สถานะคนเคยรัก

เขาผิดอะไร

ร่างสูงใหญ่ยืนเอามือล้วงกระเป๋ากางเกงทอดสายตามองไปยังบ้านหลังหนึ่ง บ้านที่เขาคุ้นเคยเป็นอย่างดี ทว่าตอนนี้เขากลายเป็นคนแปลกหน้าไปแล้ว

เพลิงกัลป์หมุนตัวเดินออกจากตรงนั้น เขาเดินตามฟุตบาทข้างทางไปเรื่อย ๆ อย่างไร้จุดหมาย ไม่รู้ว่าตัวเองต้องใช้ชีวิตที่เหลือต่ออย่างไร คนที่เขารักต่างจากหายไม่เหลือสักคน

การเกิดมาเป็นเขามันก็เหนื่อยเหมือนกันนะ มีพ่อแม่ที่ร่ำรวย มีพี่น้องก็ไม่ถูกกัน ในขณะที่ทุกคนเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะ หันมาที่เขาดูสิ แค่ยิ้มยังยาก เขาเป็นคนเก่งในเรื่องทำให้คนอื่นยิ้ม เก่งในการก่อกวนทำให้คนอื่นปวดหัว แต่พอเป็นตัวเองเขากลับไม่รู้วิธีทำให้ตัวเองมีความสุขได้เลย

'เราเลิกกันเถอะ'

ประโยคบอกเลิกยังคงวนเวียนอยู่ในหัวซ้ำ ๆ จนถึงตอนนี้ยังไม่รู้เลยว่าตัวเองผิดอะไร ทั้งที่เราก็รักกันดี แล้วทำไมเธอถึงมาบอกเลิกกันในวันครบรอบของเรา เราทั้งสองต่างก็ไม่เคยทะเลาะกันเลยสักครั้ง หรือเธอไม่ชอบที่เขาเอาแต่เรียกหาอยากอยู่ใกล้ เธอสามารถบอกเขาได้นะ อยากให้ปรับเปลี่ยนตรงไหนบอกได้เลย แต่เธอเลือกไม่พูดแล้วบอกเลิกแทน เธอแม่งเป็นผู้หญิงที่โคตรใจร้ายเลยว่ะ

"เอาอเมริกาโน่น้ำผึ้งแก้วหนึ่งค่ะ" เสียงหวานสั่งกาแฟกับพนักงานร้านคาเฟ่ข้างบ้าน นั่งทำงานแล้วรู้สึกง่วงเลยออกมาหากาแฟกินสักหน่อย ก่อนกลับไปทำงานต่อ ทำไมวันนี้รู้สึกว่าคนน้อยจัง ปกติคนจะมาเที่ยวหาดเยอะ หรือเป็นเพราะเธอคิดมากไปเองเลยทำให้ทุกอย่างดูไม่มีความสุขไปเลย

"พี่เมย์รอแป๊บหนึ่งนะพี่ พอดีมีออเดอร์ก่อนหน้าพี่ 10 แก้วน่ะ"

"ได้ งั้นพี่ไปเดินเล่นรอ โทรหาพี่ก็แล้วกันนะ" เธอกับพนักงานร้านนี้สนิทสนมกันพอสมควร เมทัลเดินออกจากร้านข้ามถนนไปยังอีกฟาก เธอเดินไปนั่งที่โต๊ะ มองคลื่นทะเลซัดเข้าฝั่งด้วยสายตาเหม่อลอย เสียงของคลื่นทำให้เธอรู้สึกผ่อนคลาย ดวงตาคู่สวยค่อย ๆ ปิดลงพลางสูดเอาบรรยากาศบริสุทธิ์เข้าปอด

"อ้าวเจ้าเพลิง" ทว่าเสียงที่ดังขึ้นทำให้หญิงสาวนิ่งชะงักไปชั่วขณะ ก่อนที่เธอจะลืมตาแล้วหันไปตามเสียงด้านหลังตัวเอง นั่นมัน..

