หน่วงเหนี่ยว

ทุเรศ! ให้ตายผมก็ไม่ขายตัวให้คุณหรอก

อธิปนึกแล้วนึกอีก นึกหาเหตุผลที่หญิงสาวจะช่วยตัวเองในครั้งนี้ก็นึกไม่ออก เขามองไปทางเธอกับคนของเขาที่นั่งอยู่ถัดไปสองเก้าอี้นั่งที่อยู่หน้าห้องผ่าตัด ก่อนจะลุกขึ้นยืนเดินไปหาหญิงสาวแล้วเอ่ยถามว่าทำไมหญิงสาวถึงทำแบบนี้

“ทำไมคุณถึงช่วยผม ทั้งๆ ที่เราเพิ่งรู้จักกัน”

“ไม่ดีใจเหรอคะที่ฉันช่วย” เธอไม่ตอบแต่กลับถามเขาแทน

“ดีใจครับ แต่ผมไม่มีอะไรจะให้คุณหรอกนะครับ เงินมากมายขนาดนั้น ผมจะหามาคืนคุณได้ยังไง และจะหามาจากที่ไหน”

“พี่ไดมอนด์ หมวยอยากคุยกับเขาสองต่อสองค่ะ” เธอไม่ตอบ แต่หันไปสั่งบอดี้การ์ดใจหญิงของตัวเอง

“ครับ” แล้วเพชรก็ลุกขึ้นเดินไปอยู่ห่างจากทั้งสองในระยะที่มองเห็น

“นั่งก่อนสิคะแล้วค่อยคุยเรื่องของเรา” เธอตบที่นั่งข้างๆ ที่เพิ่งว่าง เพราะคนที่นั่งก่อนหน้านี้ได้ลุกไปแล้ว

“ไม่ดีกว่าครับ คุณช่วยผม คุณต้องการอะไร”

เขาเริ่มรู้สึกว่าผู้หญิงคนนี้อันตรายไม่น่าเข้าใกล้ เขาจึงก้าวเท้าไปด้านหลังหนึ่งก้าวเพื่อให้ห่างจากหญิงสาว

หึหึ

วันพุธเห็นท่าทางระแวดระวังของชายหนุ่มก็แค่นขำนึกเอ็นดูและสงสารชายหนุ่มตรงหน้าเหลือเกินที่ต้องมาเจอกับคนอย่างตนเอง

“อยากรู้เหรอคะ และถ้าบอกไปจะไม่ช็อกตายเหรอคะ”

เธอตอบพร้อมกับลุกขึ้นเต็มความสูง ขนาดใส่รองเท้าส้นสูง เธอก็ยังสูงได้แค่เพียงปลายคางของชายหนุ่ม มือเล็กยื่นไปทาบทับหน้าอกแกร่งของเขา แต่ถูกเขาปัดออกทันที

“คุณทำอะไรของคุณ”

“ก็อยากรู้ไม่ใช่เหรอคะว่าต้องการอะไร ก็ต้องการคุณยังไงล่ะ เงินที่ฉันจ่ายไปถือว่าเป็นค่าตัวคุณได้ไหมล่ะ แค่นอนกับฉัน”

‘โอว์! พระคุณเจ้า ผมเพิ่งรู้ว่ามีผู้หญิงแบบนี้ในโลกนี้ด้วย’ อธิปพึมพำกับตัวเองด้วยความตกใจและไม่อยากเชื่อหูตัวเองว่าตัวเองจะมาเจอกับผู้หญิงแบบคนตรงหน้า

“คุณจะให้ผมขายตัวเนี่ยนะ ไม่มีทาง เรื่องเงิน ผมจะหามาคืนให้ ผมขอบคุณก็แล้วกันที่ช่วยยื้อชีวิตน้องสาวผม”

“เงินฉันมีเยอะแล้ว ฉันไม่ต้องการ สิ่งเดียวที่ฉันไม่มีคือผัว และฉันต้องการคุณ คิดเงินเพิ่มก็ได้นะ ดูท่าแล้วคงงานดีมิหยอก”

เธอนึกสนุกขึ้นมาแล้วสิที่ได้ยั่วอารมณ์ของหนุ่มผมยาวหน้าหวานตรงหน้า มือเล็กที่ยกทาบทับอกแกร่งก่อนหน้าก็เปลี่ยนมาลูบไล้ท่อนแขนแข็งแรงของเขาไปมา

“ผู้หญิงบ้า!”

