รักดิบๆแต่จริงใจ
1900 Words
ฟีฟ่ากับยศนั่งคุยกันในห้องรับแขกตามภาษาพ่อลูก แต่แล้วก็มีชายหนุ่มที่คุ้นเคยเข้ามาหา โดยมีแม่ของฟีฟ่าเป็นคนเปิดประตูให้เข้ามา
“สวัสดีครับพ่อ”ช่างกันยกมือไหว้ยศ
“ใครพ่อมึง”ยศเริ่มมีสีหน้าที่ไม่พอใจเท่าไร
“ก็พ่อไงครับ”
“ไอ้นี่เห็นใจดีด้วย พูดอะไรไม่เกรงใจกันเลย”
“ทำไมต้องเกรงใจครับ เพราะอีกหน่อยเราก็จะเป็นคนในครอบครัวเดียวกันแล้วนี่ครับ”ช่างกันนั่งข้างๆฟีฟ่า
“บอกพ่อหรือยังเรื่องของเรา”ฟีฟ่าพูดเสียงดังข้างๆหูฟีฟ่า
“อะไรของนาย”ฟีฟ่าใช้สายตาปรามช่างกันไว้แต่ดูไม่เป็นผลซักเท่าไร
“มีอะไรพูดมาตรงๆเรื่องอะไรบอกมา”
“คือว่า ผมกับฟีฟ่ารักกันครับ”
“ไม่จริงนะพ่อ”ฟีฟ่าตกใจกับคำพูดของช่างกัน
“ใช่ครับ ฟีฟ่าขอเวลาตัดสินใจสักพัก แต่ผมรอไม่ไหวกลัวโดนแย่ง ทั้งหนุ่มนักว่ายน้ำและไอโซนั่นอีก ผมต้องชิงตัดหน้ามาพูดกับพ่อไว้ก่อน เพราะผมจริงใจมีอะไรก็จะพูดตรงๆครับ”ช่างกันมีน้ำเสียงที่หนักแน่น
“เข้าใจอะไรผิดหรือเปล่า ฟีฟ่าเป็นผู้ชายไม่ใช่ผู้หญิง”
“อะไรกัน พ่อยังไม่รู้อีกเหรอว่าฟีฟ่าไม่ใช่ผู้ชาย”
“มึงมากกว่าที่ไม่ใช่ผู้ชาย”ความจริงยศรู้ทุกอย่างและรับได้ แต่ที่เขารับไมได้ด้วยเพราะช่างกันเถื่อนเกินไป
“พ่อรู้ได้ไง ผมพึ่งรู้ตัวเองเมื่อไม่นานนี้ ต้องขอบคุณฟีฟ่าที่ให้ผมได้รู้ว่าเป็นอะไร”
“ไอ้นี่ออกไปจากบ้านกูเลยนะ”
“ยังไม่ออกถ้ายังไม่ได้คำตอบจากฟีฟ่าว่ารักผมหรือเปล่า”
“ฟี่ฟ่าว่าไง”ยศมองฟีฟ่า
“คือว่า”ฟีฟ่าอ่ำอึ้ง
“เอาอย่างไปเคลียร์กันเอง พ่อให้โอกาสตกลงกัน ฟีฟ่าพาไอ้นี่ออกไปให้พ้นพ่อที”
“ครับ”
ฟีฟ่ารีบดึงมือช่างกันออกนอกบ้าน สาเหตุที่ยศให้ฟีฟ่าออกไปกับช่างกัน เพราะเขาอยากให้ฟีฟ่าได้มีตัวเลือกเพิ่มมากขึ้น นอกจากไนท์หนุ่มนักว่ายน้ำลูกศิษย์ของเขาเอง หรือแม้กระทั้งไอโซนัท ยศคิดไว้แล้วว่าจะไม่ห้ามใครทั้งนั้น
“นายนี่มันบ้ากลับไปเลยนะ”ฟีฟ่าดึงช่างกันมาที่รถ แต่วันนี้ช่างกันเอารถยนต์มา
“ต้องไปด้วยกัน ถ้าไม่ไปด้วยกูไม่ยอมกูจะนอนหน้าบ้านมึง ถ้าไม่ได้คำตอบวันนี้”
“ช่างกัน เราไม่ได้ชอบ..”ฟีฟ่าหยุดพูดเพราะใจเขายังลังเลอยู่เหมือนกัน
