ย้อนเวลามาเลี้ยงเจ้าก้อนซาลาเปาแฝด

เจื้อใหม่ของหยาวหยาวกับเกอเก้อ

หลังจากเด็กๆเช็ดตัวเสร็จลี่หลิน ก็อุ้มเด็กทั้งสองเข้ามาในห้องนอนก่อนจะแสดงมายากลอีกรอบ เพื่อเอา เบบี้ออยโลชั่นและแป้งเด็กออกมาบำรุงผิวให้เด็กๆ

พรึบ พรึบ ลี่หลินเอาโลชั่นสำหรับเด็กกับแป้งและวาสลีนทาปากออกมาจากมิติ

แปะ แปะ

"ว้าว..แม่ต๋านี่คืออาไยหย๋อ" เหยาเหยาน้อยเอยถามผู้เป็นมารดาด้วยความตื่นเต้น

" นี่คือครีมบำรุงผิว..แม่จ๋าเอามาไว้ให้ลูกทั้งสองทา..หลังจากอาบน้ำเสร็จ..ผิวของลูกจะได้นุ่มและหอมไม่แตกแห้ง..ดีไหมจ๊ะ "

"เย้..เย้แม่จ๋าดีที่ฉุด" จากนั้นลี่หลินก็ค่อยสอนลูกทั้งสองทาโลชั่นและแป้งเด็กก่อนจะหยิบวาสลีนมาทาที่ปากแดงๆของเด็กน้อย ลี่หลินมัดผมให้เหยาเหยาเป็นจุกสองข้างส่วนเฟยหลิงเธอหวีปัดข้างให้ลูกชาย อืมมม เหมือนพ่อมากเลยนะเจ้าลูกชายคนนี้ เธอมองดูลูกเหมือนเห็นภาพซ้อนของผู้เป็นสามี

พรึบ พรึบ

หลี่หลินเลือกชุดกันหนาวของเด็กๆจากในมิติ ของทุกอย่างมาปรากฏอยู่ตรงหน้า

"ว้าว..แม่ต๋าเย่นมายากงอีกแล้ว" ฟางหลิงเอ่ยขึ้นส่วนน้องสาวฝาแฝดกำลังนั่งมองชุดกันหนาวตัวใหม่ด้วยใส่ตาเป็นประกาย

"ว้าววว..เจื้อใหม่ของหยาวยาวกับเกอเก้อ..จ๋วยมาก..แม่ต๋าดีที่ฉุด" เสียงเจื้อยแจ้วน้อยๆกล่าวเยินยอมารดาไม่ขาดปาก

"ลูกๆชอบชุดที่แม่เลือกให้ไหม?..ถ้าไม่ชอบแม่เปลี่ยนให้ใหม่ได้นะ" ลี่หลินเอ่ยถามลูกชายและลูกสาวด้วยความเอ็นดู

"หยาวหยาวชอบค่า"

"เกอก็ชอบค้าบ"

"ดีจ้ะ..ถ้างั้นเรามาใส่เสื้อผ้ากันเถอะเดี๋ยวจะไม่สบาย" เจ้าซาลาเปาทั้งสองใส่เสื้อผ้าชุดใหม่

ลี่หลินเอาหมวกไหมพรมผ้าพันคอถุงมือและถุงเท้าออกมาจากในมิติเพื่อให้เด็กๆได้ใส่และไม่ลืมที่จะเลือกเสื้อผ้าในร้านของเธอคอลเลคชั่นใหม่ที่กำลังจะเปิดตัว ก่อนที่เธอจะได้ย้อนอดีตกลับมายังภพนี้เป็นเสื้อไหมพรมเนื้อดี เธอเลือกออกมาให้ครบจำนวนคนในบ้านใหญ่จาง มี พ่อ แม่ พี่ใหญ่ พี่สะใภ้ใหญ่ เด็กชาย 1 หญิง 1 ลูกๆของพี่ใหญ่และของ จางเฟยอิน น้องเล็ก เป็นทั้งหมด 7 ตัว พอเด็กๆแต่งตัวเสร็จแล้วลี่หลินจึงเอ่ยถามลูกๆว่าเธอจะไปบ้านใหญ่ มีใครจะไปด้วยไหม

"แม่จะเอาเสื้อกันหนาวพวกนี้ไปให้ปู่กับย่าที่บ้านใหญ่..ลูกๆจะไปกับแม่ไหมหรือจะรอแม่อยู่ที่บ้าน"

