ย้อนเวลามาเลี้ยงเจ้าก้อนซาลาเปาแฝด

อดีต

จางเฟยฉี มีคนรักที่คบหาดูใจกันอยู่แล้ว เธอชื่อ กุ้ยซูเจียว นานวันเข้าซูเจียวก็เริ่มเปลี่ยนไป

ด้วยนิสัยทะเยอทะยานอยากสบายและหลุดพ้นจากความลำบากที่พบเจออยู่โดยไม่สนใจวิธีการ

เธอได้หอบผ้าหนีตามพ่อค้าที่มาติดพันเธออยู่ โดยไม่บอกลาเฟยฉีซักคำ ชาวบ้านต่างนินทา

จนสนุกปากสุดท้ายเรื่องก็มาถึงหูเฟยฉี ทันทีที่ได้ยินเฟยฉีถึงกับหมดเรี่ยวแรงทำอะไรไม่ถูก

วันแล้ววันเล่าเฟยฉีก็ได้แต่วิ่งตามหาคนรักตามที่ต่างๆที่เคยไปด้วยกันจนไม่เป็นอันทำงาน

ในที่สุดพ่อแม่ก็ทนไม่ไหว ไม่อยากเห็นลูกชายเป็นแบบนี้อีกต่อไป จึงส่งแม่สื่อไปทาบทาม

ลูกสาวบ้านโจว หรือโจวลี่หลิน ลี่หลินแอบรักเฟยฉีมานาน แต่อีกฝ่ายมีคนรักอยู่แล้วเธอจึง

ทำได้เพียงอยู่ในที่ของเธอ แต่พอมีแม่สื่อมาทาบทามเธอจึงคิดว่าเฟยฉีคงทำใจได้แล้ว

เธอจึงได้ตอบตกลง เธอรู้อยู่เต็มอกว่าเฟยฉีไม่ได้รักเธอ เธอได้แต่หวังว่าซักวันหากมีโอกาส

ได้ดูแลใกล้ชิดคงมีซักวันที่เค้าจะหันมารักเธอ แต่อนิจจาโอ้หนอความรัก

คนจะรักเลวแค่ไหนเค้าก็รัก คนไม่รักทำดีให้ตายก็เป็นได้แค่เศษฝุ่น

พอถึงวันแต่งงานรอยยิ้มมีให้เห็นเพียงบนใบหน้าของเจ้าสาวส่วนเจ้าบ่าวนั้นมีเพียง

ใบหน้าที่อมทุกข์และเย็นชา สุดท้ายคืนนั้นเฟยฉีถูกพ่อแม่และเพื่อนๆมอมเหล้าก่อนเข้าหอ

ความเมาทำให้สายตาพร่ามัวมองภรรยาหมาดๆของตัวเองเป็นคนรักเก่า เฟยฉีไม่รอช้า

รีบปลดเปลื้องเสื้อผ้าเผด็จศึกลี่หลินทันที ปากก็พร่ำเรียกแต่ซูเจียว เจียวเอ๋อร์ เจียวเจียว

น้องอย่าทิ้งพี่ไหนอีกนะ ทุกคำพูดของเฟยฉีเสมือนคมมีดที่กรีดแทงลงกลางใจของลี่หลิน

น้ำตาเม็ดใหญ่ไหลออกมาเป็นสายแต่ไร้ซึ่งเสียงสะอื้น ค่ำคืนว่าเจ็บปวดแต่ตื่นเช้ามาจะเรียก

ว่าฟ้าผ่าลงกลางหัวเธอก็ว่าได้ เฟยฉีพอรู้สึกตัวก็มองหาซูเจียวอดีตคนรักของตัวเองพอหาไม่เจอ

ก็เอาความโกรธทั้งหมดมาลงที่ลี่หลิน ด่าเธอสาดเสียเทเสีย "เธอเอาเจียวเจียวไปไว้ที่ไหน

อยากได้ฉันเป็นผัวมากรึไงถึงทำแบบนี้..ออกไป..ออกไปให้พ้น" พลั่ก เสียงเฟยฉีผลักลี่หลินจนล้ม

และรีบอาบน้ำแต่งตัวเข้าตัวอำเภอเพื่อไปสมัครเป็นทหาร ตั้งแต่วันนั้นเค้าก็ไม่กลับบ้านอีกเลย

จนเวลาผ่านไปสองเดือนลี่หลินก็ตั้งท้อง เธอยังพักอาศัยอยู่ที่บ้านจาง ทุกคนดีกับเธอมาก

จะมีก็เพียงสะใภ้ใหญ่ที่คอยกระแนะกระแหนเย้ยหยันให้เธอเจ็บปวดอยู่เรื่อย

วันเวลาล่วงเลยจนเธอคลอดลูกแฝดชายหญิง จนตอนนี้เด็กๆายุ 1 ปี 8เดือน ตลอดเวลา2ปีกว่า

เฟยฉีไม่เคยกลับบ้านเลย ลูกๆก็ไม่เคยเห็นหน้าพ่อ มีเพียงส่งเงินมาให้ทุกเดือน เดือนละ20หยวน

ซึ่งถือว่าเป็นจำนวนเงินที่มากในสมัยนั้น 10 หยวนให้เข้ากองกลางบ้านใหญ่อีก 10 หยวนให้ลูกๆ

พ่อจางกับแม่จางเห็นว่ามีหลานหลายคนแล้วบ้านเริ่มแออัด จึงได้ทำทารแยกบ้านให้เฟยฉี

โดยแบ่งพื้นที่ติดกันและกั้นรั้วรอบขอบชิด ช่วยกันสร้างบ้านให้สะใภ้รองและหลานแฝด

แต่ไม่มีใครรู้ว่าหน้าหนาวปีนั้นลี่หลินตรอมใจจนล้มป่วยสุดท้ายเธอจึงจากไปแบบไม่ได้ร่ำลา

"เฮือกก!!...ทำไมฝันเหมือนเดิมอีกแล้วเนี่ย..จะเป็นเดือนแล้วนะ..แล้วผู้หญิงในฝันก็หน้าเหมือน

เราอย่างกับคนเดียวกัน..เฮ้อออ..ทำไมน่าสงสารแบบนี้นะแล้วเด็กๆอยู่กันยังไง"

หลินหลิน ดีไซเนอร์สาวผู้มากความสามรถได้แต่นั่งบนพึมพำกับเหตุการณ์ที่ตนฝันถึง

"นังหนู..เอ็งได้ยินที่ข้าเรียกไหม?"

"เสียงใครอ่ะ..อุ้ยย..ตาเป็นใคร..ขะ..เข้ามาในห้องหนูได้ยังไง..แล้วเมื่อกี้ตาหายตัวมาหรอ"

หลินหลินหันซ้ายหันขวาหาเข้าของเสียง ก่อนจะมีตาแก่ๆใส่ชุดขาวปรากฎตัวตรงหน้าเธอ

"ถามเยอะจริงๆ..เอาละข้าจะตอบทีละอย่าง..ข้าเป็นเทพ..ข้าหายตัวไปได้ทุกที่นั่นแหละ"

"แล้วคุณตามาหาหนูทำไมคะ"

"เค้าคงรู้จักโจวลี่หลินแล้วใช่ไหม..เจ้าคือนาง..นางคือเจ้า"

"หมายความว่ายังไงหรอคะคุณตา..นั่นคืออดีตของหนูหรอคะ..แล้วเด็กๆเป็นยังไงต่อคะ"