“ทำไม เสียใจเหรอที่เป็นฉันไม่ใช่ไอ้วีอย่างที่คิดไว้” เขายักไหล่ตอบอย่างใจเย็นเพื่อดูท่าทีของหญิงสาวที่กำลังขยับตัวมานั่งไขว่ห้างอยู่ปลายเตียงตรงหน้าเขาอย่างท้าทาย
“ก็แอบเสียใจอยู่เหมือนกันนะ อุตส่าห์ไปเที่ยวด้วยกันทั้งวันคิดว่าเขาจะติดใจฉันขึ้นมาจนตามเข้าห้องเสียอีก” หญิงสาวกอดอกตอบ เธอกำลังทำเป็นใจดีสู้เสือ ถึงแม้ลึก ๆ แล้วเธอจะรู้สึกกลัวการบุกรุกของคนตรงหน้ามากแค่ไหน แต่ในขณะเดียวกันเธอจะไม่มีวันแสดงท่าทีอ่อนแอออกมาให้เขาเห็นแน่นอน
“ฉันไม่อยู่แค่อาทิตย์เดียว เดี๋ยวนี้พัฒนาถึงขั้นออกไปไหนมาไหนด้วยกันแล้วเหรอ”
“เอ้า ! ก็แน่นอนสิคะ ถ้าเกิดมัวแต่ชักช้าเดี๋ยวคนอื่นมาคาบคุณวีไปฉันก็อดได้สมบัติของเขาน่ะสิ” อิงตะวันยืนขึ้นเต็มความสูง นิ้วเรียวบาง วาดไปบนคางมนของชายหนุ่มตรงหน้า “คุณหายหน้าไปตั้งหนึ่งอาทิตย์จนฉันลืมไปเลยว่าต้องซื้อไม้ตียุงมาเก็บไว้”
หญิงสาวประชดประชันถึงรอยแดงที่ทำให้เป็นเรื่อ
