แสงอรุณรำไรเริ่มสาดส่องเข้ามาภายในห้องนอนเป็นเหมือนการเตือนคนที่นอนอยู่บนเตียงว่าตอนนี้เป็นช่วงเวลาที่เช้าแล้ว
เซียวไน่ที่อดนอนโต้รุ่งจ้องมองน้องน้อยในอ้อมกอดตนทั้งคืนยังไงก็ยังคงจ้องมองคนตัวเล็กอยู่อย่างนั้น..
ตามคมไล่สำรวจใบหน้าหวานช้าๆด้วยแววตานุ่มลึกและลุ่มหลง
'มันจะดีสักแค่ไหนกันนะที่ข้าได้ตื่นขึ้นมาในยามเช้าแล้วได้เห็นเจ้าคนแรกแบบนี้ในทุกวัน?' เด็กชายคิดในใจก่อนโน้มใบหน้าหล่อเข้าหาคนตัวเล็กนุ่มนิ่มแล้วกดจมูกโด่งลงไปบนหน้าผากมนด้วยความรู้สึกเอ็นดู
'แม้ยามหลับตาลงนอนเจ้าก็ยังคงน่ารักน่าชังนักเหยียนเอ๋อร์ของพี่' เซียวไน่คิดในใจ
ด้านเยว่เหยียนเองที่ถูกก่อกวนการนอนก็เริ่มตื่นขึ้นมา..
เปลือกตาสีน้ำนมค่อยๆกะพริบขึ้นเพื่อปรับแสงในยามเช้าก่อนที่ตาดอกท้อกลมโตจะเปิดขึ้นแบบเต็มตาและสิ่งแรกที่เธอเห็นเมื่อตื่นขึ้นมาก็คือใบหน้า
