ตอนที่ 7 สตรองเข้าไว้!!

2377 Words

ตอนที่ 7 สตรองเข้าไว้!! แสงส่องตาทำให้ผมกะพริบตาอย่างมึนๆ มองข้างๆ เห็นพี่รามนอนอยู่ ขยับตัวหันไปมองพี่รามอย่างชัดๆ ตอนนี้ผมอยู่ในอ้อมกอดของพี่ราม ผมรู้สึกว่าตอนนี้เราทั้งคู่ไม่ได้ใส่อะไรเลยทำไมอะหรอ ก็เพราะ เอ็นพี่รามมันเคารพธงชาติตอนเช้า!!!! นึกไปถึงความใหญอลังการของของมัน .. "อือออออ ตื่นไวจังครับ"พี่รามกะพริบตามองผมอย่างงัวเงีย "เช้าที่ไหนกัน นี่ 10 โมงแล้ว"ผมหันไปดูนาฬิกาที่ผนัง เฮ้อออ ผมมีเรียนบ่ายสองด้วยจะทันไหมเนี่ย "นอนต่อได้มั้ยครับพี่ยังง่วงอยู่เลย "พี่รามซุกหน้ากับหัวผมพลางระชับอ้อมกอด.. แต่ไอ้นั้นมันโด่ทิ่มขาผมอยู่!!! "ฟ่างครับตื่นเถอะ "แรงเขย่าทำให้ผมตื่นอย่างงัวเงียกะพริบตาถี่ๆ โฟกัสไปที่คนปลุกคงสายมากแล้วแดดแรงเหมือนบ่ายเลย...ผมมีเรียน!! "เหี้ย! โอ้ย! "พอขยับตัวก็รู้สึกปวดเสียดๆ ที่สะโพกทันที "เป็นอะไรไหม เจ็บหรอ " พี่รามเดินมาถามเมื่อได้ยินเสียงผมร้อง "เสียดๆ อะ"ผมค่อยๆ ขยับตัวลุก โดยมีพี่รามพยุงลงเตียง "พอเดินได้ไหมครับ "ผมพยักหน้าค่อยๆ เดินไปที่ห้องน้ำรู้สึกเสียดที่ช่องทางหลัง แต่ก็ยังพอเดินได้อยู่แค่รู้สึกว่าเดินไม่ค่อยถนัด "ให้พี่เข้าไปช่วยอาบไหมครับ" ร่างสูงพูดเสียงเจ้าเล่ห์ นี่อ่อยกันใช่ไหมอย่าคิดว่าใอ้ฟ่างคนนี้ไม่กล้านะ!! "ก็ดีครับ "ผมกอดคอร่างสูงอย่างท้าทาย พี่รามเลิกคิ้วใส่อย่างคนกวนๆ "ไม่ดีกว่าครับ ไม่อยากรังแกคนพิการ " พิการ!!!! แค่เสียดๆ เดินขัดๆ ไม่ได้ขาขาดโว้ยยยย!! "พี่รามปากหมา! ชิ ผมไปอาบน้ำเล่า! "ผมพองแก้มอย่างอารมณ์เสียสะบัดหน้าหนี เด็กเข้าห้องน้ำอย่างรวดเร็วทั้งที่ตอนนี้เสียดทางหลังมาก "ซี๊ดดดด ทำไมมันแสบจังว่ะ! "ผมมองร่างกายตัวเองในกระจก รอยแดงเด่นบนผิวขาว สัมผัสเมื่อคืนผมยังจำได้ดีว่ามันเสียวซ่านแค่ไหน แค่คิดก็ร้อนรุ่มแล้ว!! ผมเดินออกมาจากห้องน้ำหันไปมองนาฬิกา ตอนนี้ บ่ายโมงแล้วผมมีเรียนบ่าย2 ด้วยสิ เสียดโว้ยยย! ไม่ อยากเดินเลย "ฟ่างจะไปเรียนไหม"พี่รามหันมาถามเมื่อเห็นผมเดินออกมาจากห้อง "ไปดิ วิชานี้ยากมากกก ซี๊ดดด! "แรงกดกับโซฟาทำเอาผมแสบไปถึงทรวง "ถ้าไม่ไหวพักก่อนไหมครับ"พี่รามลูบหัวผมเบาๆ พี่รามจะน่ารักเกินไปแล้ว! ผมซุกหน้าลงบนอกแกร่ง