อย่าเก็บมันไว้คนเดียว

2457 Words

"กูง่วง-_-" แทนที่จะได้นอนสบาย ๆ อยู่บนเตียง กว่าเขาจะหลับได้ พอเคลิ้มจะหลับหน่อยมันเสือกมาปลุกเขาแล้วลากออกมาดื่ม เข้าใจแหละว่าห่วง แต่ช่วยเข้าใจหน่อยได้ไหมว่ากูง่วง-_- "กูไม่ง่วง" คนกวนประสาทตอบกลับหน้าตาเฉย ฟลินต์ขยับสายตามองซ้ายมองขวาเพื่อหาเหยื่อมาให้เพื่อนได้หายเศร้าสักหน่อย ทว่าตอนนั้นสายตาเขาดันไปปะทะเข้ากับหญิงสาวคนหนึ่ง ซึ่งเธอเองก็กำลังมองเพื่อนเขาด้วยความสนใจเช่นเดียวกัน "มึงต้องการอะไรจากกูอะไรฟลินต์" สีหน้าเอือมระอาขั้นสุด เพลิงกัลป์ยกแก้วตัวเองขึ้นดื่ม เหล้าเพียวไหลเข้าสู่ลำคอ ความขมของมันไม่อาจทำให้ใบหน้าเรียบนิ่งเปลี่ยนไปได้เลย สำหรับเพลิงกัลป์เหล้าแค่นี้ทำอะไรเขาไม่ได้หรอก ถ้าพูดเรื่องคอแข็งคงเป็นเขาที่เมายากสุด ถึงอย่างนั้นก็ยังสู้ฟีนิกซ์ไม่ได้ "มึงเห็นไหมว่าโต๊ะนั้นกำลังมองเรา" "กูไม่ได้ตาบอด" ตอบกลับหน้านิ่ง "สนใจไหม" ฟลินต์แสร้งถามเพื่อน อยากรู้ว่าเพื่อนจะเล่นด้วยหรือเปล่า "ไม่" แล้วนี่คือคำตอบของเพื่อนรักอย่างเพลิงกัลป์ "ตอแหล" "??" ใบหน้าดูดีขมวดคิ้วทันทีเมื่ออยู่ ๆ ฟลินต์ก็มาด่าเขา "มึงไปแอบแลกไลน์กันมาแล้ว อย่าคิดว่ากูไม่เห็นนะ" เขาแค่แกล้งเล่นเท่านั้นแหละ ก่อนหน้านั้นเขาเห็นทั้งสองยืนแลกไลน์กันอยู่หน้าห้องน้ำ นึกว่ามันจะตายด้านตามเมียเก่าเสียอีก "แล้วจะถามทำซากอะไร" รู้แล้วเสือกมากวนตีนเขาอีก สงสัยชาติที่แล้วไปทำเวรทำกรรมกับมันไว้เยอะ เลยต้องมาชดใช้ในชาตินี้แทน "ชอบเหรอวะ" "ก็ไม่ได้แย่" ลองเปิดใจให้อะไรใหม่ ๆ ได้เข้ามาในชีวิตมันก็ไม่ได้แย่เลย "คืนนี้กลับพร้อมกูไหม" เผื่อเพื่อนอยากไปต่อ ฟลินต์รู้ว่าเพลิงกัลป์ไม่ใช่ผู้ชายสำส่อน ไม่นอนกับผู้หญิงไปทั่ว นอกจากเมทัลแล้วเพื่อนเขาคนนี้ก็ไม่เคยไปยุ่งเกี่ยวกับผู้หญิงคนไหนอีกเลย เธอคนนี้น่าจะเป็นคนแรกที่ได้ไลน์เพื่อนเขาไป แล้วจะสานสัมพันธ์กันต่อในรูปแบบไหนเขาก็ไม่ขอเข้าไปยุ่ง ชีวิตเพื่อน ฉะนั้นควรจัดการเอง "ไม่" "โอเค~" ตอบเสีลากยาวพลางพยักหน้าขึ้นลงเบา ๆ "แล้วช่วยแดกเงียบ ๆ ด้วยกูรำคาญเสียงมึง" "ครับเพื่อนครับ หึหึ" เช้าวันต่อมา ครืน ครืน "ว่า~" น้ำเสียงงัวเงียเอ่ยกับปลายสาย ดวงตาสองข้างยังคงปิดสนิท เพลิงกัลป์พลิกตัวหันหลังให้แสงที่ส่องเขามาตามซอกผ้าม่าน (จะแดกไหมข้าว) "ใคร?" (ไปกับสาวคืนเดียวจำกูไม่ได้เลยว่างั้น) "ใครครับ" (กูฟลินต์) "ผมไม่รู้จัก