เกลียวรักคลื่นปรารถนา

ตอนที่ 3

ตอนที่ 3

“ได้เลยค่ะพี่ลัน หนูจะรีบกลับมาตามที่พี่กำหนด สัญญาเลยค่ะ” ขวัญชนกรับปากละลักละล่ำบอกยกมือชูสองนิ้วให้อย่างตื่นเต้น ใบหน้าขาวสวยกระจ่างสดใส แต่งแต้มด้วยรอยยิ้มเริงรื่น

“งั้นหนูไปก่อนนะคะแม่ พี่ลัน แล้วหนูจะรีบกลับ สัญญาค่ะว่าไม่เกินห้าทุ่มแน่นอน” ขวัญชนกบอก มือเรียวคว้าร้องเท้าส้นสูงขนาดเจ็ดนิ้วสีดำสวมใส่และวิ่งออกจากบ้านไปทันทีอย่างไม่เหลียวหลังกลับมามองผู้เป็นแม่และพี่สาวที่มองหน้ากันอย่างสงสัย

“หนูลันจะพาป้าและยายขวัญไปเที่ยวจริงๆ หรือ” คุณพรทิพย์ถามด้วยความตื่นเต้นเช่นกัน ใบหน้าที่เคยบึ้งตึงเปลี่ยนเป็นยิ้มจนเห็นฟันสีเหลืองอ่อน

“ไม่มีอะไรแล้วหนูขอตัวพาโซดาไปอาบน้ำก่อนนะคะป้า” สิมิลันไม่ตอบ แต่พาโซดาเข้าห้องแทน สองแขนเรียวโอบกอดรอบตัวลูกสาวไว้แน่นพร้อมกับลูบหลังเบาๆ อย่างปลอบประโลม

“ไม่เป็นไรแล้วจ้ะลูก พี่ขวัญเขาไปแล้ว ทีนี้โซดาก็ไม่เป็นอะไรแล้ว เพราะมีคุณแม่ลันคนสวยอยู่ด้วยใช่ไหมคะคนเก่ง” ใบหน้าสวยยิ้มให้ลูกสาวทั้งปากและดวงตา สองมือเช็ดน้ำตาบนใบหน้าอวบอ้วนให้อย่างเบามือปากก็พูดเรื่องการ์ตูนเรื่องนีโมที่ลูกสาวชอบดูเป็นการคลายเครียด

“คุณพี่ขวัญไปแล้วจริงนะแม่ลัน”

“จ้าคุณพี่ขวัญไปแล้ว ตอนนี้ก็เหลือแต่หนูกับแม่ลันสองคน แล้วเราสองคนจะทำอะไรกันดีคะคนเก่ง” สิมิลันชี้ไปที่ตัวเองและโซดา “จะทำอะไรกันดีคะ” หญิงสาวถามน้ำเสียงนุ่มนวลและอ่อนโยน

“อาบน้ำค่ะ”

“งั้นก็ลงมือกันเลยจ้าคนเก่ง” ว่าแล้วสิมิลันก็ช่วยถอดเสื้อออกจากตัวโซดาอย่างรวดเร็ว พร้อมกับเสียงหัวเราะเมื่อเด็กหญิงทำหน้าหลอกผีใส่

สิมิลันมองดูโซดานอนหลับด้วยสายตาเป็นสุข มือเรียวลูบใบหน้านุ่มแผ่วเบา จมูกโด่งกดลงบนแก้มหอมเนียนและยื่นไปคว้าผ้าห่มนวมผืนโตมาห่มให้ก่อนจะเดินไปเปิดโน๊ตบุ๊คเครื่องโปรด ค้นหาข้อมูลว่าจะพาโซดาและครอบครัวไปเที่ยวที่ไหนดี

เธอคิดไว้หลายแห่ง ก่อนจะตัดสินใจเลือกไว้สามแห่ง รอทุกคนอยู่พร้อมหน้ากันแล้วค่อยตัดสินใจเลือกอีกครั้ง พร้อมทั้งหาข้อมูลเกี่ยวกับที่พักและราคาเอาไว้พร้อมสรรพ ดวงตากลมโตอดมองกลับไปบนเตียงไม่ได้ ยิ่งได้เห็นร่างป้อมที่กำลังหลับสนิทแต่สีหน้ากลับมีสีหน้ายิ้มน้อยๆ มือควานหาตุ๊กตาเป็ดมากอดแล้วอดยิ้มจนใบหน้าและดวงตาเหมือนกับมีดวงดาวนับสิบมาส่องแสงสว่างอยู่ภายในไม่ได้

