“พี่รู้แล้วครับ สุนัขที่โดนทรมานจนตาย เอามาชำแหละเป็นเนื้อให้คนกินครับ แล้วไอ้คลิปเปิบพิสดารเมื่อครู่คงเป็นเนื้อที่โดนชำแหละจากคลิปนี้ครับ”
“อุ๊บ แหวะ!” ปิ่นแก้วพะอืดพะอม สุนัขเป็นสัตว์เลี้ยงกินเข้าไปได้ยังไง
“แต่ทำไมต้องถ่ายคลิปเอาไว้ด้วยคะ” เธอถามอย่างไม่เข้าใจ
“คนที่จะได้กินเนื้อพวกมัน หรือได้ดูการทารุณสุนัขกัดกันตายต้องจ่ายเงินค่าเมมเบอร์หลายตังค์ครับ ดังนั้นคลิปพวกนี้เป็นการโฆษณาจะโฆษณาให้ไปดูการทรมานสัตว์ด้วย โฆษณาขายเนื้อด้วยครับ เหมือนหมูที่แขวนเอาไว้ในร้านแล้วโดนโปรโมตว่าเนื้อสวยแบบนั้นละครับ มันมีคนกิน เนื้อสุนัขนะครับ เขาคิดว่าไม่ผิด แต่เนื้อสุนัขที่กิน ได้จากสุนัขที่โดนทารุณจนตาย” เขาปลอบใจเธอ น้ำเสียงหดหู่อยู่ไม่น้อย
“มีอย่างอื่นให้กินเยอะแยะ ทำไมต้องไปกินพวกมันด้วย” ปิ่นแก้วพูดอย่างหดหู่ใจ
“เอาละครับ เราต้องหาที่ตั้งโรงชำแหละสุนัขพวกนี้ให้ได้ครับ เดี๋ยวพี่จะแฮ็กเข้าไปดู
