โปรดระวังพระเอกกำลังคลั่งรัก

บทที่เจ็ด ใจดีสู้เสือ(?)

"มังกรนั่นเอามันไปทิ้งซะเหยียนเอ๋อร์!"

           "..."

           เยว่เหยียนถึงกับขนลุกเมื่อสบสายตาที่จริงจังของเซียวไน่ที่มองมา

           ‘เขารู้ได้ยังไงว่าเธอไปเก็บเจ้านั่นมาด้วยน่ะ!? จะจมูกดีเกินไปแล้ว!!!’ เยว่เหยียนขบคิดกับตนเองในใจโดยลืมไปว่าตอนนี้เธอไม่ได้อยู่คนเดียว...

           "เหยียนเอ๋อร์เจ้าได้ยินที่พี่พูดหรือไม่ หืม?" เซียวไน่ที่ตอนนี้ยิ้มไปไม่ถึงดวงตาได้เผลอแผ่ไอปราณกดดันออกมาจนเยว่เหยียนแทบหายใจไม่ออก

           "อึก" เสียงคนตัวเล็กสะอึกดังขึ้นทำให้เสี่ยวไน่รู้ตัวว่าตนเผลอปล่อยปราณออกมาก็รีบเก็บมันเข้าไป

           "ท่านพี่รู้ได้อย่างไรเจ้าคะว่าข้าเก็บเจ้านั่นมา?" เธอยิ้มแหยๆให้คนตรงหน้า

           "กลิ่นน่ารังเกียจที่ติดตามตัวเจ้าไงเล่า" 

           'กลิ่นน่ารังเกียจ?' เยว่เหยียนย่นจมูกดมชุดตัวเองแต่กลับไม่ได้กลิ่นอะไรแถมมันก็ออกจะหอมออกนี่นา?

           "ก็หอมดีนี่นา? อืม..เจ้ามังกรก็ตัวหอมเหมือนกันแฮะ"เยว่เหยียนพึมพำกับตัวเองแต่เสียงนั้นกลับดังเข้าหูของเซียวไน่ที่ตอนนี้นั้นในคราแรกเป็นแค่กองไฟธรรมดาก็เหมือนโดนสุมไฟให้ลุกโชนขึ้นไปอีก

           'นางเป็นของเขา! เหตุใดถึงต้องไปชมชอบกลิ่นน่ารังเกียจของเจ้านั่นกัน?!' เซียวไน่คิดในใจแบบขุ่นเคือง

           "เหยียนเอ๋อร์พี่ว่าเจ้าไปผลัดผ้าเถอะ ไม่สิอาบน้ำเสียเลยดีกว่า" เซียวไน่จับคนตัวเล็กไว้แน่นแล้วยิ้มแบบแกนๆส่งไปให้

           น้ำเสียงที่กดต่ำลงของคุณพระเอกทำเอาเยว่เหยียนถึงกับคนลุกซู่!

           'เขาเป็นอะไรของเขาเสื้อผ้าเธอมันก็หอมออกนี่!?'

           "แต่มันก็หอมดีนี่นา..." เยว่เหยียนที่ยังพูดไม่จบก็ต้องรีบขอตัวไปอาบน้ำอย่างรวดเร็วเมื่อได้ยินเสียงของเซียวไน่ที่ดังมาว่า

           "หากเจ้าไม่อาบพี่จะอาบให้เจ้าเองดีหรือไม่?" เซียวไน่โน้มตัวลงมาหาคนตัวเล็กก่อนที่เยว่เหยียนจะถอยหลังหนีเขาแต่ก็ไม่เป็นผลเมื่อเขาจับข้อมือบางนั้นไว้

           ".."

           "ขะ ข้าจะไปเดี๋ยวนี้เจ้าค่ะ" เยว่เหยียนรีบตอบกลับทันทีเพราะดูจากสีหน้าคุณพระเอกตอนนี้แล้วมันช่างดูจริงจังซะจนเธอกลัวมากจริงๆ

           อิตาบ้า!! อาบให้บ้าบออะไรกันเธอขบเคี้ยวสาปแช่งคุณพระเอกในใจก่อนจะใจดีสู้เสือยิ้มสู้

           "ปล่อยข้าสิเจ้าคะท่านพี่" เยว่เหยียนบิดข้อมือออกจากการเกาะกุม

           "อ้ออ เจ้าไปอาบน้ำก่อนเถิดเหยียนเอ๋อร์ ส่วนเจ้านั่นพี่จะไปจัดการเอง"

           "จัดการ?" 