"สวัสดีครับป้า"

"ทำไมช่วงนี้ป้าไม่เจอเราเลย ไม่ได้มาอยู่กับหนูเมย์แล้วเหรอลูก"

"เอ่อ.."

"หรือว่าเลิกกันแล้ว" ทันทีที่เห็นแววตาวูบไหวของเด็กหนุ่ม หญิงวัยกลางคนก็รับรู้ได้ทันทีว่าคำถามของตนนั้นไปจี้จุดอีกคนเข้าให้ เธอยิ้มอ่อนให้อย่างนึกเอ็นดู เพราะรู้จักและพูดคุยกันอยู่บ่อยครั้ง ทำให้เธอรักเด็กทั้งสองมาก มีพักหลัง ๆ นี่แหละที่ไม่เห็นทั้งคู่ไปไหนมาไหนด้วยกัน

"ประมาณนั้นครับ^^" ก็ไม่รู้จะโกหกทำไมในเมื่อตัวเองกับหญิงสาวเลิกกันไปแล้วจริง ๆ เขาขอตอบแค่นั้นไม่ขอลงรายละเอียดมาก ถ้าถามหาเหตุผลว่าเลิกกันทำไม เขาเองก็คงให้คำตอบไม่ได้ เพราะเขาก็ไม่รู้เช่นกันว่าเพราะอะไรเธอถึงเดินมาบอกเลิกเขาในวันนั้น

"ไม่เป็นไรนะลูก ชีวิตคู่คนเรามันก็แบบนี้แหละ เข้าออกเป็นธรรมดา เรายังต้องเจอผู้คนอีกมากมาย ถือซะว่าเราทั้งสองไม่ใช่เนื้อคู่กัน เพลิงต้องยิ้มแล้วมีความสุขกับตัวเองเข้าไว้ ป้าจะไม่บอกให้เราสู้เพราะเราเองก็อาจสู้มาเยอะแล้ว" เธอเคยผ่านจุดนั้นมาก่อน หลังจากที่เลิกกับสามีไป เธอก็ไม่เคยเปิดใจให้ใครอีกเลย จนตอนนี้อายุ 60 ปีแล้ว หรือเป็นเพราะจุดจบของเธอมันดันไม่สวยงามเหมือนคู่อื่นยังไงล่ะ

"ขอบคุณป้ามากเลยนะครับ"

"ไม่เป็นไรลูก มานั่งมาเดี๋ยวป้าจะทำของอร่อยให้กินจะได้ไม่เศร้า" เพลิงกัลป์รู้จักกับเจ้าของร้านนี้เพราะเขาเองก็เคยมาที่นี่อยู่ช่วงหนึ่ง แล้วร้านนี้ก็เป็นร้านประจำที่แฟนสาวของเขาเคยพามานั่งกินทุกคืน

"ไม่ฟรีนะครับ" เขาต้องดักไว้ก่อน ป้าแกใจดีเกินไป ใจดีจนเขาเองต้องเกรงใจ

"อย่ามารู้ทันสิ" หันมาตอบพลางหัวเราะขำ

"แล้ววันนี้ตัวเล็กไม่ได้มาช่วยเหรอครับ" คนที่เขาถามถึงก็คือลูกสาวของป้านั่นเอง

"เห็นว่าจะไปซื้อของมาทำรายงานนะลูก"

"อ๋อ.. ครับ"

จากนั้นเพลิงกัลป์ก็พาตัวเองไปนั่งรอที่โต๊ะ ในระหว่างที่กำลังรออาหาร เขาก็มองไปรอบ ๆ บริเวณที่ตัวเองนั่งอยู่ ทันใดนั้นเองหางตาก็ไปสะดุดกับแผ่นหลังบางกำลังเดินห่างออกไป เขาคุ้นเคยและจำมันได้เป็นอย่างดี ร่างสูงไม่รอช้าลุกพรวดพราดออกจากโต๊ะไปด้วยความรวดเร็ว เพลิงกัลป์วิ่งไปจนถึงตัวผู้หญิงคนหนึ่งก่อนจะเอื้อมมือไปดึงแขนเอาไว้

"เมย์.." ทว่า..