"ปายค้าบ///ปายค่า"

"ไปได้แต่อย่าลืมที่สัญญากันไว้..เสื้อไหมพรมพวกนี้ถ้ามีคนถามว่าได้มาจากไหน..ลูกๆต้องตอบว่าแม่เป็นคนทำเข้าใจรึป่าว.. ห้ามพูดเรื่องมายากลเป็นอันขาด..ไม่งั้นเราจะไม่ได้อยู่ด้วยกัน..ลูกเข้าใจที่แม่บอกใช่ไหม"

"เข้าใจค่า..หยาวหยาวม่ายพู๊ดด///เข้าใจค้าบ" จากนั้นทั้ง 3 ก็พากันเดินไปที่บ้านใหญ่ที่อยู่ติดกัน

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

"ปู่ต๋า..ย่าต๋าาาา..หยาวหยาวมาแย้วค้าาา"

"คุณพ่อ..คุณแม่..ฉันกับเด็กๆเอาของมาให้ค่ะ" ลี่หลินกับเด็กๆเคาะประตูอยู่ครู่นึงก่อนที่พ่อจางกับแม่จางจะออกมาเปิดประตูให้

แอ๊ดดดดดดดด

"มาๆ..เข้ามาก่อนสะใภ้รอง..เด็กๆก็รีบเข้าบ้านมาเร็ว" พ่อจางรีบมาเปิดประตูบ้านให้ทุกคนเพราะข้างนอกหนาวมากและมีหิมะตกด้วย

"โอ้วว..หลานย่าทำไมแต่งตัวน่ารักจังเลย..ไหนๆมาให้ย่าดูซิ" แม่จางที่เห็นหลานๆได้ใส่เสื้อผ้าใหม่ก็อดเอ็นดูไม่ได้ ไหนจะกลิ่นหอมอ่อนๆนั่นอีก รวมๆแล้วน่ากอดยิ่งนัก

ฟอดดด ฟอดดด

"คิก คิก..ห๋อมม้ายย่าต๋า..เกอเก้อก็ห๋อมนะจ้ะ" เหยาเหยาน้อยถูกผู้เป็นย่ากอดหอมก็หัวเราะด้วยความพอใจ

"จริงเรอะ..ไหนๆเสี่ยวหลิงมาให้ย่าหอมแก้มดูซิ"

ฟอดดด ฟอดดด

"โอ้วว..หอมเหมือนที่เสี่ยวเหยาบอกจริงๆด้วย..ฮ่า ฮ่า ฮ่า" แม่จางพอได้หอมแก้มหลานชายก็เห็นหลานตัวน้อยแก้มแดงด้วยความเขินอาย จึงหัวเราะด้วยความพอใจ

"มีอะไรรึป่าวสะใภ้รอง..ทำไมถึงพาลูกฝ่าหิมะมาแบบนี้รึ" แม่จางเอ่ยถามลูกสะใภ้ด้วยความเป็นห่วงระคนสงสาร สะใภ้คนนี้เป็นคนดีเรียบร้อย บอกสอนอะไรก็เชื่อฟังไม่เคยมีปัญหา กลายเป็นเจ้าลูกชายหน้าเหม็นของเธอต่างหากที่ไม่คู่ควร

"พอดีฉันว่างๆ..ก็เลยนั่งถักเสื้อไหมพรมมาให้ทุกคนจ้ะ..แม่เรียกทุกคนออกมาใส่ดูนะจ๊ะ..ถ้าใส่ไม่ได้ฉันจะได้แก้ให้" ลี่หลินพูดจบก็ส่งเสื้อไหมพรม 7 ตัวให้แม่สามี

"โอ้วว..สะใภ้รองขอบใจมาก..แต่จะไม่เป็นการสิ้นเปลืองและรบกวนเธอเกินไปรึ" แม่จางดีใจที่ทุกคนได้เสื้อใหม่แต่ก็เกรงใจสะใภ้อยู่ไม่น้อย

"ไม่สิ้นเปลืองหรอกค่ะคุณแม่..เสื้อพวกนี้ฉันถักขึ้นเองจากเส้นด้ายไม่ได้ไปซื้อผ้ามาใหม่ค่ะ..ฉันถักเผื่อพ่อแม่ที่บ้านเดิมด้วย..กะว่าวันนี้จะเอาไปให้ค่ะ"