กลิ่นน้ำหอมอ่อนๆ ทำเอาใจกระตุก "ไปปปป พี่รามไปส่งนะๆ "พี่รามไม่ได้ใส่ชุดนักศึกษาวันนี้น่าจะไม่มีเรียน "ครับๆ "เย้! ผมจุ๊บแก้มสากอย่างรวดเร็ว เหอะ! วันนี้พี่รามไม่ทันไอ้ฟ่างหรอก!! ร่างสูงไม่ได้ว่าอะไรเดินเข้าไปเอาของสักพักก็เดินนำผมไปรถ มหาลัย "ขอบคุณที่มาส่งครับ" ผมลงจากรถหันไปขอบคุณ ร่างสูงพยักหน้ายิ้มๆ ก่อนจะขับออกไป กรรมมาตกที่ผม! เจ็บตูดโว้ยย! "อีฟ่าง! เดินแบบนี้หมายความว่ายังไง! มึงเสียซิงแล้วใช่ไหม! "ผมยังเดินไม่ถึงโต๊ะเสียงไอ้นัทก็ทักมาก่อนและมองผมอย่างพิจารณา เฮ้อออ! ทำไมกูมีเพื่อนเสือกขนาดนี้วะ! " มึงแรดมากอีฟ่าง! "เสียงไอ้ฟินดังต่อมา "มึงอิจฉาไอ้ฟ่างที่เสียซิงหรอ "ไอ้บอสเลิกคิ้วถามอย่างกวนๆ "พ่องมึงสิ! "ผมมองพวกมันอย่างเบื่อหน่าย เดินไปนั่งที่ว่างแล้ววางสำภาระบนโต๊ะ "พวกมึงมากันนานยัง " "สักพักแล้วมีแต่มึงนี่แหละสายตลอด " ไอ้นาวหันมาตอบอย่างคาดโทษ "เออออ กูขอโทษครับ "ผมท้าวคางตอบมันอย่างเบื่อๆ "มึงยังไม่ตอบกูเลยว่ามึงเสียซิงยัง "ไอ้นัทยังไม่จบหันมาถามผมอีกที่ผมเรียกมันไอ้นัทเพราะมันชอบทำตัวไม่เหมือนผู้หญิง.. "เออ เสียแล้วทำไมวะถามอยู่นั้นแหละ "ผมตอบอย่างเซ็งๆ "เหี้ย! จริงอ่ะกูว่าแล้วมึงเดินแปลกๆ "ไอ้ซินถามอย่างกระตือรือร้น มึงจะศึกษาก่อนมึงเสียซิงใช่ไหมไอ้ฟิน! "ไปขึ้นเรียนกันเถอะพวกมึงมันก็ที่เสือกกันจริงๆ "พวกมันหันมามองอย่างไม่พอใจแล้วสะบัดหน้าหนีเดินนำไปก่อนนำทีมโดยไอ้นาวตามด้วย ไอ้นัท อีฟิน ผมเชื่อว่ามันไม่ได้โกรธจริงๆ หรอกมันแกล้งสะบัดหนีไปงั้นแหละคงหาเรื่องให้ผมเลี้ยงพวกมันแน่ๆ "ไปขึ้นเรียนกันเถอะเย็นนี้พวกมันคงต้องฉีกกระเป๋ามึงแน่"ไอ้บอสหันมาพูดกับผมอย่างกวนกวนแล้วเดินนำขึ้นไป ช่วงนี้ผมยิ่งจนจริงๆ อยู่ เฮ้อออ~ ตุบ! "ในฐานะที่มึงไม่ได้บอกล่วงหน้าพวกกูว่ามึงจะเสียซิงเย็นนี้มึงต้องพาพวกกูไปเลี้ยงซูชิ! "นัทเป็นคนเปิดฉากพูดคนแรก "เห็นด้วย! "----ฟิน "แน่นอนที่สุด! "-----นาว ไอ้พวกเห็นแก่กินทำไมพวกมึงไม่ทำนิ่งๆ แบบไอ้บอสบ้างวะ แบบนี้กูคงอยู่จนไปหลายอาทิตย์ "เออ ไปก็ไปพวกมึงนี่ก็ขี้บ่นจริงๆ "พอผมตอบตกลงพวกมันก็ทำหน้าดีใจนี่พวกมึงคงจะจนจริงๆ ใช่ไหมเนี่ยไอ้พวกขี้งกเอ๊ย!! ห้าง