อารมณ์น้อยใจของลูเซียโน่ไม่ได้จางหาย กลับเข้าบ้านได้ก็นั่งแช่ปล่อยให้เลือดไหลออกมาโดยไม่คิดจะเช็ด แผลเล็กนิดเดียวมันคงไม่ไหลออกมาจนเขาตายได้หรอก เมื่อกี้ก็แค่ประชดคาลิน่าเท่านั้น เขาอุตส่าห์รีบบินมาหาเธอเพราะวันนี้เป็นวันครบรอบแต่งงานทว่ากลับต้องมาได้ยินคาลิน่าพูดจาไร้สาระมันน่าน้อยใจ
อย่างน้อยไม่รักเขาเธอก็ควรรักตัวเองให้มาก ๆ สิ ชีวิตเธอมันมีค่ามากทำไมถึงไม่รู้ตัว
ก๊อก ๆ เสียงเคาะประตูบ้านทำให้อารมณ์น้อยใจหายเป็นปลิดทิ้ง การเคาะแบบนี้เขาจำได้แม่นว่ามันคือคาลิน่า
มาเฟียหนุ่มเผลอยิ้มมุมปากก่อนจะสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ เพื่อปรับสีหน้าให้เคร่งขรึมจากนั้นเดินไปเปิดประตูเพราะกลัวว่าหากช้าหญิงสาวจะถอดใจเสียก่อน
“มาทำไม” เรือนกายสูงใหญ่พิงขอบประตูถามเหมือนไม่สนใจแต่กลับยืนหันแผลไปทางหญิงสาวเพื่อให้เธอเห็นมันชัด ๆ เลือดไหลลงมาเปื้อนเสื้อยืดสีขาวพาลให้คนเห็นรู้สึกห่วงใย
“มาทำแผล” คาลิน่าเดินผ่าน