เขาปัดมือเธอออกห่างแล้วถอยห่างไปอีกก้าวและวันพุธก็ก้าวตาม

“ฉันไม่ได้บ้า แค่ฉันอยากนอนกับคุณเองพ่อจิตรกรผมยาวของฉัน”

มือเล็กที่ถูกปัดออกจากแขนนั้นกลับถูกยกขึ้นมาหอม ท่าทางหื่นกามของเธอทำให้อธิปรู้สึกขนลุก เกิดมาไม่เคยเจอผู้หญิงแบบนี้มาก่อนและไม่คิดว่าจะเจอด้วย แต่แล้วก็ได้เจอ

“ผู้หญิงโรคจิต!”

“ว่ายังไงคะ ตกลงจะนอนกับฉันไหม แล้วน้องสาวคุณจะได้รับการดูแลอย่างดี คุณเองก็ไม่ต้องไปลำบากวาดรูปที่ตลาด แค่นอนปรนเปรอฉันบนเตียงก็พอ...ว่าไงคะ ตกลงไหม”

“ให้ตายผมก็ไม่ขายตัวให้คุณหรอก เงินที่คุณจ่ายวันนี้ ผมจะหามาใช้คืนให้” เขาตอบกลับเสียงแข็งกร้าวแสดงถึงความไม่พอใจหญิงสาวตรงหน้า

“แล้วรู้รึยังว่าบ้านฉันอยู่ที่ไหน บ้านฉันอยู่ที่...ฉันชื่อวันพุธ หรือจะเรียกหมวยก็ได้นะ ถ้าไม่ถนัดเรียกเมียจ๋าก็ได้ฉันอนุญาต อายุยี่สิบเจ็ดปีย่างยี่สิบแปด เป็นลูกสาวคนเดียวของเจ้าสัวอิทธิพลกับคุณนายวันศุกร์ รู้จักใช่ไหม เจ้าสัวอิทธิพลน่ะ คนที่รวยๆ นำเข้าและส่งออกอะไหล่รถยนต์น่ะ”

เธอบอกเรื่องของตัวเองกับชายหนุ่มอย่างละเอียดเพื่อให้อีกฝ่ายตามหาตัวเอง

“ถ้าบอกจบแล้วก็เชิญครับ ผมจะอยู่รอน้องผมที่หน้าห้องผ่าตัด”

“ไม่ไป! ฉันจะอยู่รอด้วย และฉันก็ไม่สนใจเงินพวกนั้นหรอกนะ สิ่งที่ฉันต้องการคือตัวของนาย”

“ให้ตายสิ! ยังไงผมก็ไม่ขายตัวให้คุณแน่นอน”

“แล้วจะหาเงินมากมายมาจากไหน เงินเกือบสี่แสนเชียวนะคุณ วาดรูปงั้นเหรอ ใครจะมาจ้าง คุณวาดกี่ชาติกันถึงจะหาเงินมาให้ฉันได้ แค่คุณยอมถอดเสื้อผ้าขึ้นเตียงกับฉันมันยากนักรึไงสุดหล่อ” เธอยังคงสนุกกับการได้ฟาดฟันอารมณ์ยั่วยวนหนุ่มผมยาวตรงหน้า

“ทุเรศ! ให้ตายผมก็ไม่ขายตัวให้คุณหรอก ถ้าไม่ตายผมหาเงินมาใช้คืนคุณได้แน่นอนคุณวันพุธ ลูกเจ้าสัวอิทธิพลกับคุณนายวันศุกร์”

อธิปตอบกลับเสียงห้วนแข็งดังขึ้นเรื่อยๆ แสดงความเกลียด ขยะแขยงทางสายตาส่งให้วันพุธอย่างชัดเจน และเธอก็รู้ว่าสายตาของเขานั้นกำลังมองเธอด้วยความดูถูก แต่เธอไม่สนใจหรอก เพราะไม่มีใครรู้จักเธอดีไปกว่าตัวเธอเอง

“หึหึ...มองแบบนี้มีปัญหารึไงคะ รังเกียจฉันเหรอ”

เธอเดินเข้าไปใกล้ชายหนุ่มตัวโตตรงหน้าที่ก้าวขาถอยห่างตัวเองไปทีละก้าวเมื่อเธอก้าวเข้าหา แต่เธอไม่ปล่อยให้เขาได้ก้าวถอยหนี เรียวแขนเล็กตวัดโอบกอดเอวหนาของอธิปรั้งไว้ไม่ให้ถอยหนีตัวเองพร้อมกับขยับตัวไปซุกซบอกแกร่ง

“ไปให้พ้น! อย่ามาทำแบบนี้กับผม”

โอ๊ย!