เสียงรถมอเตอร์ไซด์จอดหน้าบ้าน หญิงสาวรีบแง้มหน้าต่างห้องนอนออกดูเห็นน้องสาวกำลังหอมแก้มซ้ายขวาผู้ที่มาส่ง เธอทำอย่างนี้ได้ไงกันนะขวัญ สงสัยก่อนไปเที่ยวคราวนี้พี่จะต้องคุยกับเธอเรื่องนี้เสียให้รู้เรื่องก่อนแล้ว

สายตาคู่สวยมองกลับไปยังนาฬิกาติดผนังห้องบอกเวลาห้าทุ่มพอดี แล้วอดยิ้มไม่ได้ ถึงจะเหลวไหลอย่างไรขวัญชนกก็ยังรักษาคำพูด

สิมิลันยืนรอจนขวัญชนกเดินเข้าบ้านปิดประตู ล็อกกุญแจประตูหน้าบ้านเรียบร้อยแล้ว จึงเปิดหน้าต่างกว้างมองดูดวงดาวบนท้องฟ้า สองแขนเรียวยาวโอบรอบอกสายตาเพ่งมองไปบนท้องฟ้าดาวบางดวงส่องประกายระยิบระยับ สายลมยามดึกพัดโชยมาแตะต้องตามตัวบางเบา ใบหน้าสวยยิ้มอย่างมีความสุขนึกถึงวันที่จะได้ไปเที่ยวชายทะเลกับโซดา แล้วก็อยากให้ถึงวันนั้นเร็วๆ

แต่แล้วเธอก็ต้องสะดุ้ง ความคิดสะดุด เพราะเสียงเคาะประตูห้องนอนดังปึงปังอยู่สองสามครั้ง ก่อนประตูจะเปิดออกโดยไม่รับอนุญาตจากเจ้าของห้อง หญิงสาวปรายตาคนขัดจังหวะอารมณ์สุนทรีของเธอ แววตาเปล่งประกายโชนแสงขึ้นมาแว่บหนึ่งก่อนที่จะจางหายไป

“พี่ลันยังไม่นอนหรือไง” ประตูห้องเปิดพร้อมคำถามจากปากสีแดงสดที่กำลังยืนพิงประตูห้องเท้าสองข้างไขว่กัน มือหนึ่งสะพายกระเป๋าใบโตแอบไว้ด้านหลังเล็กน้อย ขวัญชนกเพ่งมองพี่สาวกำลังจ้องมาทางตนอย่างไม่ชอบใจ ริมฝีปากอิ่มสดเบะออก

“มีไรพี่ลันหนูแค่เห็นแสงไฟในห้องพี่ยังเปิดอยู่เลยแวะเข้ามาดูและรายงานตัวไปด้วยไง ว่าหนูกลับตรงตามเวลาที่พี่ตั้งไว้แค่นั้นเองน่า พี่อย่าซีเรียสนักซีเดี๋ยวแก่เร็ว แล้วจะหาว่าหนูไม่เตือนไม่ได้นะ” ขวัญชนกจิกกัดพี่สาวทั้งที่ใบหน้ายังยิ้มอยู่ แต่ในใจเต็มไปด้วยความอิจฉาริษยา สิมิลันแก่กว่าเธอหลายปี แต่ทว่าใบหน้ากลับยังขาวสวยไร้สิวฝ้าและยังเนียนนุ่มน่าสัมผัสอีกด้วย

“เคาะประตูแล้วทำไมไม่รอให้พี่อนุญาตก่อนถึงจะเข้ามา เธอนี่ชักจะเอาใหญ่แล้วนะขวัญ” สิมิลันบ่นตาก็มองกระเป๋าใบใหญ่ที่คล้องไหล่น้องสาวอย่างคุ้นตา ว่ามันคือกระเป๋าที่เธอเพิ่งจะซื้อมาไม่กี่วันนี้เอง

