กระต่ายน้อย ของนายมาเฟีย

ตอนที่ 4 แม่กระต่ายน้อย

มัลลิกาวิ่งออกมาที่หน้าคลับ บริเวณที่จอดรถ เธอ เดิน มองซ้ายมองขวา แล้วเธอก็มองเห็นคนของ โทนี่วิ่งตามเธอ มาแต่ไกล

“วิน เปิดไฟ กระพริบ “แฟรงค์ สั่งลูกน้อง และวินก็ทำตามอย่างรวดเร็ว เขามองไปที่กระจกหลังเมื่อเห็นว่าเธอมองมาที่รถเขาแล้ว และตอนนี้เธอกำลังเดินมาอย่างรวดเร็ว แล้วก็เปิดประตูเข้ามาในรถโดยไม่ได้มองว่าใครอยู่ในรถ

“ขอโทษนะคะ รบกวนออกรถ ด้วยคะฉันขอติดรถไปลงตรงถนนข้างหน้าหน่อยนะคะ “มัลลิกา บอกแต่สายตาของเธอกลับมองไปยังด้านหลังที่มีคนของ โทนี่เดินเข้ามาใกล้ เรื่อย ๆ ในตอนนี้

“ออกรถสิคะ กรุณาออกรถด้วยค่ะ” เอ่ยบอกอีกครั้ง พร้อมกับจ่อ อาวุธมาที่ชายหนุ่มที่นั่งข้างเธอ ตอนนี้ และนั่นทำให้มัลลิกาได้มองเห็นหน้าเขาชัด ๆ ทำให้เธอต้อง ตกใจและแปลกใจในเวลาเดียวกัน และคิดในใจว่า อะไรมันจะบังเอิญขนาดนี้กัน ส่วนวินเมื่อเห็นว่า เจ้านายหนุ่มกำลังถูกข่มขู่ก็หันมามองด้านหลังทันที

“ออกรถ วิน “แฟรงค์สั่งบอร์ดี้การ์ดคู่ใจ และวินได้แต่หันมาเหยียบคันเร่งออกไปจากตรงนั้นอย่างเร็ว จากนั้นแฟรงค์ก็หันมามองแม่กระต่ายน้อยของเขา ด้วยร้อยยิ้ม

“ฉันบอกแล้วว่าเราจะต้องได้เจอกันอีก แม่กระต่ายน้อย”แฟรงค์เอ่ยเสียงเย้า แล้วก็นั่งพิงเบาะรถอย่างสบายใจ และมัลลิกาได้แต่มองเขานิ่ง อย่างไม่ไว้ใจ และคิดว่ามันจะบังเอิญเกินไปไหม มัลลิกาได้แต่ บ่นในใจแล้วก็มองด้านนอกรถ เมื่อเห็นว่าออกมาได้ใกล้กับจุดนัดพบกับใครอีกคนแล้ว

“กรุณาจอดรถ ตรงโค้งข้างหน้า ค่ะ “มัลลิกาเอ่ยบอกคนในรถโดยไม่เจาะจง

“ทำไมละ ฉันยินดีไปส่งเธอนะ กระต่ายน้อย”แฟรงค์เอ่ยเสียงกระซิบกับเธอ

“ไม่ละ กรุณาจอดรถด้วยคะ “มัลลิกาเอ่ยอีกครั้ง เมื่อจะถึงจุดหมายแล้ว แต่ ก็ยังไม่มีทีท่าว่ารถจะจอดซะที เธอจึงกดปลายอาวุธคู่ใจไปที่หน้าท้อง ของ คนตรงหน้าแรงขึ้น ทำให้วิน ที่มองอยู่แล้ว ตกใจ กลัวว่า เจ้านายจะเป็นอันตรายเขาจึงได้เหยียบเบรคอย่างรวดเร็ว

เมื่อรถจอดแล้ว มัลลิกา เปิดประตูทันทีแต่อาวุธที่อยู่ในมือก็ยังเล็งไปที่ชายหนุ่ม เธอก้าวลงจากรถอย่างรวดเร็ว

“ขอบคุณนะคะที่ให้ติดรถมาด้วย “มัลลิกาหันมาบอก แฟรงค์แล้วก็หันหลังเดินไป

และมาวินเองก็ลงจากรถมาอย่างรวดเร็วเช่นกัน แต่แค่เขากำลังจะชักอาวุธคู่กายออกมา ก็มีบางอย่างจ่ออยู่ที่หลังของเขาซะแล้ว

“อย่าขยับ แม้แต่นิดไม่งั้น จะหาว่าไม่เตือน “เสียงของใครคนหนึ่งที่เดินฝ่าความมืดออกมาหลังจากที่รถจอดแล้ว เอ่ยขึ้น