“นั่นไงมึงชอบกูขึ้นรถกันเลย”ช่างกันเปิดประตูรถและดันร่างของฟีฟ่าเข้าไปในรถทันทีพร้อมปิดประตู หลังจากนั้นเขาวิ่งอ้อมหน้ารถไปฝั่งคนขับ แล้วเข้าไปนั่งในรถด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้ม
“นายจะพาเราไปไหน เดี๋ยวพ่อเราว่าเข้าให้หรอก”
“ไม่ว่าหรอก ถ้าว่าจะให้มึงออกมากับกูเหรอ”
“เอาล่ะเราขึ้เกียจเถียงกับนาย จะพาเราไปไหนบอกมา”
“ไปบ้านพ่อกู”
“อะไรนะไปทำไม เราก็รู้จักพ่อนายแล้วนี่”
“มึงรู้จักในฐานะลูกค้าไม่ใช่ว่าที่แฟน ถ้ามึงไม่ตอบรักกูอย่าหวังได้กลับบ้านเลย”
“กลัวตายเลย ใครๆก็รู้ว่าเรามากับนาย ถ้าเราหายไปเขาก็ตามตัวเจออยู่ดี”
“มันเป็นเรื่องของอนาคต แต่ในปัจจุบันกูรักมึง”
“ช่างกัน”ฟีฟ่าเสียงสูง
“ฟีฟ่า”ช่างกันพูดห้วนๆ
ที่ช่างกันพาฟีฟ่ามาที่บ้านพ่อของเรา เพื่อที่จะเปิดเผยเรื่องราวที่เขาชอบฟีฟ่าให้พ่อได้รับรู้ เขาไม่อยากปิดบังคนในครอบครัวอีกต่อไป เขาตัดสินใจแน่วแน่ว่าจะเปิดเผยทุกอย่าง ที่ถูกซ่อนเร้นมานานจนกระทั่งมาเจอฟีฟ่า ความจริงทุกอย่างเลยปรากฏออกมา
“ก็ได้ เดี๋ยวเราจะให้คำตอบว่าความรู้สึกเราที่มีต่อนายเป็นอย่างไร แต่นายต้องสัญญาก่อน ไม่ว่าคำตอบของเราจะเป็นอย่างไงนายก็ต้องพาเรากลับบ้านก่อนค่ำ”
“โอเคบอกตอนนี้ได้เลยไหม”
“ยังต้องทำความรู้จักกับนายอีกหน่อย”
“ได้เลย ไปทำความรู้จักกันที่บ้านสวนพ่อของกู”
ช่างกันขับรถด้วยความเร็วสูงเพื่อที่จะได้มาถึงบ้านของเขาโดยไว ซึ่งก็เป็นตามคาดช่างกันใช้เวลาไม่นายก็มาถึงบ้านพ่อของเขา
“ถึงบ้านกูแล้ว”
ฟีฟ่ามองเข้าไปในบ้านซึ่งมีแต่ต้นไม้เต็มไปหมด ซึ่งเป็นภาพทีฟีฟ่าไม่ค่อยชินตาเท่าไร เพราะเขาอยู่ในกรุงเทพจึงเห็นแต่ตึกสูงๆ
“บ้านนายร่มรื่นน่าอยู่ดีนะ”ฟีฟ่าเอ่ยขึ้น
“ถ้านายอยากอยู่ก็บอกเรานะ เราจะได้ปลูกบ้านที่นี่อีกหลัง ส่วนบ้านในกรุงเทพก็ขายทิ้งไป”
“นายจะบ้าเหรอช่างกัน พึ่งซื้อมาแถมเป็นเงินผ่อนอีก”
“ถ้ามึงไม่อยากให้กูขายมึงต้องมาอยู่กับกูด้วยสิ”
“เราจะไปอยู่กับนายได้อย่างไง เราต้องดูแลพ่อแม่ด้วยเหมือนกัน”
“ไม่เป็นไรเดี๋ยวกูช่วยดูแลพ่อแม่มึงเอง แต่ตอนนี้มึงเข้าไปหาพ่อแม่ของกูดีกว่า”
