“คุณชุณหยุดนะคะ!” เธอเบี่ยงหน้าหลบจิรัสย์ที่โน้มตัวลงมา “ถอย-ออก-ไป-เดี๋ยว-นี้”
น้ำเสียงหวานกดต่ำ บอกชัดว่าเขาทำคนตัวเล็กกรุ่นโกรธแค่ไหน “พี่ปล่อยหนูไปไม่ได้ ผักกาด.. พี่สัญญาจะรอวันที่หนูพร้อม แต่อย่าตัดขาดจากกันเลยนะ”
ถ้อยคำเว้าวอน น้ำเสียงอ่อนนุ่ม พาให้ก้อนเนื้อในอกข้างซ้ายไหวยวบ เธอช้อนตาขึ้นมองเจ้าของใบหน้าหล่อเหลาที่อยู่ห่างกันเพียงคืบ ลมหายใจสะอาดคละเคล้ากลิ่นหอมของกาแฟ ร่างกายกำยำอย่างคนที่ชอบออกกำลังกาย มัดกล้ามแน่นหนั่น ทั้งยังความเป็นหนุ่มที่อยู่ในวัยเปี่ยมไปด้วยเสน่ห์ ทุกอย่างที่ประกอบกันเป็นชุณช่างน่ากลัวเหลือเกินว่าเธอจะถูกเขาล่อลวงให้ตกลงไปในหลุมพรางของคนเจ้าเล่ห์ได้โดยง่าย
ไม่หรอก
ไม่จำเป็นต้องใช้ทุกอย่างที่เป็นเขา
แค่เธอถูกดวงตาสีวิสกี้ที่พาดไว้ด้วยคิ้วเข้มหนาตัดกับผิวขาวจัดจ้องมอง ก็พานพาให้หัวใจสยบสมยอมชายหนุ่มแล้ว
“เพื่อนหนูเคยเตือนว่าคุณแค่อยากหลอกฟันหนู”
อยา
