมันถึงจบลง

ผมไม่ผิด หลินหลินต่างหากที่ผิด เธอบอกจะไปหาคนมาช่วย แต่เธอก็หายไป เธอทิ้งฉัน ทุกคนทิ้งฉัน เธอช่วยคนอื่นทำไมวันนั้นเธอถึงไม่ช่วยฉัน ฉันเกลียดเธอหลินหลิน ฉันจะต้องได้ใบหย่าจากเธอ ก่อน 1 ปีให้ได้ ฉันจะไม่ยอมอยู่กับเธอนานนักหรอก

และนี่เป็นอีกวัน ที่ผมฝากความรู้สึกไว้กับขวดเหล้า ทั้งที่ก่อนหน้าจะแต่งงานกับเธอ ผมไม่ได้ปลื้มปิติกับมันขนาดนี้ ที่ผมเป็นแบบนี้ก็เพราะเธอ เธอจะมารักษาผมทำไม ออกไปจากชีวิตผมดีกว่า ผมกระดกบรั่นดีเข้าปากแก้วแล้ว แก้วเล่า แม้กรีนจะพยายามห้าม แต่ผมไม่ได้อยู่ในอารมณ์ที่จะฟังใคร ปล่อยให้แอลกอฮอล์มันทำให้ผมได้ลืมโรครักสะอาดของผมลงไปบ้าง

"ดื่มเยอะไป พรุ่งนี้จะไปหาคุณหมอไม่ไหวนะครับ" กรีนพยายามจะห้ามผมที่กำลังจะดื่มมากเกินไป

"วันนี้แค่เด็กร้องไห้ ฉันยังปลอบไม่ได้เลย ยัยนั่นช่วยเด็ก แต่ทิ้งฉัน" ผมเริ่มเอาเรื่องทุกอย่างมาผูกกันมั่วไปหมด ฤทธิ์สุรามันกำลังให้ผมจมลึกไปสู้ความเจ็บปวดของตัวเอง

"เรื่องมันผ่านมานานแล้วนะครับ"

"จะนานแค่ไหน ฉันก็ไม่มีวันลืม ผู้หญิงใจร้ายที่ฉันอุตส่าห์ช่วยเธอ แต่เธอกลับทิ้งฉัน เธอทิ้งฉันได้ยินไหม ในคืนนั้นเธอบอกจะพาคนมาช่วย แต่เธอก็จากไปพร้อมความหวัง" ผมยังคงกระดกบรั่นดีเข้าปากไม่หยุด ปล่อยให้แอลกอฮอล์ชำระล้างความเศร้าในใจ

"เฮียทำไมมาเมาแบบนี้" เสียงของตัวเจ้าปัญหาดังขึ้น จนผมต้องให้กรีนเอาตัวเธอออกไป ผมไม่ได้อยู่ใกล้เธอ แม้แต่วินาทีเดียว ผมไม่เชื่อใจเธอ สักวันเธอก็จะทิ้งผมไปอีก เธอจะมาเหมือนความหวัง แล้วก็ทิ้งผมไป

"ตอนนี้ท่านชิงหลงอารมณ์ไม่ปกติครับ"

"เฮียยยย หลินเอาของที่เฮียซื้อไปให้หลานแล้วนะ หลินว่าหลินอยากคุยกับเฮียจะไปหาหมอพรุ่งนี้" หาหมองั้นหรอ อยากไปหาจนตัวสั่นงั้นหรอ ผมลุกขึ้นยืนแล้วไปกระชากร่างเล็กเข้ามาประชิดตัว

"อยากไปหาจนตัวสั่นเลยว่างั้น เธอนอนกับฉันแล้ว ยังอยากไปหาผู้ชายคนอื่น เธอนี่มันทุเรศสิ้นดี" ผมใช้มือที่สวมถุงมือ บีบเข้าที่แก้มนวลของเธอ แม้กรีนจะพยายามเข้ามาห้าม แต่ผมกลับส่งสายตามองมัน ว่ามันกำลังล้ำเส้นของตัวเอง

"ฉันไม่อยากไปหาเค้า แต่ฉันอยากให้เฮียหาย"

"หายจากอะไร ถ้าไอ้โรคบ้านี่ จงจำไว้ซะมันเกิดมาจากเธอทั้งนั้น มันเป็นเพราะเธอ" ผมพยายามสะกดอารมณ์โกรธที่พลุ่งพล่านอยู่ในตัวด้วยฤทธิ์ของแอลกอฮอล์

"แต่ฉันรักเฮีย เราจะผ่านมันไปด้วยกัน"