“พี่เพชร มาพอดีเลย “มัลลิกาเอ่ยกับพี่ชาย

“ไปได้แล้ว จัสมิน “เพชรเอ่ยบอกน้องสาวและค่อย ๆ ถอยออกห่าง

“อย่าขยับนะ “เพรชเอ่ยอีกครั้ง ทำให้วิน ได้แต่ขบกรามแน่น แต่เมื่อสบตากับเจ้านายหนุ่ม เขาก็ต้องถอนหายใจ เมื่อเขารู้ว่าเจ้านายต้องการอะไร เขาจึงได้แน่นิ่ง ไม่ตอบโต้ อะไร ได้แต่ปล่อยให้คนทั้งคู่เดินหายไปในความมืดของตึกสูงเท่านั้นเอง

“ขึ้นรถได้แล้ว แล้วไปสืบมาว่าแม่กระต่ายน้อยของฉันเป็นใครรวมถึงไอ้หนุ่มสองคนนั้นด้วย เป็นอะไรกัน “แฟรงค์สั่งบอร์ดี้การ์ดคู่ใจและรู้สึกขัดใจที่พวกเธอ คุยภาษาที่เขาฟังไม่รู้เรื่องอีกแล้วแฟรงค์ได้แต่ถอนหายใจ แล้วก็ได้แต่คิดถึงใบหน้าสวย เมื่อสักครู่

รามพาแซมหลบออกมาอีกทาง เขาเดินมาได้สักพักและ รามรู้สึกได้ถึงความผิดปกติ เหมือนมีคนกำลังคอยตามเขาอยู่ รามจึงพยุงร่างของแซม เลี้ยวเข้าไปในซอย ของตึกสูง แต่เป็นซอยที่มืดมาก

“แซม ผมรู้สึกว่าเรากำลังถูกตาม คุณหลบอยู่ตรงนี้รอผม ก่อน เดี๋ยวผมมา”รามเอ่ยบอกชายวันกลางคน

“ระวังตัวนะราม “แซมบอกชายหนุ่ม รามได้แต่พยักหน้าแล้วก็เดินออกไป

รามเดิน ออกไป ที่หน้าปากซอย เขามองซ้ายมองขวาแล้วก็เดิน ไปยังทิศทางที่เดิน ผ่านมาเมื่อสักครู่ เขาเดินไปเรื่อย ๆ และตอนนี้เขาก็ยังรู้สึกว่า มีคนจ้องมองเขาอยู่ เมื่อรามมองเห็นร้าน ค้าตรงหัวมุมชายหนุ่มก็เดินเข้าไปในร้าน อย่างรวดเร็ว พร้อมกับเข้าไปแอบ อยู่ในมุม เพื่อดูว่ามีใครที่ตามเขาอยู่หรือไม่ และดูเหมือน ว่า โชคจะเข้าข้างเขา เมื่อเขาเห็น สาวชุดดำที่ดูมีพิรุธที่สุด เดิน ผ่านร้านที่เขาอยู่ไป

มาเรียมองหาคนที่เธอตามเมื่อสักครู่ แค่เธอรับโทรศัพท์จาก วิน แจ้งเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อสักครู่ ให้เธอฟังทำให้เธอคลาดกับ เป้าหมายซะได้

“หายไปไหนนะ คลาดกันจนได้สิ”มาเรียสบทเบา ๆ

“มองหาผมเหรอคนสวย”รามเอ่ยถามหญิงสาวเสียงเบา ทำให้มาเรียหันขวับมายังต้นเสียง แต่เธอก็ต้องยืนนิ่งเมื่อ มีบางสิ่ง เล็งมาที่เธอ ในตอนนี้ด้วยสัญชาตญานการป้องกันตัวทำให้ มาเรียยกขาวาดเตะไปที่มือหนาที่เล็งอาวุธมาที่เธอ ด้วยความรวดเร็วทำให้อาวุธที่อยู่ในมือของเขา กระเด็นหลุดไปอยู่ที่ข้างกระถางต้นไม้ ตรงมุมตึก มาเรียไม่ปล่อยโอกาสให้หลุดลอย เธอปล่อยหมัด เข้าใส่ชายหนุ่มไม่ยั้ง แต่ รามก็ปัดป้องได้ทุกครั้งเช่น กัน มาเรีย รู้สึกโมโหขึ้นมา เพราะเหมือนเขาจะป้องกัน การโจมตีจากเธอได้เกือบจะทุกกระบวนท่า จากตอนแรกที่เธอเป็นฝ่ายบุก ตอนนี้เธอต้องเป็นฝ่ายตั้งรับเพราะรามเปิดฉากบุกเธอ และมาเรียเองก็ตั้งรับได้ทุกกระบวนท่าเช่นกัน

