“ดีครับ ผ่อนคลายบ้าง ว่าแต่...ผมมากินข้าวด้วยนี่คงไม่ทำให้คุณลำบากใจใช่ไหม” ธามยิ้มอ่อน นลินทราจึงต้องโบกมือปฏิเสธเป็นพัลวัน
“ไม่เลยค่ะ ลำบากใจอะไรกันคะ คนกันเองทั้งนั้น”
หญิงสาวพูดด้วยสีหน้ายิ้มแย้มแจ่มใส ต้องขอบคุณเลือดนักแสดงที่มีอยู่ในตัวของเธออย่างเข้มข้นจึงไม่เผยพิรุธอะไรออกไปให้อีกฝ่ายเห็น
“ความจริงแล้วคุณนิ้งก็โทร. ชวนเพื่อนมาด้วยเหมือนกันนะ น่าจะใกล้ถึงแล้วรึเปล่าครับ” ประโยคหลังนพฤทธิ์หันไปถามนลินทรา แต่คนตอบกลับเป็นธาม
“มาถึงแล้วละ” ธามพูดจบก็ยกเมนูอาหารขึ้นมาดูจึงทำให้ไม่มีใครมองเห็นใบหน้าของเขาได้อีก แม้กระทั่งคนที่เพิ่งเดินเข้ามาในร้านอย่างพลอยพัดชา
เมื่อพลอยพัดชาเดินมาถึงโต๊ะ หญิงสาวก็ยิ้มพร้อมกับยกมือไหว้และกล่าวทักทายนพฤทธิ์ด้วยน้ำเสียงแจ่มใส แต่พอเห็นสีหน้าแปลก ๆ ของเพื่อนสนิทที่มองมาราวกับจะร้องไห้อยู่รอมร่อจึงรู้สึกแปลกใจ พลางเบนสายตาไปที่ชายหนุ่มอีกคนซึ่งตนไม่เห็น