แค่นี้นะครับ" (วะ..) ติ๊ด! "รำคาญ" "เบอร์มันนี่ แล้วใครรับสาย" ฟลินต์มองเบอร์ที่ตนเพิ่งคุยด้วยด้วยสีหน้ามึนงง เขามั้นใจว่าตัวเองโทรถูก หรือเบอร์ซ้อนงั้นเหรอ แต่นั่นเสียงเพื่อนเขา เขาจำเสียงมันได้ "ลองโทรอีกสิ" ฟลินต์กดโทรออกอีกครั้ง ทว่าครั้งนี้อีกฝ่ายดันปิดเครื่องเป็นที่เรียบร้อย "ปิดเครื่อง?" "แม่งเอ๊ย" ไอ้เราก็ห่วงกลัวมันจะหิว สรุปมันเลือกนอนแล้วทิ้งเขาให้กินข้าวคนเดียว ไอ้เพื่อนเวรระยำเอ๊ย บ้านเมทัล "กลับมาแล้วค่า~" เสียงหวานตะโกนบอกผู้เป็นแม่ ทว่าได้รับเพียงความเงียบตอบกลับมา "ที่รัก" ตามด้วยเทเลอร์ที่เรียกหาคนรักของตน "ไปไหน" เมทัลเดินไปส่องดูที่ครัวก็ไม่พบ เธอจึงเดินไปดูบริเวณหลังบ้าน "ที่รักคุณอยู่ไหน" "แม่คะ" ไม่ว่าจะหาเท่าไหร่ก็ไม่เจอ หรือว่าจะอยู่ชั้นสอง คิดได้อย่างนั้นเธอจึงกลับเข้าไปหาพ่อตัวเอง "เราแยกกันหาเถอะ" ผู้เป็นพ่อบอกกับลูก "ค่ะแด๊ด" คนตัวเล็กเดินขึ้นบันไดมา พร้อมกับตะโกนเรียกหาแม่ ตึกตึก "แม่คะ แม่อยู่ไหม" ทำไมถึงเงียบจัง หรือจะออกไปตลาดงั้นเหรอ ปกติเวลานี้แม่เธอชอบอยู่บ้านนะ "แม่ได้ยินเมย์ไหม" เท้าที่กำลังก้าวเดินมาหยุดหน้าห้องนอนเก่าของทิวา ก่อนหน้านั้นเธอไปดูที่ห้องนอนพ่อกับแม่มาแล้วไม่เจอ หญิงสาวเลื่อนมือขึ้นไปจับลูกบิดหวังจะเปิดประตูเข้าไป ทว่ามันถูกล็อกจากด้านใน ทำให้ไม่สามารถเปิดเข้าไปได้ กึก กึก "ทำไมล็อก" ก๊อก ก๊อก "แม่อยู่ข้างในหรือเปล่า แม่" พยายามเรียกอยู่หลายครั้ง สุดท้ายเธอต้องหยุดแล้วหาอะไรมางัดเข้าไป "เกิดอะไรขึ้น" ในระหว่างนั้นเทเลอร์ก็วิ่งขึ้นมาบนชั้นสอง เขาได้ยินเสียงกุกกักเลยรีบมาดู "ห้องนี้ล็อกค่ะแด๊ด" ปากเล็กขยับบอกพ่อตัวเอง "แด๊ดขอดูหน่อย" กึก กึก "ที่รักคุณอยู่ในนั้นไหม" "แด๊ด" เริ่มใจไม่ดี "แม่อาจหลับก็ได้" เขาพยายามที่จะหาทางเข้าไป แต่นึกได้ว่าห้องนี้มีระเบียงอยู่ เทเลอร์ไม่รอช้ารีบวิ่งไปอีกห้องเพื่อปีนระเบียงข้ามไปทันที ส่วนเมทัลรออยู่ที่เดิม ฮึบ! แล้วไม่นานเขาก็ปีนมาถึงห้องนอนเก่าจนได้ เทเลอร์เอื้อมมือไปจับประตูบานเลื่อนแล้วเปิดออกด้วยความรวดเร็ว เขารู้สึกเป็นกังวลยังไงไม่รู้ ครืนน (เสียงเลือนประตู) "ที่รัก" เงียบ... ตึกตึก "ที่รัก!!" "มะ แม่" ภาพที่พ่ออุ้มแม่ออกมาจากห้องทำเอาเมทัลตัวแข็งทื่อ ช่วงลำคอทิวาอาบไปด้วยเลือดสีแดงสด