ทะลุมิติมาเลี้ยงลูกและสามี

การจากลา

หลังจากที่ออกมาจากงานเลี้ยงแล้วพะพายก็เปลี่ยนชุดใหม่ทันที เพื่อที่จะไปซื้อของใช้ส่วนตัวของตนเองต่อ แม้ว่าลึกๆแล้วเธอจะไม่ต้องการจากทุกคนไปแต่เธอก็ไม่สามารถหลีกเลี่ยงมันได้ คงได้แต่ทำใจยอมรับมันเท่านั้น

เมื่อมาถึงห้างสรรพสินค้าเธอก็เลือกซื้อของใช้ส่วนตัวของตนเองไม่ว่าจะเป็นครีมบำรุงผิวหน้า ผิวกาย และน้ำหอม กลิ่นที่ใช้เป็นประจำ โดยซื้อแบบยกลังทุกชนิด รวมถึงครีมอาบน้ำแบรนด์ดังที่ใช้ประจำด้วย

" สวัสดีค่ะคุณลูกค้า สนใจนับเป็นเซ็ทไหนดีคะ " พนักงานขายเข้ามาต้อนรับลูกค้าพลางเอ่ยถามความต้องการของลูกค้าไปด้วย

" ฉันเอาเซ็ทนี้ค่ะขอ100ชุดค่ะ สีนี้ด้วยค่ะ เอาสัก50ชุดก็ได้ค่ะ "

" ได้ค่ะรบกวนคุณลูกค้าช่วยนั่งรอสักครู่นะคะเนื่องจากออเดอร์ที่เลยอะจึงต้องใช้เวลาสักครู่ค่ะ "

" ได้ค่ะงั้นฉันจะกลับมาใหม่ ขอไปแผนกข้างๆนี้ก่อนนะคะ " พะพายเดินมายังแผนกเรื่องสำอางแบรนด์ดังเธอเลือกซื้อเครื่องสำอางที่ต้องใช้โดยสั่งแบบยกลังเช่นกัน

ต่อจากนั้นเธอก็ไปยังแผนกชุดชั้นใน และเลือกซื้อทุกแบบทุกขนาดทั้งซึ่งชายและหญิง อย่างละ 20 โหล และสิ่งสุดท้ายก็คือ ผ้าอนามัยที่เธอจะต้องใช้ เธอซื้อทั้งแบบกลางวันและกลางคืน ทั้งสั้นปกติและยาวที่สุดจำนวน 20ลังด้วย ส่วนของอื่น ๆนั้นเธอมีอยู่ในโรงงานอยู่แล้ว

หลังจากจ่ายเงินค่าของทั้งหมดเธอก็ขอให้พนักงานของแต่ละแผนกช่วยยกไปเก็บที่รถของเธอให้ด้วย ซึ่งพนักงานทุกคนก็เต็มใจที่จะช่วยเธออย่างเต็มที่

" ขอบคุณมากนะคะ " เธอเอ่ยบอกกับพนักงานทั้ง6คน แล้วขับรถออกจากลานจอดของห้างไป ระหว่างทางกลับบ้านเธอผ่านร้านอาหารเจ้าดังพอดีจึงแวะซื้อกลับไปกินกับครอบครัวด้วย นอกจากนี้ยังมีชุดติ่มซำอีก100ชุดเก็บใส่มิติกลับไปด้วย

วันเวลาผ่านไปจนถึงวันนี้ที่เธอภาวนาไม่อยากให้มาถึง นั่นคือวันเกิดอายุครบ25ปีของพะพายนั่นเอง เช้าวันนี้เธอตื่นขึ้นมาใส่บาตรพร้อมกับทุกคนในครอบครัว จากนั้นก็กินอาหารด้วยกันในบ้าน ช่วงบ่ายจึงพากันออกไปซื้ออาหารมาจัดเลี้ยงวันเกิดของพะพาย

ส่วนพะพายนั้นเธอแวะไปซื้อทองคำแท่งและสร้อยข้อมือทองคำเก็บเอาไว้ ซึ่งในจำนวนสร้อยข้อมือที่เธอเลือกมานั้นมีทั้งพ่อและพี่ชายที่ซื้อให้เธอเป็นของขวัญวันเกิดอีกด้วย

พะพายกล่าวขอบคุณพ่อและพี่ชายสำหรับของขวัญวันเกิดในปีนี้ เพราะเธอชอบของขวัญของปีนี้อย่างมาก และเธอตั้งใจว่าจะเก็บเอาไว้อย่างดีเลยทีเดียว

“ ขอบคุณนะคะพ่อ พี่พล พายจะรักษาให้ดีที่สุดเลยค่ะ “

“ เป็นสาวแล้วยังขี้แงอีกหรอเรา “ พี่ชายของเธอเอ่ยแซวขึ้นมาเพราะเห็นว่าน้ำตาของพะพายไหลอาบแก้ม ซึ่งเธอก็ทำเพียงยิ้มหวานส่งให้พี่ชายเท่านั้น

