ภายในรถ
" เป็นอะไรของมึง ยังไม่หายกลัวอีกเหรอ " หลังจากที่รถเคลื่อนตัวออกมาได้สักพัก รามสูรก็เอ่ยถาม เพราะทุกครั้งที่เกิดเรื่องเธอต้องแสดงอาการหวาดกลัวออกมาอย่างเห็นได้ชัดหรือไม่ก็ต้องร้องไห้ออกมาจนน่าสงสาร แต่คราวนี้ยัยตัวแสบของเขากลับนั่งเงียบ ไม่พูดไม่จา หน้าก็ไม่ยอมมอง
" กุถามไม่ได้ยินหรือไง! " พอเห็นว่าอีกฝ่ายเอาแต่เงียบใส่ เขาเลยเพิ่มน้ำหนักเสียงเข้าไปอีกจนกลายเป็นการตะคอก
" ได้ยินค่ะ " น้ำเสียงที่ฟังดูแข็งกร้าวไม่เหมือนกับทุกครั้งที่จะกลัวจนต้องรีบตอบ
" หมายความว่าไง ได้ยินแต่ไม่คุยกับกุงั้นเหรอวะ " คราวนี้รามสูรถึงกับโมโหโทสะ เขาจ้องหน้าเธออย่างเอาเรื่อง ทั้งที่ตนพึ่งจะไปช่วยมาแท้ๆ แต่กลับมาตึงใส่ซะนี่
" จอดรถ! กุจะขับเอง พวกมึงกลับกันไปก่อน " สมพงษ์เหยียบเบรกทันทีที่ได้รับคำสั่ง เดี๋ยวนี้เขาเริ่มจะเรียนรู้ว่าอารมณ์ไหนควรเล่น อารมณ์ไหนควรเงียบ พอทุกคนลงจากรถไปจนหมด รามสูรก็ดึง