           "พี่บอกแล้วไม่ใช่หรือว่ามันไม่ควรอยู่ที่นี่" เซียวไน่ส่งยิ้มที่ไปไม่ถึงดวงตาอีกครั้งให้กับเยว่เหยียน

           ".." 

           เยว่เหยียนตอนนี้นั้นหัวเราะไม่ได้ร้องไห้ไม่ออกว่าต้องทำอย่างไรต่อไปดี

           หากมังกรนั่นเป็นตัวร้ายจริงเค้าจะไม่มาคิดบัญชีแค้นกับเธอทีหลังใช่ไหมหากเขาถูกจับโยนออกไปนอกสำนักให้เป็นมังกรเร่ร่อน?!

           ‘เอ๊ะ!!’

            ‘แต่ถ้าหากเขาเข้าสู่สายดาร์กตามเนื้อหาในนิยายล่ะ? ทำไงดี ทำไงดี’ เยว่เหยียนขบคิดในใจ

           จริงสิ! ไม่ว่ายังไงเธอต้องผูกมิตรกับตัวร้าย!! อย่างน้อยหากเป็นมิตรเค้าคงไม่ฆ่าเธอหรอก อีกอย่างตอนนี้เขากำลังบาดเจ็บอยู่เยว่เหยียนเองก็ตัดใจทิ้งเค้าไม่ลงเหมือนกัน..อย่างน้อยก็ในตอนนี้ละนะ

           "ท่านพี่ไม่เอามันไปทิ้งได้หรือไม่เจ้าคะ" 

           เมื่อจบประโยคเซียวไน่ที่เพิ่งจะอารมณ์ดีก็พลันกลับมาขุ่นมัวเหมือนเดิม

           "ทำไม?!" น้ำเสียงที่บ่งบอกว่ากำลังไม่พอใจดังขึ้นทำให้เยว่เหยียนยิ้มหวานเข้าสู้แล้วงัดไม้ตายออกมาทันที!

           "ท่านพี่เจ้านั่นมันกำลังบาดเจ็บ อย่างน้อยก็ขอข้ารักษามันให้หายก่อนได้หรือไม่เจ้าคะ" เยว่เหยียนกอดแขนเซียวไน่พลางเอียงหน้าเข้าซบแขนเรียว

           ใบหน้าหวานเงยขึ้นมองคนตัวสูงกว่าพลางกะพริบตาปริบๆไปมาเข้าใส่เซียวไน่แบบออดอ้อน

           "..."

           ใช่!!

            เซียวไน่มักแพ้ลูกอ้อนของเธอล่ะนะ กว่าเธอจะรู้วิธีการปราบเขาก็ลำบากมามากอยู่เหมือนกัน!

           "..." ไร้ซึ่งเสียงตอบกลับ

           คิ้วกระบี่ขมวดขึ้นด้วยความยุ่งเหยิง ในใจเต้นระรัวไปหมดเมื่อโดนจู่โจมแบบกะทันหัน

           นางจะทำให้เขาหลงนางไปถึงไหนกันนะ!

           "ท่านพี่~" เยว่เหยียนเรียกเซียวไน่ด้วยน้ำเสียงออดอ้อนอีกครั้งก่อนจะกระชับแขนในอ้อมกอดขึ้นไปอีก

           หัวกลมๆซุกเข้าถูไถต้นแขนเซียวไน่เลียนแบบแมวน้อยยามออดอ้อน

           "อือ..."

           เซียวไน่เองที่เผลอมองภาพตรงหน้าก็ใจอ่อนยวบเผลอตอบกลับตกลงแบบลืมตัว ก่อนจะรู้ตัวอีกที่ก็ได้เห็นรอยยิ้มกว้างตาหยีของนางเสียแล้ว..

         นางช่างอันตรายต่อใจเขายิ่งนัก!