“อ้อ ค่ะ ๆ”
สิ้นคำอชิรญาก็รีบเดินเข้าห้องน้ำทันที แต่อดแปลกใจไม่ได้กับสายตาผู้หญิงคนเมื่อครู่นี้ว่าทำไมมองเธอแปลก ๆ สายตาเธอดูอ่อนโยนและคะนึงหายังไงชอบกล
ครืด ครืด
เสียงโทรศัพท์ของอชิรญาดังขึ้นก่อนเวลาเลิกงาน เห็นเบอร์โทรศัพท์แล้วแววตาเธอดูหม่นลง รู้สึกไม่ค่อยอยากรับมันเท่าไรนัก อชิรญายังทำใจไม่ค่อยได้ที่รู้ว่าเพื่อนหักหลัง จนไม่อยากจะคุยด้วย อีกอย่างเธอไม่อยากตัดเพื่อนกับหัตถา
“จ้ะหัต”
“อุ้มเป็นอะไร ทำไมไม่ค่อยรับโทรศัพท์เราเลย” คำพูดเจือความน้อยใจอยู่ในนั้น
“เรางานยุ่งน่ะ”
“หลังเลิกงานแล้วนี่นะ”
“อื้อ เราทำโอทีด้วยน่ะ”
“อ้อ งั้นวันนี้ไปทานข้าวด้วยกันอีกไหม เราอยากไปกินร้านเดิมที่เราไปวันนั้นน่ะอร่อยดี” หัตถายังพูดจาเจื้อยแจ้วอย่างอารมณ์ดี
“เอ่อ…ไม่ดีกว่าเราอยากพักผ่อนน่ะ รู้สึกมึนหัวนิดหน่อย แค่นี้ก่อนนะเดี๋ยวเราไม่ทันรถ” ไม่อยากคุยนานเพราะเสียความรู้สึก อีกอย่างเธอยังไม่อยากถา