อธิปผลักสาวเจ้าออกเต็มแรงด้วยความขยะแขยง ในตอนแรกเขาชื่นชมน้ำใจของเธอที่มาส่ง แต่ตอนนี้ผู้หญิงคนนี้ทำให้เขาขยาดกลัวและขยะแขยงจนไม่อยากเข้าใกล้ อธิปนึกคิดในใจไปถึงหน้าตาที่ซ่อนอยู่ภายใต้หน้ากากอนามัยของเธอแล้วก็ยิ่งนึกรังเกียจเจ้าหล่อน

ชายหนุ่มมองดูคนที่ตัวเองผลักล้มกระแทกพื้น ก่อนจะเดินจากไปทิ้งให้เธอนั่งกำหมัดแน่นอยู่เพียงลำพัง วันพุธมองไปรอบๆ ตัวเอง โชคดีที่ตรงนี้ไม่ค่อยมีคน อีกอย่างช่วงนี้โควิดระบาดรอบที่สามเลยทำให้โรงพยาบาลเงียบเหงายิ่งกว่าป่าช้า

“คุณหนูเจ็บไหมคะ” เพชรรีบวิ่งมาประคองพยุงร่างเล็กลุกขึ้น

“เจ็บค่ะ แต่สนุกดี เขาคงโกรธเกลียดหมวยแล้วแหละพี่ไดมอนด์ ผู้ชายคนนี้แหละ พ่อของลูกหมวย รักในศักดิ์ศรี คนแบบนี้แหละที่หมวยต้องการไม่ใช่ไอ้อ้วนเตี้ยดำ ลูกชายของเพื่อนป๊า” เธอนึกถึงหน้าคู่หมั้นหนุ่มของเธอสมัยยังเด็ก จำได้ดีว่าชาญวิทย์นั้นรูปร่างหน้าตาเป็นยังไง

“แน่ใจนะคะว่าโดนผลักเมื่อกี้ไม่กระทบกระเทือนถึงสมอง แทนที่จะโกรธเขาที่เขาผลักตัวเอง” เพชรถามเสียงเล็กในแบบที่พยายามดัด

“ก้นกระแทกพื้นไม่ใช่หัวค่ะ กลับกันเถอะค่ะ เดี๋ยวการผ่าตัดก็คงเสร็จ น้องเขาก็คงปลอดภัยแล้วแหละค่ะ ประคองหมวยเดินด้วยพี่ไดมอนด์เจ็บก้น เจ็บขา” เธอสั่งบอดี้การ์ดแอ๊บแมนของตัวเอง

“จ้า พี่ไดมอนด์จะประคองเองจ้า”

แล้วเพชรก็ประคองคุณหนูตัวเองเดินออกจากหน้าห้องผ่าตัด โดยไม่รู้เลยว่ามีสายตาของคนที่เดินจากไปก่อนหน้านี้กำลังจับจ้องมองพวกเขาอยู่ และเมื่อวันพุธกับเพชรเดินพ้นสายตาแล้ว อธิปถึงเดินกลับมานั่งรอที่เดิมเพื่อรอประตูห้องผ่าตัดเปิดออกมาด้วยหัวใจที่เต้นผิดจังหวะ

“ยัยผู้หญิงบ้า! ให้ตายฉันก็ไม่ขายตัวให้เธอหรอก ฉันไม่มีทางขายตัวเองแลกกับเงินแน่นอน” ปากหนาบ่นพึมพำกำมือแน่นเข้าหากันพร้อมกับพึมพำสวดมนต์ขอพรให้คุณพระคุณเจ้าคุ้มครองน้องสาวตัวเองให้ผ่าตัดผ่านไปด้วยดี