" ยิ้มหน่อยสิ กุอุตส่าจะพามึงไปส่งถึงบ้าน! " ประโยคที่เหมือนจะหวังดีแต่ดูแล้วคงจะสวนทางกับแววตาที่ซ่อนความร้ายกาจเอาไว้
" คุณมันคนเลว! " ดวงตาแดงก่ำจ้องไปที่รามสูรพร้อมกับก่นคำด่าด้วยความรู้สึกที่สุดจะทน ฉันเป็นแค่เด็กสาวมอปลายเองนะทำไมต้องมาเจอเรื่องแย่ๆ แบบนี้ด้วย พ่อจะรู้มั้ยว่าหนูต้องเจอกับอะไรบ้าง หนูต้องสูญเสียอะไรไปบ้าง หนูต้องทนให้เขาดูแคลนแค่ไหน จู่ๆ น้ำใสๆ ก็ไหลออกตา
" ไม่เอาสิ เมื่อกี้มึงยังเรียกกุว่าคุณพี่หมื่นอยู่เลย! " รามสูรใช้เพียงปลายนิ้วเช็ดคราบน้ำตาออกไป เขาไล่มองตั้งแต่ใบหน้า เนินหน้าอก จนไปถึงเอวคอดของคนที่พึ่งจะผ่านการเสพสมกันมาด้วยสายตาที่จาบจ้วง เวลานี้เธอทั้งเจ็บใจแล้วก็สมเพสตัวเอง
" ต่อไปมึงต้องเรียกกุว่าเสี่ย เข้าใจมั้ยกุถามว่าเข้าใจมั้ย! "
รามสูรถามย้ำอีกครั้งเมื่อเห็นว่าเธอไม่ยอมโต้ตอบอะไร
" ค่ะ เสี่ย! " น้ำเสียงที่ตั้งใจเน้นคำแบบคนที่กำลังประชดยิ่งทำให้รา