รามเปลี่ยนวิธีเข้าประชิดตัวหญิงสาว แทน เมื่อเขาเห็นเธอเหวี่ยงหมัดมาที่เขา คนที่จ้องอยู่ก่อนแล้วอย่างราม ก็เบี่ยงตัวและก็จับไปที่ลำแขนเรียวของเธอแล้วก็บิดไขว้ไปด้านหลังทำให้ตอนนี้มาเรียเสียเปรียบรามเห็น ๆ

“คุณตามผมทำไม “รามเอ่ยถามเสียงเข้มข้าง ๆ ใบหูสวย มาเรียดิ้นขลุกขลัก อยู่สักครู่ เธอก็ตัดสินใจเหยียบไปที่เท้าของชายหนุ่ม ทำให้รามรีบปล่อมมือเธอด้วยความรวดเร็วแล้วก็ก้มสำรวจเท้าของตัวเอง

มาเรียเมื่อหลุดจากการจับล๊อคแขนเมื่อสักครู่เธอออกมายืนหอบหายใจ มองหน้าชายหนุ่ม และรามเองก็เงยหน้าและจ้องใบหน้าสวยตรงหน้าเช่นกัน รามค่อย ๆ เดินเข้าหาหญิงสาว มาเรียก้าวถอยหลังทีละก้าว แต่ไม่พูดอะไร เธอจ้องหน้าชายหนุ่ม และตัดสินใจหยุดเดิน และจ้องไปที่ใบหน้าของหนุ่มเอเชียตรงหน้า แต่รูปร่างของรามนั้นเรียกได้ว่าตัวใหญ่พอ ๆ กับคนยุโรปเลยเลยก็ว่าได้

“แล้วนายกำลังหนีใคร แล้วนายมีปัญหาอะไรกับ มิสเตอร์โทนี่ “มาเรีย เอ่ยถามรามเสียงเข้ม และมองสบตาชายหนุ่ม

“แล้วคุณละคนสวย เป็นคนของใคร “รามเอ่ยถามเธอ และจ้องมองใบหน้าสวย ยิ่งมอง หน้าชัด ๆ แบบนี้ เขายอมรับเลยว่าเธอสวยจริง ๆ ผมสีน้ำตาล อ่อน ดวงตาสวยเฉี่ยว สรุปคำเดียวสวย รามได้แต่คิดในใจ

“ฉันจะเป็นคนของใครคุณไม่ต้องรู้หรอก หลบไป “มาเรียเอ่ยกับชายหนุ่ม และกำลังจะเดินไป แต่ก็ถูกรามเดิน มาขวางเอาไว้ซะก่อน แต่อันที่จริง แล้ว เขาก็ไม่เข้าใจว่าทำไมต้องห้ามเธอด้วย แทนที่เขาจะปล่อยให้เธอไปและเขาจะได้กลับไปหาแซมและเมื่อนึกได้ดังนั้น รามก็ถอยออกมา

“หวังว่าเราจะได้เจอกันอีก นะคนสวยและขออย่าให้เป็นสถานการณ์ที่อึดอัดแบบนี้”รามเอ่ยกับมาเรียแล้วก็หันหลังไปยังซอยที่เขาให้แซมรออยู่ตรงนั้นพร้อมเดินไปหยิบอาวุธที่ถูก หญิงสาวเตะล่วงอยู่ข้างกระถางต้นไม้นั้นด้วย มาเรียได้แต่มองตามหลัง เขาไป พร้อมกับถอนหายใจ เพราะ จากที่เธอประมือกับ เขาเมื่อสักครู่นี้ ก็พอจะทำให้เธอรู้ว่า ผู้ชายคนนี้มีฝีมือคนหนึ่งที่เดียว และถ้าสู้กันไปนานอีกหน่อย ก็ยังตอบไม่ได้ว่าใครจะเป็นฝ่ายเพรี่ยงพร้ำกันแน่ และอีกอย่าง เธอต้องการจะกลับไปพบแฟรงค์ซะก่อน

แต่เบื้องต้นเธอมั่นใจว่า ผู้ชายคนเมื่อกี้น่าจะไม่ใช่พวกเดียวกับ โทนี่แน่ ๆ และน่าจะเป็นฝ่ายที่ถูกพวกของโทนี่ตามล่าแต่จะด้วยเหตุผลที่เธอคาดเดาหรือเปล่าคงต้องสืบอีกที มาเรียคิดในใจและเดินลัดเลาะไปยังอีกฝากฝั่งของตึก เพื่อกลับไปที่ เพ้นเฮ้าน์ของ แฟรงค์

................................................