ในที่สุดผมก็มาอยู่ที่ร้านชูชิห้างแห่งหนึ่งใกล้ๆ มหาลัย "สวัสดีค่ะ มากี่ท่านคะ"พนักงานเดินเข้าต้อนรับอย่างนอบน้อม " 4 คน อ๊ายย มา 444444444444 คน~"ไอ้นาวเจ้าเดิมตอบแบบเป็นเพลงทำเอาพนักงานก้มหน้าอย่างเขินๆ อย่างว่าไอ้นาวมันหล่อนัทไม่ได้มาด้วยเพราะมีธุระด่วน สรุปวันนี้กลุ่มผมไม่ครบ " ผั๊วะ! พ่องมึงดิ! "ไอ้ฟินเขย่งขาตบหัวไอ้นาวอย่างหมั่นไส้ เอ้อ ฟิน ถ้ามึงลำบากให้ไอ้บาสตบให้ก็ได้ "โห้! ไอ้เตี้ย มีหน้ามาตบหัวกูเนอะ! "ไอ้นาวหันไปล็อกคอไอ้ฟินลากมันเข้าไปในร้าน เฮ้อออ~ ผมเดินตามพวกมันเข้าไป "สั่งดิ แดกกันไหม! " "แดก! "ตอบไวกันจริงพวกมึง!! ผมมองพวกมันสั่งๆๆๆๆๆๆ ไปสิบกว่าเมนู นี่พวกมึงเอาจะเอาให้กูกระเป๋าแหกจริงๆ ใส่ไหม!! ไอ้พวกเลว! "มึงจะแดกอะไรอีกไหม"ขอบคุณไอ้ฟินที่หันมาถาม.. "แดกที่สั่งมาให้หมดเถอะ! "ผมตอบอย่างเซ็งๆ ตืดดด Ram' cristus ส่งคำขอเป็นเพื่อนคุณ ยืนยัน ลบ ผมมองคนที่ส่งคำขอเป็นเพื่อนคนใหม่ รามคริสตัล รูปโปรเป็นรูปพี่รามกำลังหันหลังมองทะเล ผมไม่รอช้ากดยืนยันไปทันทีแล้วเข้าไปส่งที่หน้าเฟส ส่วนใหญ่พี่รามไม่ค่อยโพสต์อะไรส่วนมากแชร์แต่เรื่องมีสาระ ไม่ก็แท็กจากเพื่อนๆ ยอดไลค์เป็นพันคนติดตามเป็นหมื่นพี่รามจะ ดังเกินไปแล้ว!! ตึ้งง Ram'cristus:อยู่ไหน ข้าวฟ่าง'งง :ร้านชูชิแถวมอนี่แหละ Rem'cristus:วันนี้กลับช้าหน่อยนะเขียนงานเก่า ให้พวกให้บอท ข้าวฟ่าง'งง:ไปอยู่ด้วยได้ไหมผมไม่มีเรียนแล้ว Ram'cristun :ก็ได้มายังไงให้ไปรับไหม ข้าวฟ่าง'งง:ไม่ต้องครับเดี๋ยวให้พวกไอ้นาวไปส่ง Ram'cristun:ครับๆ ซื้ออะไรมาให้พี่กินด้วยยังไม่มีอะไรตกถึงท้อง ข้าวฟ่าง'งง:คร๊าบบบบบบ อ่านแล้ว "เป็นอะไรอีก ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่เชียวนะมึง"ไอ้นาวหันมาพูดถามผมทำหน้ากวนส้นตีน "กูมีความสุขในไง มึงเสือกอะไร "ผมยักคิ้วมองมันอย่างกวนๆ "เหอะ! "มันสะบัดหน้าหนีผมอย่างงอนๆ มันคงจะน่ารักถ้าหากมันเป็นหนุ่มน้อยหน้าใส แต่พอร่างควายอย่างมันทำมันดูน่าขยะแขยงสิ้นดี!! "ไอ้บอสไปส่งกูที่หน้าคณะวิศวะด้วยนะ "ผมหันไปพูดกับไอ้บอสที่ก้มหน้าเล่นโทรศัพท์อย่างเงียบๆ มันค่อยๆ เงยหน้าเลิกคิ้วมองผมอย่างขอคำอธิบาย "ตามนั้นกูจะไปหาพี่ราม " "แรด! "ผมทำเมิน