ช่างกันทั้งฉุดลากฟีฟ่าเข้ามายังบ้านพ่อของเขา ซึ่งเป็นบ้านไม้ทั้งหลัง เมื่อเข้าไปถึงในบ้านช่างกันจึงรีบนำมฟีฟ่าให้พ่อของเราได้ร้จัก
“พ่อกับแม่อยู่พอดีเลย ผมมีเรื่องจะบอกพ่อกับแม่ครับ”
“ว่ามาเรื่องอะไร แล้วมึงเอาใครมาด้วยหน้าคุ้นๆ”
“แฟนผมเองครับพ่อแม่”ช่างกันพูดเสียงดัง
“ไอ้กันไอ้บ้า มึงพูดอะไรออกมา”
“พูดความจริงไง”
“ช่างกันเรายังไม่ได้เป็นแฟนกันเลยนะ”ฟีฟ่าหันไปตวาดช่างกัน
“สวัสดีครับลุงกับป้า”ฟีฟ่ายกมือไหว้พ่อกับแม่ของช่างกันต่อทันที
“อือ”พ่อและแม่ของช่างกันได้แต่พยักหน้า
“พ่อแม่ผมชอบฟีฟ่า ผมชอบผู้ชายพ่อแม่รับได้ไหม”
“กูรับไม่ได้ เพราะมึงไม่มีท่าทีว่าจะชอบแบบนี้มาก่อนเลยไอ้กัน”
“แต่ถ้าลูกมีพฤติกรรมออกมาซักนิดแม่ก็พอทำใจได้ แต่นี่อะไรกันตั้งแต่เด็กก็แก่น พอโตขึ้นก็เถื่อน จู่ๆลูกมาบอกชอบผู้ชาย พ่อแม่คนไหนจะรับได้ทันล่ะ มึงต้องให้พ่อแม่ตั้งตัวก่อนซิ”
“ผมใจร้อนครับผมอยากมีเมีย”ช่างกันยิ้มอย่างเบิกกว้าง
“กูจะบ้าตายไอ้กันมึงทำกูหัวใจแท่บวาย ขอกูทำใจก่อนกูยังรับไม่ได้มันไวมาก แต่กูไม่ขัดขวางมึงหรอก ถ้ามึงจะชอบพอกันแต่กูขอทำใจก่อน”
“แม่ก็ไม่ว่าอะไรหรอก แม่ก็ต้องทำใจเหมือนพ่อของเอ็ง”
“พ่อ แม่ ก็ได้ไม่มีปัญหาหรอกครับ”
“แต่เราไม่ใช่แฟนนายนะ”
“ไม่ใช่ก็ใกล้เคียงแล้ว”
“พอๆพ่อกับแม่จะไปพักผ่อนทำใจ พวกมึงสองคนตกลงกันให้ได้ก่อนก็แล้วกัน”
พ่อแม่ของช่างกันยังทำใจรับไมได้ เขาจึงรีบลุกขึ้นเดินจากไปในที่แห่งนั้น ปล่อยให้ช่างกันกับฟีฟ่าได้เคลียร์ใจกันเอง
“มึงจะให้คำตอบกูได้หรือยังไอ้ฟีฟ่า”
“ยัง ตอนนี้เรายังไม่รู้อะไรทั้งนั้น”
“ถ้ามึงไม่ตอบกู มึงก็ต้องอยู่ที่นี่แหละ”
“ถ้านายมาบังคับเรามากๆเราจะฟ้องพ่อแม่ของนายว่านายรังแกเรา ลักพาตัวเรามาที่นี่”
“ฟีฟ่าทำไมนายเข้าใจอะไรอยากจริง ถ้าบอกว่ารักไม่รัก ไม่ยากขนาดนั้นเลยเหรอ”
“ก็ยากสิ เพราะเรายังไม่รู้ใจตัวเองเลยว่าชอบนายหรือเปล่า ถ้าเราไม่ชอบก็บอกไปแล้ว แต่นี่เรายังไม่รู้ว่าจะตอบนายอย่างไร ขอเวลาซักหน่อยไม่ได้เหรอ”
ช่างกันนั่งคิดชั่วครู่จึงทำให้เขาใจเย็นลงมากขึ้น เพราะอารมณ์ของช่างกันจะแปรปรวนตลอดเวลา
“ได้ กูจะรอคำตอบมึงที่กรุงเทพ เดี๋ยวกลับกันเลย”