“ แล้วนั่นมันกระเป๋าพี่ไม่ใช่หรือ ใครอนุญาตให้เธอเอาของพี่ไปใช้ แล้วนี่มาค้นข้าวของพี่ตั้งแต่เมื่อไหร่หยิบเอาไปใช้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน ทำไมไม่มีมารยาทแบบนี้ฮะขวัญ” สิมิลันถาม มือชี้ไปที่กระเป๋าใบใหญ่อย่างเสียดาย เพราะเมื่อไหร่ก็ตาม ที่ของใช้ส่วนตัวของเธออยู่ในมือขวัญชนก เมื่อนั้นอย่าหวังว่าจะได้คืน

หัวคิ้วสวยขมวดเข้าหากันดุตัวเองในใจ ทำไมเมื่อตอนเย็นเธอถึงไม่ได้สังเกต นี่ถ้าขวัญชนกไม่แวะมารายงานตัวล่ะก็เธอคงจะยังไม่รู้ พอถึงเวลาที่ใช้งานคงหากันจ้าละหวั่นทีเดียว

“เอาน่าพี่ลัน อย่าบ่นเป็นแม่แก่ไปหน่อยเลย แค่กระเป๋าใบเดียวก็ทำหวงไปได้ ไหนๆ ก็ไหนๆ แล้วกระเป๋าใบนี้หนูขอเลยล่ะกันนะ มันทั้งสวยและใหญ่ดีใส่ของได้เยอะดีด้วยหนูชอบ” ขวัญชนกขอซึ่งๆ หน้า และไม่ยอมให้ผู้เป็นพี่สาวได้ปฏิเสธ ร่างบางถลาออกนอกห้องพร้อมปิดประตูห้องทันที เพราะไม่อยากได้ยินเสียงบ่นของพี่สาวอีก

สิมิลันยืนอึ้งความรู้สึกเสียดายกระเป๋าพุ่งเข้าสู่หัวใจ หน้าเนียนแดงระเรื่อมองกระเป๋าใบใหญ่ที่เธอซื้อมาได้ไม่กี่วัน หวังจะใช้เวลาไปไหนกับโซดา เพราะมันบรรจุของได้เยอะ ไม่ว่าจะเป็นของกินของใช้สำหรับลูกสาวตัวน้อย รวมไปถึงของใช้จุกจิกของเธอเอง แล้วเธอเก็บกระเป๋าใบนั้นไว้ในตู้ผ้าใบใหญ่ไว้อย่างดีแล้วนี่น่า ทำไมขวัญชนกถึงเอามันไปได้ ความรู้สึกบางอย่างแว่บขึ้นมาในสมอง หรือว่าที่เงินหายบ่อยๆ ก็เป็นฝีมือของ...ขวัญชนก

ไม่ต้องคาดเดาให้มากความ ใช่แน่นอน เพราะขวัญชนกไม่มีงานทำ แต่มีเงินไปเที่ยวอยู่บ่อยครั้ง แต่ก็ยังโชคดีที่ไม่ค่อยเก็บเงินไว้ในห้องเกินพันบาท ทว่าต่อไปนี้คงต้องเก็บเงินหรือของมีค่าให้มิดชิดกว่าเดิม ถึงแม้เงินที่หายไปจะเป็นจำนวนน้อยๆ ทีละร้อยสองร้อย แต่เงินเหล่านั้นมันก็แลกมาด้วยหยาดเหงื่อและมันสมองในการทำงานทั้งนั้น

“แม่ลันจ๋า....” เสียงพึมพำแผ่วเบาดังมาจากเตียงนอน

“จ๋า...แม่อยู่นี่จ้าคนเก่ง” สิมิลันขาตอบเสียงหวาน พร้อมสลัดความคิดเกี่ยวกับขวัญชนกและของที่หายทิ้งไป ก้าวขึ้นเตียงมือโอบแขนรอบร่างกลมป้อม

“หลับนะจ้ะคนเก่ง แม่อยู่นี่แล้ว” ใบหน้าขาวสวยก้มหอมแก้มเนียนนุ่ม และดึงตัวโซดามากอดแนบอก ปล่อยวางทุกสิ่งทุกอย่าง สองตาปิดสนิทปล่อยใจเข้าสู่ภวังค์ เอาแรงเพื่อสู้กับปัญหาที่อาจมีในวันต่อไป