มันเกิดอะไรขึ้น แม่เธออยู่ในสภาพนี้ได้ยังไง แล้วทำไมแม่ถึงมาอยู่ในห้องนี้ ทุกอย่างมันผิดวิสัยไปหมด กะจิตกะใจเธอไม่อยู่กับเนื้อกับตัวแล้วตอนนี้ "แด๊ดจะพาแม่ไปโรงพยาบาลก่อน" เขาบอกกับลูกสาวน้ำเสียงร้อนรน ถึงอย่างนั้นเขาก็ต้องควบคุมอารมณ์ตัวเองให้นิ่งและมีสติที่สุด "เมย์จะรีบตามไป" เทเลอร์พยักหน้าก่อนจะอุ้มคนรักวิ่งลงบันไดไปขึ้นรถด้วยความรวดเร็วเมทัลยังไม่ตามพ่อตัวเองไป ถึงจะห่วงแม่มากแค่ไหน แต่มันมีบางอย่างที่เธอนั้นอยากรู้ เท้าเล็กก้าวเข้าไปในห้อง ขยับสายตามองไปรอบ ๆ เมทัลเดินไปหยุดบริเวณรอยเลือด ทันใจนั้นเอง.. หางตาก็เหลือบไปเห็นมีดเล่มเล็กพร้อมกระดาษแผ่นหนึ่ง คนตัวเล็กรีบคว้ากระดาษขึ้นมาอ่านทันที 'มึงผิดสัญญา' ตุบ! ร่างเล็กทรุดตัวนั่งไปกับพื้น เสียงหัวใจดังโครมครามไม่เป็นจังหวะ ตั้งแต่เกิดมาไม่เคยกลัวอะไรเท่านี้มาก่อน เพราะเธออีกแล้ว แม่ต้องมาเจ็บตัวพราะเธอคนเดียว "ฮึก~ ขอโทษ" "คนไข้ต้องการเลือดด่วน" คำพูดของหมอยังคงวนเวียนอยู่ในหัวเทเลอร์ เขาไม่รู้ว่าภรรยาคิดอะไรถึงได้ทำแบบนี้ เครียดงั้นเหรอ เป็นไปไม่ได้แน่นอน ก่อนไปกรุงเทพเราทั้งคู่ยังคุยกันดีอยู่เลย ไม่ได้มีปากเสียงกันด้วยซ้ำ แล้วสาเหตุอะไรจูงใจให้ทิวาทำแบบนี้ได้ล่ะ "ฮึก~" เทเลอร์หันไปมองลูกสาว เขาดึงตัวเธอเข้ามากอดพร้อมกับเอ่ยปลอบใจ "แม่ต้องไม่เป็นอะไร พระเจ้าย่อมคุ้มครองคนดี" "ทำไม..ฮื่ออ" "...." ลูบหัวลูกสาวอย่างอ่อนโยน "เพราะหนูอีกแล้วใช่ไหม อึก~" "ไม่ใช่เพราะใครทั้งนั้น มันคืออุบัติเหตุ" ถึงสมองมันจะบอกว่าไม่ใช่อุบัติเหตุก็ตาม จากที่ไม่คิดอะไร ตอนนี้เขาเริ่มอยากรู้ถึงสาเหตุที่ลูกสาวกับแฟนหนุ่มเลิกกันแล้วสิ มันต้องมีอะไรมากกว่านั้นแน่นอน "เมย์!" ทว่าในตอนนั้นเอง เสียงของใครบางคนก็แทรกเข้ามา ทั้งสองหันขวับไปมองยังที่มาของเสียงพร้อมกัน ก่อนจะพบกับดินแดนที่วิ่งหอบเข้ามา พอรู้ข่าวเขาก็รีบมาหาเธอทันที ไม่สนว่าตอนนั้นตัวเองจะยุ่งแค่ไหน เมทัลกำลังต้องการกำลังใจ ฉะนั้นเขาควรวางงานแล้วมาหาเธอให้เร็วที่สุด "พี่แดน ฮื่ออ" เมทัลเห็นดินแดนก็วิ่งไปกอดทันที หญิงสาวปล่อยโฮออกมาอย่างหนักราวกับจะขาดใจ ดินแดนที่รู้ทุกอย่างดีจึงไม่ได้ถามอะไรออกไปนอกจากกกอดตอบพร้อมกับมองเข้าไปในห้องฉุกเฉินด้วยแววตาเรียบนิ่ง หากสังเกตจะเห็นว่านัยน์ตาคู่นั้นมันเต็มไปด้วยความดุดันน่ากลัว "ไม่ต้องร้องพี่มาแล้ว" เมทัลคือน้องสาวที่เขารักมาก เธอคือน้องสาวที่ใครก็ห้ามแตะต้องเด็ดขาด "แด๊ดฝากน้องด้วยนะแดน" เทเลอร์บอกกับดินแดน "ครับ" จากนั้นเทเลอร์ก็เดินไปหาหมอเพื่อถามอาการคนรักตัวเอง "พะ เพราะเมย์ เมย์ทำให้แม่ต้องมาเจอเรื่องแบบนี้" "อย่าโทษตัวเอง เราไม่ผิด" พวกเวรนั้นต่างหากที่ผิด "ฮึก~" "...." ทว่าในตอนนั้นเอง.. ขณะที่ดินแดนกำลังมองตรงไป สายตาก็เหลือบไปเห็นใครบางคนเข้าให้ สายตาของดินแดนจ้องไปยังร่างสูงของคนคนนั้นที่หลบอยู่ไม่ไกลจากจุดที่ตนและหญิงสาวยืนอยู่ ก่อนที่ใบหน้าหน้าเรียบนิ่งจะแปรเปลี่ยนเป็นแสยะยิ้มน่ากลัว "หึ~" "ตอนนี้คนไข้พ้นขีดอันตรายแล้วนะครับ คงต้องให้เวลาพักฟื้นสักระยะ เนื่องจากบาดแผลค่อนข้างใหญ่ บวกกับเป็นจุดสำคัญด้วย หากมาช้ากว่านี้โอกาสรอดเป็นศูนย์เลย" "ขอบคุณคุณหมอมากนะครับ" เทเลอร์ยกมือไหว้ขอบคุณคุณหมอราวกับตัวเองนั้นเป็นคนไทย ขอแค่ภรรยาไม่เป็นอะไรเขาก็ดีใจแล้ว หลังจากที่หมอแยกตัวออกไปทำหน้าที่ตัวเอง เทเลอร์ก็กลับมาสนใจภรรยาคนสวยต่อ ทิวานอนนิ่งอยู่บนเตียงผู้ป่วย ช่วงลำคอถูกผันด้วยผ้าผันแผล ทิวาถูกย้ายมาอยู่ห้องพักฟื้นหลังจากออกจากห้องฉุกเฉิน เทเลอร์เข้าไปหาภรรยาบนเตียง "ที่รักได้ยินเสียงผมไหม" เขาคือหัวหน้าครอบครัว ไม่ว่าจะเกิดเรื่องอะไรขึ้นจะอ่อนแอให้ลูกเห็นไม่ได้เป็นอันขาด เราต้องเข้มแข็งเท่านั้น ติ๊ด ติ๊ด เสียงเครื่องวัดคลื่นหัวใจดังมาเป็นระยะให้ได้ยิน เทเลอร์เหลือบมองคลื่นหัวใจของภรรยาที่แสดงบนหน้าจอ ถึงแม้ว่าทิว่าจะพ้นขีดอันตรายแล้ว แต่เธอยังต้องอยู่ภายใต้การดูแลของหมออย่างใกล้ชิด ต้องนอนรักษาตัวอยู่โรงพยาบาลจนกว่าจะหายดีถึงกลับบ้านได้ "...." "ได้โปรดตื่นมาบอกผมได้ไหมว่าใครทำคุณ" เขาจะไม่ปล่อยให้ภรรยาเจ็บตัวฟรีแน่นอน ใครที่มันทำเขาจะตามเอาคืนอย่างสาสมให้ถึงที่สุด ครอบครัวของเขาใครก็ห้ามมาแตะต้อง ผู้หญิงสองคนนี้จะร้องไห้ได้ก็ต่อเมื่อเขาเป็นคนทำให้เสียน้ำตา คนอื่นอย่างแส่ "....." "คุณเจ็บหรือเปล่าทิวา" มองร่องรอยบาดแผลที่อยู่บนคอภรรยา เขาประคบประหงมเธอมาอย่างดี แล้วมันเป็นใครถึงกล้ามาสร้างบาดแผลบนตัวคนรักของเขา "...." แอด "แด๊ด" ในขณะนั้นเอง.. เมทัลก็เดินเข้ามาพร้อมกับดินแดนที่ตามมาอยู่ด้านหลัง หญิงสาวมองผู้เป็นแม่ที่นอนแน่นิ่งอยู่บนเตียง ก่อนจะเลื่อนสายตาไปมองบริเวณคอ "เมทัล" เรียกเสียงเบา "..