"มีอะไรหรือเปล่าคะ?" คนที่เขาตามมาดันไม่ใช่ผู้หญิงใจร้ายคนนั้น นี่เขาคิดถึงจนเก็บไปคิดขนาดนี้เลยหรือ เห็นคนอื่นเป็นเธอได้ยังไงกัน เขาคงจมปลักกับอดีตมากเกินไป มันเป็นอะไรที่แย่มาก ๆ สำหรับเขา เมื่อไหร่จะมีความสุขกับคนอื่นสักที ต้องสูญเสียอีกกี่ครั้งกัน

"ขอโทษครับผมจำคนผิด" เขาปล่อยมือออกจากการเกาะกุมพร้อมกับก้มหัวขอโทษ

"ไม่เป็นไรค่ะ" หญิงสาวก้มหัวให้เล็กน้อยก่อนจะเดินจากไป เป็นแบบนี้อีกแล้วนะ ทำไมถึงเอาแต่จดจำผู้หญิงใจร้ายคนนั้นอยู่ล่ะ ทั้งที่ไม่ควรคิดถึงกับคิดถึงทุกลมหายใจ

เขาแค่อยากรู้ว่าเพราะอะไรเธอถึงบอกเลิก ทุกอย่างมันไม่เคลียร์เอาเสียเลย มีเรื่องมากมายที่เขาอยากถามอยากพูดออกไป ถ้าได้เคลียร์แล้วเขาอาจจะเป็นฝ่ายไปเองโดยไม่ต้องร้องขอให้เธอกลับมาเลยก็ได้ แต่เพราะสองเราไม่ได้พูดกันเลยสักคำ

ตั้งแต่เลิกกันไป เขาไม่รับรู้อะไรเกี่ยวกับอีกเธอเลย หรือเป็นเพราะตัวเขาเองที่พยายามปิดกั้น ไม่อยากรับรู้ แต่แล้วทำไมเขาถึงมาอยู่ตรงนี้ล่ะ ถ้าบอกว่าไม่อยากติดต่อแล้วทำไมต้องมาถึงบ้านเธอด้วยล่ะ เพราะอะไรถึงเอาแต่มายืนเฝ้าอยู่แบบนี้ทุก ๆ สัปดาห์ ทั้งที่มันไม่มีหวังอะไรเลยแต่เขายังเอาแต่พยายามทำมันอย่างไม่ลดละ ลึก ๆ แล้วเขายังต้องการอ้อมกอดจากเธอใช่ไหม อยากได้ยินเสียงบ่นในทุกเช้าใช่หรือเปล่า มีคนคอยทำอาหารให้เหมือนเมื่อก่อน อยู่ให้เขากวนทุกวัน คอยปลอบใจในยามที่เศร้า คนที่เป็นทุกอย่างให้เขาค่อย ๆ ทยอยหายจากไปทีละคน เขาพยายามนั่งคิดนอนคิดว่าตัวเองควรปรับตรงไหนหรือเปล่า ทำไมทุกคนถึงไม่อยากอยู่กับเขาเลย หรือเพราะเขามันเป็นตัวถ่วงเหมือนที่พ่อเคยพูดเอาไว้ แค่เด็กผู้ชายคนหนึ่งที่คอยถ่วงชีวิตคนอื่นให้ตกต่ำ อยู่ไปก็ไร้ค่า เพราะแบบนี้ใช่ไหมเธอถึงไป

"ช่วยกลับมาอธิบายหน่อยได้ไหมว่าฉันผิดอะไร" แค่นั้นเองที่เขาต้องการ..