ไม่สนใจคำด่าของเพื่อนก็แล้วยังไงมันก็จริงอย่างที่มันบอกนั่นแหละ "อาหารมาเสิร์ฟแล้วค่ะ"ก่อนจะเกิดศึกเสียงพนักงานเข้ามาเสิร์ฟอาหารขัดก่อน อาหารกว่าสิบเมนูถูกจัดว่างบนโต๊ะอย่างเป็นระเบียบ "น่ากินโคตร! "ไอ้ฟินมองอาหารตรงหน้าอย่างหื่นกระหาย? ไอ้นาวไม่พูดอะไรลงมือกินคนแรก ได้ข่าวว่าตังค์กู กูน่าจะเป็นคนเปิดนะไอ้พวกควาย!! หลังจากนั้นก็เกิดภาพกลุ่มวัยรุ่นตั้งหน้าตั้งตากินไม่พูดไม่คุยกัน ของแบบนี้มันต้องใครเร็วใครได้ถ้ามัวแต่ชักช้าลีลามีหวังกินไม่ทันแน่ "อิ่มโว้ยยยย! "ถ้าพวกมึงไม่อิ่มก็ไม่ใช่คนแล้ว! "อิ่มจัง ตังค์อยู่ครบ! "ไอ้ฟินลูบท้องป่องๆ ของมันอย่างอารมณ์ดี "อย่าให้ถึงคราวกูนะ พวกมึง"ไอ้นาวหัวเราะอย่างสะใจ เลวมาก! "กูไปล่ะคิดถึงผัวขาา"ผมหันไปบอกไอ้นาวกับไอ้ฟิน พวกมันทำหน้าหมั่นไส้ผมทำเมินเดินขึ้นไปบนรถคนงามของไอ้บอส คณะวิศวะ "ขอบใจที่มาส่งนะเว้ยยย! "ผมหันไปบอกมันแล้วเดินลงจากรถสองมือถือถุงขนม นม เดินมาที่ลานเกียร์เห็นนักศึกษาวิศวะจับกลุ่มคุยกันเสียงดังอย่างไม่เกรงใจ ตามมาด้วยเสียงแซว "น้องสาว มาหาใครครับบบบบ"เท้าผมหยุดซะงักเมื่อได้ยินเสียงมาจากกลุ่มผู้ชายข้างหน้า "พี่ยังโสดนะครับบบบบบบ " ฮิ้วววววววว~~~ ผมหันซ้ายหันขวาอย่างประหม่าผมไม่ค่อยมาที่ตึกนี้บ่อยนักส่วนใหญ่จะเดินทางผ่านๆ ผมน่าจะให้พี่รามเดินมารับไม่น่าเดินมาถึงนี่เลย "ต๊ายยยย คนนี้เด็กไอ้ราม ห้ามยุ่งโว้ยยยย"ผมหันไปตามเสียง พี่แฟรี่เดินเข้ามาหาผมอย่างสง่างาม? พร้อมตะโกนเสียงทรงอำนาจ! เยี่ยมมากพี่แฟรี่!!! "โห้ เจ๊~~~~~"ดูเหมือนพวกนักศึกษาวิศวะจะเกรงใจพี่แฟรี่มากเป็นพิเศษเพราะจากที่เสียงดังจอแจแต่ตอนนี้เงียบสนิท มีเสียงโห้ร้องอย่างเสียดายแต่ก็ไม่ได้ดังอะไรมากมาย "พี่แฟรี่ พี่รามล่ะ"เสียงพูดคุยโห้เงียบลงทันใดนี่คืออยากเสือกกันใช่ไหม! "อยู่ในตึกเดินตามมาสิ "ผมเดินตามพี่แฟรี่เข้าไปในตึกเดินมาไม่นานก็ถึงห้อง แกร๊ก ภายในมีกลุ่มของพี่ราม "ไอ้รามกูพาเมียมาส่ง "พี่แฟรี่พูดเสียงดังไม่เกรงใจทำให้คนทั่งห้องหันมามองถึง โอ้ยยยย ไอ้ฟ่างเขินน!! "เอาของมาวางก่อนสิ หนักไหมเต็มมือเลย"พี่รามลุกเข้ามาหาผมแย่งถุงจาก 2 มือไปถือเองเดินนำผมไปที่โต๊ะภายในห้องวางของลง ละมุน งุ้ย สามีผมแสนดีที่สุด "นิดหน่อย ร้อนมากเลย" ผมปาดเหงื่อตามไรผมแดดประเทศไทยร้อนมาก!!! ร้อนไม่เกรงใจทวีปแอฟริกาเลย!!!! สัมผัสนุ่มๆ ปาดตามไรผมทำให้ผมเงยขึ้นไปมอง พี่รามกำลังใช้ทิชชูซับเหงื่อให้ผมอยู่ ...