"รักงั้นหรอ รักแล้วทิ้งฉันไปทำไม!!!!! " ผมตะคอกใส่เธอเสียงดัง จนคนที่อยู่ตรงหน้าตัวสั่นไปด้วยความกลัว ผมถึงได้รู้สึกว่าทำรุ่นแรงเกินไปซะแล้ว

"เลิกกันแล้วต่างคนต่างไปซะ อย่ามาอยู่กันไปให้เสียเวลาเลย"

"ไม่!!! ฉันจะไม่ยอมถอดใจกับอะไรทั้งนั้น" เพียงแค่สิ้นเสียง ริมฝีปากของเธอก็บดมาที่ปากของผมอย่างแรง ความหวานที่มันคละคลุ้งไปทั่วทั้งปาก มันทำเอาผมต้องรวบร่างเล็กๆ ของเธอเข้ามาแนบชิด แล้วส่งลิ้นเข้าไปช่วงชิงความหวานในปากของเธอ ก่อนจะกวาดทุกอย่างบนโต๊ะลงพื้น แล้วอุ้มร่างเล็กของเธอขึ้นไปวางแทน กรีนที่ยืนอยู่ตรงนั้น เดินออกไปจากห้องอย่างรู้งาน

"เป็นผู้หญิงของฉันทำได้แค่มองฉัน" ผมกระชากเสื้อที่เธอใส่อยู่จนขาดดังแควก ก่อนจะซุกริมฝีปากลงที่อกอวบ ที่ตอนนี้เบียดชิดอยู่ในยกทรงสีชมพู คิสมาร์ครอยแล้วรอยเล่า ถูกสร้างลงบนเนินอก

"เฮียเบาหน่อยค่ะ ฉันเจ็บ"

"เธอเจ็บสู้ฉันไม่ได้หรอก เธอทิ้งฉัน ฉันไม่มีวันที่จะไว้ใจเธออีก เพราะเมื่อเธอได้ใจ เธอก็จะทิ้งฉันไปอีก" ผมปลดยกทรงสีชมพูที่เธอใส่ออก เต้าอวบเผยออกท้าทายสายตา อาหลินหลับตาปี๋จากความอายที่ผมกำลังจ้องมองเธออยู่แบบนี้ ผมจะทำให้เธอมีราคีก่อนที่เราจะเลิกกันดีไหมนะ แต่เธอเป็นของผมแล้วไม่ใช่หรอ ได้อีกสักครั้งจะเป็นอะไรไป

"ฉันไม่มีวันจะทิ้งเฮีย" มือเล็กๆ ของเธอวางแนบที่หน้าของผม ทำให้ผมต้องมองตากลมโตของเธอ

"ไม่มีวันจะทิ้งฉันงั้นหรอ"

"ใช่"

ไม่มีวันจะทิ้งผมงั้นหรอ ไม่มีวันจะทิ้งบ้าบออะไร!!!!! โกหกทั้งเพ!!!!!

"แต่เธอทิ้งฉันไปแล้ว" ผมหยุดทุกการกระทำทันที แล้วทิ้งคนร่างเล็กให้นอนอยู่บนโต๊ะแบบนั้น ผมไม่มีความเชื่อใจ ไม่เหลือความเชื่อใจ ที่จะเชื่อสิ่งที่เธอจะพูดอีกแล้ว

แต่ตอนนี้อยากจัง กินอีหนูไปก่อนดีไหมนะ หน้าอกคู่นั้น สวยจังเลย

เช้าวันต่อมา........

@โรงพยาบาล White Hospital

"คุณชิงหลง ชีวิตแต่งงานทำให้คุณรู้สึกเป็นปัญหาไหมครับ" หมอเรย์ถามคำถามผม แต่ผมควรจะตอบว่ายังไง ตัวปัญหาของผมคือยัยตัวเชื้อโรคนั่นต่างหาก

"ผมแต่งงานการเมือง ทุกอย่างมันเป็นเรื่องผลประโยชน์ของครอบครัว 1 ปี หลังจากนี้เราจะหย่ากัน"

"เอ่อออ คือ คุณตอบไม่ตรงคำถาม"

"อ่าวงั้นหรือครับ ผมแค่จะบอกว่า ต่อให้ผมแต่งงาน มันก็ไม่ได้ทำให้ชีวิตผมเปลี่ยนไป" ผมแค่อยากให้คุณรู้เอาไว้เฉยๆ การมาหาคุยมันเป็นแค่ข้ออ้างให้คุณกับยัยตัวเชื้อโรคเจอกันแค่นั้นเอง