"ดีแล้ว..กตัญญูต่อพ่อแม่ผู้ให้กำเนิด" เสียงพ่อจางเอ่ยชมลูกสะใภ้

"อินเอ๋อร์เอ้ยอินเอ๋อร์..ออกมาลองใส่เสื้อเร็วๆลูก..เรียกพี่ใหญ่ของลูกออกมาด้วยนะ" เสียงแม่จางร้องเรียกลูกสาวคนเล็ก

"มาแล้วค่ะแม่..พี่สะใภ้รองสวัสดีจ้ะ..ว้าวหลานๆของอาน่ากอดจังเลย..ไหนมาขอหอมแก้มหน่อยซิ"

ฟอดดดด ฟอดดดด

"ซาหวัดดีค้าบอาเล็ก//ซาหวัดดีค่าอาเล็ก"

"ปล่อยหลานก่อน..แล้วมาลองดูเสื้อว่าใส่ได้ไหม" แม่จางบอกลูกสาว

"อ้าวเด็กๆ..ไม่หนาวหรอทำไมพากันออกมาจากบ้าน"ครอบครัวของจางเฟยหรงเดินออกมาจากห้องเพื่อมาดูเสื้อใหม่ เฟยหรงเป็นลูกชายคนโต แต่งงานกับ เฉินซิงเยียน มีลูกชายชื่อ จางเฟยอวี่ ลูกสาวชื่อ จางเฟยหง แต่สะใภ้ใหญ่ให้ความสำคัญเพียงลูกชายและละเลยต่อลูกสาว

"สะใภ้รองเอาเสื้อผ้าที่เธอทำมาให้ทุกคน..ลูกลองมาใส่ดูสิเจ้าใหญ่ว่าพอดีไหม.." แม่จางเอ่ยตอบลูกชายก่อนจะส่งเสื้อให้กับทุกคน

"แหม๋..เกิดเป็นสะใภ้รองนี่ดีจริงๆ..วันๆไม่ต้องทำอะไร..นั่งๆนอนๆผลาญเงินที่น้องรองหามาอย่างยากลำบาก..เหอะ..ระวังซักวันน้องรองจะเบื่อแล้วทิ้งไปหาเมียใหม่นะจ๊ะ" ซิงเยียนเอ่ยถากถางด้วยความริษยา เสียงของทุกคนเงียบลงทันทีด้วยความเบื่อหน่าย บ่อยครั้งที่เธอพูดกระแนะกระแหนสะใภ้รอง ถึงแม่จางเตือนเธอก็ไม่ฟัง

"ไม่ทราบว่าฉันเคยทำอะไรให้สะใภ้ใหญ่ไม่พอใจรึป่าวคะถึงได้พูดจาเหมือนไม่ชอบฉันแบบนี้ และอีกเรื่องนึง..ถ้าเมื่อไหร่ที่เฟยฉีกลับมาแล้วเค้าอยากหย่า..ฉันยินดีจะหย่าให้อย่างแน่นอนค่ะไม่รบกวนสะใภ้ใหญ่มาสอดปากเรื่องในบ้านของคนอื่นหรอก..ส่วนเสื้อพวกนี้ฉันทำขึ้นเองไม่ได้เสียเงินซื้อซักหยวนถ้าจะเกลียดฉันขนาดนี้..ฉันแนะนำว่าไม่ต้องเอาของฉันไปใส่หรอกนะคะ..อย่าทำตัวเหมือนพวกเกลียดเค้าแต่อยากได้ของเค้าเลยค่ะมันน่าขัน...ขอตัวนะคะคุณพ่อ..คุณแม่..ฉันต้องพาเด็กๆไปหาตากับยายต่อ"พูดจบลี่หลินก็พาเด็กๆกลับไปบ้านทันที

ซิงเยียนที่โดนตอกกลับถึงกับอึ้งทำอะไรไม่ถูก บ่อยครั้งที่เธอพูดจาแบบนี้ใส่สะใภ้รองแต่ก็ไม่มีครั้งไหนที่สะใภ้รองสู้กลับเธอจึงได้ใจและสนุกปาก

"ปากนะ..ถ้าพูดอะไรดีๆไม่ได้ก็เก็บไว้อมฟันเถอะ" พ่อจางที่เหลืออดกับนิสัยของสะใภ้ใหญ่จึงจัดให้ไปอีกดอก ก่อนจะเดินเข้าห้องนอนไป ส่วนคนอื่นๆก็ได้แต่ส่ายหัวอย่างเอือมระอา