“จะกลับอะไรตอนนี้พักผ่อนก่อน ยังไม่ได้ดูสวนพ่อของนายเลย”
“ไม่ต้องดูหรอกมึงยังไม่บอกรักกูเลย รอมึงบอกรักกูก่อนเดี๋ยวกูจะพามึงมาอยู่ทั้งชาติ”
“พูดอะไรไม่น่าฟังเลย”
“ไม่น่าฟังก็ไม่ต้องฟัง แต่ตอนนี้ไปขึ้นรถ เพื่อที่จะได้กลับกรุงเทพดูเวลาแล้วไปถึงน่าจะมืดค่ำพอดี ทันส่งตัวเข้าหอ อุ๊ย ไม่ใช่สิพานายกับบ้าน”
ฟีฟ่าและช่างกันได้พากันเดินไปยังที่รถ คราวนี้ช่างกันไม่ต้องทำอย่างตอนมา เพราะฟีฟ่าเปิดประตูรถเข้าไปเอง ส่วนช่างกันก็อ้อมไปข้างหน้าเพี่อขับรถพาฟีฟ่ากลับบ้าน
“เป็นไงบ้างวันนี้มึงเห็นความจริงใจของกูหรือยัง จะมีใครกล้าอย่างกูไหม ที่บอกความจริงกับพ่อแม่ของมึงกับและของกู ให้ได้รับรู้ความจริงว่าเราอาจจะชอบกันก็เป็นไปได้ กูน่ะชอบมึงอยู่แล้ว เหลือก็แต่มึงนั่นแหล่ะจะรับรักกูหรือเปล่า”
“อย่างที่บอกเราขอเวลาอีกนิด เดี๋ยวเราจะให้คำตอบนายเอง”
“จริงนะ อย่าให้กูรอเก้อ”
“อือ”
“ถ้างั้นนั่งดีๆกูจะขับรถตามความเร็วกำหนด”
ฟีฟ่ารู้สึกสับสนอลหม่านจิตใจยิ่งนึก เพราะเขายังไม่รู้ใจตัวเองว่าจะทำเช่นไรดี แต่เขาก็รู้สึกดีที่เห็นความจริงของช่างกัน เขายอมเปิดเผยตัวตนที่แท้จริงให้พ่อแม่ทั้งสองฝ่ายรับรู้ ทั้งที่ช่างกันยังไม่รู้เลยว่าตัวฟีฟ่านั้นจะตอบรับรักหรือไม่
ฟีฟ่าพูดคุยกับช่างกันนิดหน่อยจนเขาเผลอหลับไป พอรู้สึกตัวอีกทีเหมือนมีอะไรมาชนที่แก้ม ฟีฟ่าจึงลืมตาขึ้นและเห็นช่างกันกำลังหอมแก้มของเขา
“ช่างกันนายทำอะไร”
“ถามแปลกหอมแก้มมึงไง”
“จะมาหอมทำไม”ฟีฟ่ามองรอบๆบริเวณที่รถจอดอยู่ ซึ่งเขาก็คุ้นเคยเป็นอย่างดี เพราะมันคือหน้าบ้านของเขาเอง
“ถ้ามึงไม่ชอบหอมคืนก็ได้นะ”ช่างกันแกล้งหลับตาและชี้นิ้วมาที่แก้ม
“นี่ไง”ฟีฟ่าตบไปที่แก้มของช่างกันเบาๆ
“ตบหนักๆก็ได้ไม่ต้องกลัวกูเจ็บหรอก”
“นายนี่มันบ้าเกินคน เราไปแล้วนั่งอยู่ที่นี่คนเดียวเหอะ”
พอช่างกันเผลอฟีฟ่ารีบลงจากรถทันที หลังจากนั้นเขาก็วิ่งเข้าไปในบ้าน โดยที่ไม่หันมามองช่างกัน เพราะเขารู้สึกเขินอีกครั้งกับหนุ่มๆที่มาติดเขา ส่วนช่างกันมองตามฟีฟ่าจนเข้าไปภายในบ้าน เขาอมยิ้มนิดนึงแล้วขับรถออกไปอย่างอารมณ์ดี
- Writer
