ตอนที่ 14 ห่างหาย
เดือนนี้เป็นเดือนแห่งการสอบผมกับพี่รามไม่ค่อยมีเวลาว่างต่างคนต่างอ่านหนังสือ มีออกไปติวกับกลุ่มเพื่อนเวลาคิดถึงก็โทรมาคุยกัน
ผมออกจากคอนโดมาแต่เช้ากลับบ้านไวส่วนพี่รามออกคอนโดสายแต่กลับบ้านดึกชีวิตประจำวันแบบนี้ดำเนินมาเกือบเดือน ถึงจะไม่ค่อยมีเวลาให้กันแต่ผมคิดว่าเรายังรักกันเหมือนเดิม ว่าไปนั้น...
ใช่ที่ไหนกัน!! ผมคิดถึงพี่ราม อยากโดนเอามากตอนนี้!! ว่าแล้วผมก็หยิบโทรศัพท์โทรคลอไปหาพี่รามตอนนี้ผมอยู่ที่บ้านไอ้นาว รอไม่นานไปสายก็รับ
ภาพพี่รามปรากฏบนหน้าจอโทรศัพท์ผม พี่รามดูโทรมลงไปนิดนึงคงเพราะอ่านหนังสือหนักแต่ก็ไม่ได้บั่นทอนความหล่อได้เลย
[ว่าไงครับโทรมาคิดถึงพี่เหรอ] พี่รามยิ้มอย่างน่ารักบนหน้าจอ วันนี้ร่างสูงใส่แว่นดูแปลกตาไปจากปกติ
"ก็ต้องคิดถึงอยู่แล้วไม่ได้เจอพี่รามตั้งสองวัน"คนเท้าคางมองหน้าที่รามส่งสายตาหวานเยิ้มให้ ถ้าเป็นไปได้ผมอยากจะดึงคนในโทรศัพท์ของมา
