ตอนที่ 19 ชะนีภาคเหนือ!!
ผมมองภาพตรงหน้าด้วยสายตานิ่งๆ อย่าคิดว่าผมจะเป็นเหมือนนางเอกนิยายที่จะวิ่งออกไปร้องไห้อยู่คนเดียว!
อย่าหวังเลย! พี่รามเป็นของน้องฟ่างคนเดียว! ชะนีอย่าเสือก! ผมสาวเท้าเข้าไปหา 2 คนตรงหน้าอย่างรวดเร็วก่อนจะกระชากร่างของชะนีแล้วผลักลงไปที่พื้น
"โอ๊ย! "ผมมองร่างอีกคนล้มลงไปกับพื้นอย่างไม่สนใจก่อนจะตวัดตาหันไปมองร่างสูงด้วยสายตาเคืองๆ อยากให้พี่รามอธิบายเหตุการณ์ตอนนี้ ผมดึงพี่รามออกมาอยู่ใกล้เดี๋ยวเชื้อร่านติด!
"พี่รามมาทำอะไรมืดๆ แบบนี้"ผมหันไปถามพี่รามแล้วกอดแขนแกร่งแน่น มองคนบนพื้นด้วยสายตาเยียดๆ รู้จักน้องฟ่างน้อยไป! คิดว่าผมไม่เห็นหรอตอนมันส่งสายตามามาให้เพราะพี่รามหันหลังเลยไม่เห็น
"น้องเป็นใครทำไมมาพี่แบบนี้ "คนบนพื้นพูดเสียงหวานพร้อมทำหน้าน่าสงสาร ผมมองสำรวจยัยนี่น่าจะอายุมากกว่าผม 2-3 ปีดูจากการแต่งตัวแล้วน่าจะเป็นคนใช้ในบ้าน ไม่ต้องมาบีบน้ำตาทำเป็นอ่อ
