ตอนที่ 12
หินรูปเรือใบอันเป็นสัญลักษณ์ขึ้นชื่ออย่างหนึ่งของเกาะสิมิลัน ผืนน้ำทะเลสีครามเข้มโอบล้อมด้วยโค้งอ่าวเป็นรูปเกือกม้า เรือนักท่องเที่ยวจอดผูกทุ่นอยู่เป็นจุดเล็กๆ ทางด้านปลายเกาะ มีโขดหินขนาดเล็กผุดตามผืนน้ำอยู่มากมายจนแลดูเป็นภาพสวยงานและน่าสนใจ
นี่ซินะเขาถึงเรียกกันว่า ธรรมชาติแห่งโลกทะเลสีครามท้องทะเลอันดามัน “หมู่เกาะสิมิลันสวรรค์แห่งอันดามัน”
โซดาดีดดิ้นส่งเสียงร้องกรีดกราดอย่างชอบอกชอบใจ สองเท้าเตะแรงๆ บอกให้รู้ว่าอยากจะลงจากบ่ากว้างเต็มแก่แล้ว จนอันโตนิโอ้ต้องรีบปล่อยตัวลงบนพื้นและเพียงแค่เท้าแตะพื้นเท่านั้น เด็กหญิงก็วิ่งวุ่นไปทางโน้นทีทางนี้ที มือก็ชี้ไปมาให้อันโตนิโอ้และสิมิลันดูตามมือ สองเท้าก้าวเตาะแตะๆ เดินบ้างหยุดบ้าง ปากสีแดงอมชมพูส่งเสียงไปตามเรื่อง
สิมิลันยกกล้องถ่ายรูปขึ้นถ่ายภาพโซดาและแม่ตัวน้อยเองก็รู้หันมายิ้มใส่หน้ากล้อง บางครั้งยังกวักมืออันโตนิโอ้ให้