“ อยากได้อะไรอีกไหม “

“ ไม่ค่ะพายไม่อยากได้อะไรแล้ว “

“ งั้นกลับบ้านกันเถอะ จะได้มีเวลาช่วยกันทำอาหาร ไม่รู้ว่าน้าฝันจะทำคนเดียวไหวไหม ” พลเอ่ยถึงแม่เลี้ยงของตน ซึ่งทั้งพะพายและพ่อก็เห็นด้วยกับเขา จึงพากันกลับบ้านไปช่วยกันทำอาหารที่บ้าน

แต่ในระหว่างที่กำลังขับรถกลับบ้านนั้น ได้มีรถทัวร์ที่เบรกแตกฝ่าไฟแดงมาชนรถยนต์ของพะพายเข้าอย่างแรง ทำให้พะพายที่นั่งอยู่เบาะหลังกระเด็นออกนอกรถ ร่างกระแทกกับเสาไฟฟ้าตายคาที่ หลังจากนั้นพะพายก็ถูกดึงมายังโลกคู่ขนาน …..

อื้อ … ร่างบางที่นอนอยู่บนเตียงขยับตัวเล็กน้อย ก่อนจะลืมตาขึ้นมาและพบว่าตอนนี้ตนเองอยู่ในสถานที่ๆต่างไปจากบ้านของตนเอง พะพายมองสำรวจรอบตัวและในจังหวะนั้นเอง ความทรงจำของร่างนี้ก็หลั่งไหลเข้ามาในหัวของเธอ พะพายหลับตาอดกลั้นต่อความรู้สึกเจ็บปวดทีได้รับ เธอค่อยๆเรียบเรียงความทรงจำที่เพิ่งจะได้รับมาอย่างถี่ถ้วน

ร่างนี้มีชื่อว่า ฟางหรู อายุ 22 ปี อาศัยอยู่ในหมู่บ้านชุน ทางตอนใต้ของมณฑลเป่ยหนาน ฟางหรูแต่งงานแล้วกับชายหนุ่มที่มีชื่อว่า เยว่เทียน อายุ 23ปี ทั้งคู่มีลูกชายด้วยกัน1คน ชื่อว่า เยว่เหอ อายุ 5ปี นอกจากนี้พวกเขาทั้งสามยังอาศัยอยู่ร่วมกับบ้านใหญ่ โดยที่แม่สามีของเธอไม่ยินยอมให้แยกบ้าน เนื่องจากเกรงว่าจะขาดแรงงานในการแลกแต้ม และที่สำคัญคือ เยว่เทียนได้เข้าทำงานในโรงงานที่อยู่ถัดจากหมู่บ้านชุนไปประมาณ 10 กิโลเมตร ด้วยเงินเดือน 20หยวน ซึ่งเยว่เทียนมักจะส่งเงินกลับมาให้แม่ของเขาเดือนละ 10หยวน และให้ฟางหรูกับลูก เดือนละ 7หยวนด้วย แต่แม่เฒ่าเยว่นั้นให้ฟางหรูใช้เพียงเดือนละ 2หยวนเท่านั้น

นี่จึงเป็นเหตุผลที่ทำให้สองแม่ลูกร่างกายผอมแห้งเพราะอดยาก แถมยังต้องทำงานบ้านทั้งหมดก่อนที่จะไปทำงานแลกแต้มในแปลงนาด้วย ตามคำสั่งของแม่เฒ่าเยว่ ต่างจากสะใภ้ใหญ่และสะใภ้รองที่ไม่ต้องทำงานใดๆนอกจากเลี้ยงดูลูกๆของตนเองเท่านั้น

วันรุ่งขึ้นหัวหน้างานของเขามาเยี่ยมพร้อมกับแจ้งข่าวให้เขารู้ นั่นก็คือ ทางโรงงานมีความเห็นว่าจะให้เขาลาออกและกลับไปพักพื้นที่บ้าน โดยจ่ายค่าแรงทั้งหมดของเขาในเดือนนี้และค่าชดเชยส่วนหนึ่งให้เขาด้วย แม้จะรู้สึกเสียใจแต่เยว่เทียนก็ไม่ได้เอ่ยอะไรออกมา เขาเพียงขอกลับไปเก็บของที่ห้องพักและขอให้ทางโรงงานไปส่งกลับหมู่บ้านชุนเท่านั้น

“ เอาล่ะนายรีบไปเก็บของเถอะ เดี๋ยวฉันจะไปส่งที่หมู่บ้านเอง ฉันผ่านทางนั้นพอดี “

“ ขอบคุณครับ “

ช่วงบ่ายรถของโรงงานมาถึงหน้าทางเข้าหมู่บ้านก็จอดให้เยว่เทียนลงจากนั้นก็ขับออกไปในทันทีเพราะหัวหน้าต้องไปรับคนงานจากหมู่บ้านอื่นๆด้วย