สุนัขที่กินอาหารอยู่เริ่มแยกเขี้ยวคำรามเมื่อเห็นว่าคนที่ให้อาหาร พวกมันทุกวันกำลังจะโดนทำร้าย
“พวกแกออกไปเลยนะ” ณัฐหยิบไม้หน้าสามขึ้นมาเขวี้ยง ก่อนจะกระชากร่างของปิ่นแก้วเข้าไปในตึกร้าง
“ตรงนี้ก็ดีนะ กับไอ้หมอนั่นถึงไหนกันแล้วล่ะ กับณัฐทำเป็นหวงเนื้อ หวงตัว แต่กับมันยอมให้มันกอดจูบลูบคลำ”
“นี่ณัฐแอบมองปิ่นเหรอ” เธอดิ้นแต่ไม่หลุด เพราะมือเขาแข็งราวปลอกเหล็ก สุนัขพวกนั้นแยกเขี้ยวเตรียมกระโจนเข้าใส่แต่ณัฐแกว่งไม้เอาไว้
“เข้ามาสิ เข้ามา” ณัฐท้าพวกมัน มีตัวหนึ่งกระโจนเข้ามาหา ณัฐหวดเข้าที่ลำตัวของมันเต็มแรง มันร้องเอ๋งๆ ปิ่นแก้วอุทานโดนณัฐกระชากเข้าไปในตึกร้าง ก่อนที่เขาจะล็อกประตูกันสุนัขพวกนั้นเอาไว้ พวกมันวิ่งไปมาเห่า เสียงดัง ตะกายประตูเพื่อจะเข้าไปช่วยปิ่นแก้ว คนที่ให้อาหารพวกมันกินทุกวัน
“ปล่อยนะณัฐ ว้าย!” ปิ่นแก้วร้องเสียงหลงโดนเหวี่ยงร่างไปกระแทกเข้ากับพื้นสกปรก เธอนิ่วหน้าด้