อึก!" เธอพยายามห้ามไม่ให้ตัวเองหลุดร้องไห้ออกมา ไม่อยากอ่อนแอต่อหน้าใคร สุดท้ายมันก็ห้ามน้ำตาไม่ได้อยู่ดี แม่เธอเจ็บทั้งคน แล้วเรื่องทั้งหมดมันก็มาจากตัวเธอเอง เมทัลรู้สึกผิดต่อพ่อกับแม่จนไม่กล้าสู้หน้าแล้วตอนนี้ "แม่ไม่ชอบน้ำตาลูก" เทเลอร์บอกกับลูกสาว ไม่ใช่แค่ทิวาที่ไม่ชอบ ตัวเขาเองก็ไม่ชอบเห็นน้ำตาของลูกเหมือนกัน "หนูขอโทษ" ความรู้สึกผิดถาโถมเข้ามาทำให้เธอเอ่ยปากขอโทษพ่อออกไป "เมทัล.." เขาแค่อยากรู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ ดูจากที่ลูกสาวเป็นอยู่ตอนนี้ เหมือนว่าเธอจะรู้ดีว่านี่มันไม่ใช่อุบัติเหตุ "...ฮึก~" "...บอกแด๊ดเถอะว่าเกิดอะไรขึ้น" อย่างน้อย ๆ จะได้ช่วยกันแก้ไขแล้วหาทางออกไปด้วยกัน "แด๊ด ฮึก~" "ให้แด๊ดได้ช่วยเถอะนะ" ไม่ว่าจะเรื่องอะไรก็ตาม เขาอยากช่วยลูกให้ผ่านพ้นไปด้วยดี ไม่อยากเห็นเธอทุกข์ทรมานแล้วเก็บมันไว้อยู่คนเดียว นี่คือเหตุผลที่ทำให้เธอกับเพลิงกัลป์แยกทางกันใช่ไหม "มะ เมย์" "ยูยังมีแด๊ด มีแม่ มีดินแดน ร่วมถึงพี่ที่ยังอยู่ข้างยู อย่าเก็บมันไว้คนเดียว" พี่ที่เทเลอร์หมายถึงก็คือเพลิงกัลป์ แฟนหนุ่มที่เพิ่งเลิกรากันไป "พ่อครับ" ดินแดนแทรกบทสนทนาสองพ่อลูก เขารู้ว่ามันดูเสียมารยาทแค่ไหน แต่เขามีเรื่องอยากคุยกับท่านจริง ๆ "ว่าไงแดน" "ผมขอคุยด้วยหน่อย" ดินแดนคือคนที่รู้ทุกอย่างเกี่ยวกับเมทัล ในเมื่อหญิงสาวลำบากใจจะพูดมันออกมา งั้นเขาก็จะเป็นคนพูดเอง เพราะเรื่องนี้ยังไงเสียท่านทั้งสองก็ควรรับรู้ ว่าตอนนี้เมทัลกำลังเจอกับอะไรอยู่ เธอเองก็เจ็บปวดไม่ต่างจากผู้ชายคนนั้นเลยสักนิด หรืออาจจะมากกว่าแค่ไม่มีใครรู้เท่านั้นเอง ที่ทำอยู่ตอนนี้ เธอก็ฝืนตัวเองมากพอแล้ว ดินแดนรู้ว่าเมทัลไม่มีความสุขเลยสักนิดในแต่ละวัน เธอกล้ำกลืนฝืนทนทำตัวเหมือนคนมีความสุขไม่คิดอะไร ทั้งที่ข้างในมันแหลกสลายจนเธอต้องแอบร้องไห้อยู่คนเดียวบ่อยครั้ง เขาเองก็รับรู้มาตลอด รู้สึกสงสารไม่อยากเห็นเธอเศร้าหรือเจ็บปวดอีกแล้ว เขาจะเป็นคนช่วยเธอเอง หลังจากที่ดินแดนและเทเลอร์ออกจากห้องเพื่อไปคุยกัน ตอนนี้ภายในห้องก็เหลือเพียงเมทัลกับแม่ตามลำพัง หญิงสาวก้าวไปนั่งเก้าอี้ข้างเตียงผู้ป่วย มือเล็กเลื่อนไปกุมมือผู้เป็นแม่ พร้อมกับซบหน้าลง แล้วปล่อยให้น้ำตาไหลออกมา "เมย์ขอโทษนะแม่"

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more