วันรุ่งขึ้น
ผมตื่นมาในตอนเช้าก็รีบมองหาเธอว่าหายไปไหน เดินไปดูห้องน้ำก็ไม่เจอจึงออกไปดูนอกห้องเห็นเธอนั่งอยู่ที่หน้าโทรทัศน์ก็ค่อยโล่งอกหน่อย
“เธอหิวหรือยัง..?”
“...”
“เอ่อ..รอฉันก่อนนะ เดี๋ยวฉันเข้าไปอาบน้ำก่อนแล้วเดี๋ยวจะออกมาทำอาหารให้เธอทาน..”
“...”
ผมมองหน้าเธอนิ่งๆเห็นตาที่บวมเป่งของเธอก็รู้สึกเครียดขึ้นมา เพราะเมื่อคืนนี้เธอเอาแต่ร้องไห้ทั้งคืนโดยไม่พูดอะไรสักคำ ซึ่งผมไม่รู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้น ผมไปทำอะไรให้เธอกันแน่
ผมเดินเข้าไปอาบน้ำอย่างไวไม่เคยรีบแบบนี้มาก่อน สบู่ก็ไม่ฟอกมันแล้ว แปรงฟันอย่างไว อาบน้ำแค่ 5 วิพอ แล้วก็รีบออกมาเช็ดตัวใส่เสื้อผ้าแล้วรีบเดินมาดูว่าเธอยังอยู่หรือเปล่า
“เธออยากทานอะไรเป็นพิเศษไหม..ฉันจะได้ทำให้..?”
“...”
เธอไม่ตอบอะไรผมสักคำเอาแต่นั่งนิ่งจนผมเริ่มใจหายยังไงไม่รู้
“เอาสลัดทูน่าแล้วกันของโปรดเธอนี่..?”
ผ