"ผมขอจับมือคุณหน่อยได้ไหมครับ"

อะไรของไอ้หมอนี่เนี่ย ผมไม่ยอมทำตามที่หมอบอก ผมไม่ใช่คนที่ชอบจับอะไรมั่วซั่วหรอกนะ แต่หมอเรย์ยังคงชูมือของตัวเอง ที่ใส่ถุงมือขึ้นมาให้ผมดู มันเลยยอมทำให้ผมยอมส่งมือให้เค้า เพราะคิดว่าคนเป็นหมอ กว่าจะใส่ถุงมือได้ คงจะล้างแอลกอฮอล์ แล้วทำความสะอาดมือมาในระดับหนึ่งแล้ว

"ยอมให้จับเพราะเห็นว่าผมใส่ถุงมือสินะ ถ้ามั่นใจว่าสะอาดจริงก็ยอมสัมผัสสินะ แสดงว่าสิ่งที่คุณเชื่ออิทธิพลมากกับความรู้สึกสินะครับ คุณเคยมีคนที่เชื่อใจให้อยู่รอบตัว หรือมากพอที่จะสัมผัสไหมครับ" หมอเรย์ไม่ได้จับมือผม แต่กลับจดสิ่งที่ผมทำอย่างละเอียด

"พ่อบ้านกับน้องสาว"

"แค่สองคนหรือครับ แล้วภรรยาคุณละครับ" หมอเรย์ยังคงพยายามถามต่อ

"ผมเกลียดเธอ"

"ทำไมคุณถึงไว้ใจพ่อบ้านกับน้องสาวของคุณ"

ทำไมกันนะ คำถามที่ทำให้ผมเอง ก็คิดหนักที่จะเล่าเช่นกัน แม้จะไม่ใช่ความลับ แต่ผมก็ไม่มั่นใจว่าที่ผมยอมสัมผัสสองคนนั้นเพราะอะไร อาจจะเพราะพวกนั้นอยากอยู่ใกล้ผม จนยอมลงไปแช่ในน้ำยาฆ่าเชื้อ เพราะทั้งคู่ยอมทำมัน เพียงเพราะอยากเข้ามาอยู่ในโลกของผม รึเปล่านะ

"ผมไม่มั่นใจ"

"ครับไม่เป็นไร การรักษาผมต้องรู้ต้นเหตุที่ทำให้คุณเป็น พอเล่าได้ไหมครับ ว่าก่อนหน้าที่คุณจะเป็นแบบนี้คุณไปเจอเหตุการณ์อะไรที่สะเทือนใจมาครับ"

"ผมตกลงไปในบ่อของเสียตลอดทั้งคืน ผมทั้งรังเกียจ และขยะแขยง" ผมตอบหมอออกไปตามตรง

"แต่เมื่อคุณขึ้นมา อาบน้ำก็หายไม่ใช่หรือครับ มันมีอะไรที่มากกว่านั้นใช่ไหม ความรู้สึกในตอนนั้น" คำถามของหมอเรย์มันกำลังทำเอาผมหงุดหงิด เพราะเริ่มรู้สึกไม่อยากตอบในสิ่งที่หมอถาม ผมอาจจะเป็นคนไข้ที่ไม่ดีเองก็ได้

"วันนี้แค่นี้พอแล้ว ผมไม่สะดวกใจที่จะเล่า"

"ครับไม่เป็นไรครับ ไว้อาทิตย์หน้าเจอกันนะครับ" หมอเรย์ส่งยิ้มมาให้ผม ก่อนจะเดินมาส่งผมนอกห้องตรวจ ที่ตอนนี้มียัยตัวเชื้อมารอรับผมอยู่ที่หน้าห้อง

"คุณหมอจะสอบถามจากหลินหลินก็ได้นะครับ เธอน่าจะรู้เหตุการณ์ในวันนั้นเป็นอย่างดี"

"โอ้วว ดีเลยถ้ายังไงคุณหลิน ผมขอเวลาสักนิดนะครับ"

ผมเดินออกมาหากรีนที่ยืนรออยู่ไม่ไกล ให้หลินหลินได้อยู่กับหมอเรย์ แบบนี้ดีแล้วสินะ

"ไปกรีนกลับ"

"แล้วคุณนาย"

"ให้หาทางกลับเอง"

"ท่านชิงหลงคงไม่คิดที่จะทำอะไรแปลกๆ ใช่ไหมครับ" กรีนถามถึงสีที่ผมจะทำ

อะไรที่แปลก ถ้าจะเขี่ยเมียทิ้งบอกเลยว่าไม่แปลก

​

​