เขินโว้ยยยยยยยย!!! พี่รามถ้าจะอ่อยขนาดนี้กลับห้องกันเถอะ!!!!! "เชี้ยราม! มึงเกรงใจคนโสดกับพวกกูมั่งดิ" เสียงพี่บอสตะโกนทำให้ผมสะดุ้งหันหน้าหนีพี่รามอย่างเขินๆ ลืมไปเลยว่าตอนนี้เราไม่ได้อยู่ห้องกันสองคน "หึ"พี่รามไม่ได้ว่าอะไรหันไปมองถุงที่ผมถือเข้ามา "ผมซื้อพวกนมขนมมาพี่รามจะกินอะไรก่อน"ผมเงยหน้าไปถามร่างสูง "กินอะไรก็ได้ครับฟ่างเอามาเถอะ"ผมมีขนมปังกับนมให้พี่ราม "โอ้ยยยย พี่ก็หิวนะครับฟ่าง"พี่เจมส์พูดพร้อมเลิกคิ้วให้ผมอย่างคนกวนๆ "พอๆ มาทำงานก่อนย๊ะ! "พี่แฟรี่บอกอย่างหมั่นไส้ พี่รามลงไปทำต่อส่วนผมก็เดินสำรวจห้องไปทั่ว อยากจะช่วยทำอยู่แต่ผมทำไม่เป็นนี่ .. "อือออออ"ผมกะพริบตาถี่ๆ มองไปรอบๆ นี่มันคอนโดพี่รามนี่ผมมาอยู่ที่นี่ได้ยังไงจะจำได้ว่านอนอยู่ในห้องที่คณะวิศวะ "ตื่นแล้วหรอขี้เซาจังนะ "ผมมองไปทางต้นเสียงเห็นที่เรายังแต่งตัวด้วยชุดนอนเรียบร้อย มองไปนอกหน้าต่างตอนนี้น่าจะค่ำแล้วเพราะท้องฟ้ามืดสนิท "ทำไมพี่รามไม่ปลุกผมครับ กี่โมงแล้วหิวแย่เลย จะทำอาหารทันไหม " "ไม่ต้องครับฟ่างไปอาบน้ำแต่งตัวเถอะพี่ซื้อมาแล้ว "ผมลุกจากที่นอนแล้วบิดขี้เกียจ ไปๆ มาๆ ผมก็เริ่มขี้เกียจลุกซะแล้วสิ " พี่รามผมขี้เกียจลุกอ่ะ" ผมซุกหน้าลงหน้าท้องแกร่งอย่างก็อ้อนๆ "ลุกเลยครับเร็วๆ ด้วย ตัวเหม็นหมดแล้ว "ชิ! เหม็นที่ไหนหอมจะตาย ผมสะบัดหน้าหนีเดินไปห้องน้ำอย่างงอนๆ ไม่นานผมก็ออกมาด้วยชุดนอนเรียบร้อย เดินตามกลิ่นอาหารไปที่ห้องครัวเห็นพี่รามกำลังจัดโต๊ะอาหารอยู่ "น่ากินจังครับ "ผมนั่งลงที่เดิมเราก็ลงมาทานอาหารตรงหน้า ไม่นานก็หมดลง ..เราช่วยกันทำอะไรเรียบร้อยแล้วเดินมาที่ห้องนอนแล้วผมลืมบอกตอนนี้ผมกับพี่รามนอนแล้วนอนห้องเดียวกันแล้ว มันคือการขยับความสัมพันธ์!!!! "ที่รามตอนนี้ผมถือว่าเป็นแฟนพี่ยัง "ผมกอดเอวหนาซุกหน้าลงกับอกแกร่งอย่างอ้อนๆ "เป็นเมียครับ"โอ้ยยย แค่นี้ไอ้ฟ่างก็นอนหลับแล้วโว้ยยยยย!

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more