มัลลิกามาถึงห้องพร้อมกับเพชรแต่ไม่เห็นรามกับแซม ทำให้ตอนนี้เธอรู้สึกกังวลมากและเป็นห่วงทั้งคู่กลัวว่าจะถูกคนของ โทนี่จับได้

“ทำไม ยังไม่มาอีกนะ เกิดอะไรขึ้นหรือเปล่านะ “มัลลิกาบ่นพึมพำ และก็เดินไปเดินมา ทำให้คนที่มองเธออยู่ก่อนแล้วอย่างเพชรได้ส่ายหัว แล้วก็ยิ้ม

“ไม่มีอะไรหรอกนา พี่ราม ไม่พลาดหรอก นั่งเถอะ พี่มองเราเดินแล้วเวียนหัว”เพชรบอกน้องสาวด้วยเสียงกลั้วหัวเราะ ทำให้ได้รับค้อนน่ารัก ๆ จากมัลลิกาแทน

“แต่นี่มันช้าเกินไปนะพี่เพชร ต้องมีอะไรแน่ ๆ ไม่ได้การละ มะลิไปดูหน่อยดีกว่า “มัลลิกาบอกพี่ชายคนรอง แล้วกำลังจะไปเปิดประตู ก็พอดี ประตูถูกเปิดเข้ามาซะก่อน

“พี่ราม แซม ทำไมมาช้าจังละ มีอะไรหรือเปล่า “มัลลิกายิงคำถามทันที ในขณะที่เพชรรีบเดินมาช่วยรามพยุงแซมไปนั่งที่โซฟา

“มีปัญหานิดหน่อยนะ “รามเอ่ยบอกน้องสาว ทำให้มัลลิกามองด้วยความสงสัย

“ทำไมคะ คนของไอ้โทนี่ ตามพี่ไปเหรอ แต่มะลิก็หลอกให้มันตามมะลิแล้วนี่หรือว่าพวกมันแยกออกเป็นสองกลุ่ม “มัลลิกาเอ่ยถามอีกครั้ง

“เปล่าไม่ใช่คนของนายโทนี่หรอก แต่ก็ไม่รู้ว่าเป็นคนของใคร เหมือนกัน รู้แต่ว่าสวย”รามต่อท้ายเสียงเบา แล้วก็ยิ้ม ๆ

“ผู้หญิงเหรอ พี่ราม”เพชรเป็นฝ่ายถาม พี่ชาย

“อือ ผู้หญิง แล้วนี่พวกนายมาถึงนานแล้วเหรอ “รามถามกลับ แล้วก็เดินไปที่เค้าเตอร์เครื่องดื่ม พร้อมกับหยิบบรั่นดี เทใส่แก้ว ยกดื่ม แล้วก็หันมาหาแซม

“ซะหน่อยไหมแซม “รามเอ่ยถาม ชายวัยกลางคน

“อือ ก็ดีเหมือนกัน “แซมเอ่ยตอบกลับไป และรามก็รินบรั่นดีมาส่งให้แซม

“นายไปรินเอง “รามหันมาบอกเพชร ที่นั่งอยู่ข้าง ๆ แซม

“ขอมะลิด้วย “มัลลิกา ตะโกนตามหลังเพชรไป ทำให้ทั่งสามคนหันมามองที่เธอด้วยสายตาดุแล้วก็ส่ายหน้าพร้อมกัน

“หยุดเลยจัสมิน ห้าม ดื่ม เป็นเด็กเป็นเล็ก ดื่มเหล้าไม่ดี”เพชรเอ่ยบอกน้องสาวด้วยน้ำเสียงดุ และอีกสองหนุ่ม ก็พยักหน้าเห็นด้วย ทำให้มัลลิกาได้แต่ ทำหน้าเบ้

“นี่ มะลิ 23 ปี แล้วนะ ไม่ใช่เด็ก ๆ แล้ว ดูแลตัวเองได้แล้วพี่เพชร “มัลลิกาบอกทั้งสามหนุ่มกระเง้ากระหงอด ด้วยความไม่พอใจแล้วก็เดินเข้าห้องไป ทำให้ทุกคนได้แต่ส่ายหน้า

“แซม ตกลงนายโทนี่เป็นคนจ้างให้ไปสืบข้อมูลจากใคร “รามเอ่ยถามชายวัยกลางคน แซมได้แต่นิ่งเงียบ

****************************************