ถึงเวลาเลิกงานหัตถาขับรถมาจอดที่โรงเลื่อยไม้บุรินทร หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วโทร. หาเพื่อนสนิท
“ว่าไงหัต” อชิรญากำลังเก็บของบนโต๊ะทำงานเตรียมจะกลับบ้าน
“เรารออุ้มอยู่หน้าบริษัทนะ วันนี้เรามารับอุ้มกลับบ้านด้วย” หัตถาบอกเธอด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม
“อ้าวเหรอ แล้วทำไมไม่บอกเราก่อนเนี่ย” คนตัวเล็กทำเสียงเหมือนไม่พอใจเท่าไรนักที่หัตถามาแบบไม่บอกล่วงหน้า
“เถอะน่าวันเดียวเอง อย่าโกรธเราเลยนะ” ง้อนิดเดียวหัตถาเชื่อว่าอชิรญาต้องหายโกรธเขาแน่
“เออ ๆ เดี๋ยวออกไป”
ไม่นานคนตัวเล็กก็เดินออกมาและเข้าไปนั่งในรถแล้วหัตถาก็ขับรถออกไป ภาพหนุ่มสาวสองคนนั้นไม่รอดพ้นสายตาของสีหราชกับผู้ช่วยของเขาไปได้
“ให้คนตามไหมครับนายหัว”
“อืม อย่าให้อุ้มรู้ตัวว่ามีคนตามเด็ดขาด” ไม่มีใครชอบหากรู้ว่าตัวเองโดนสะกดรอยตาม
“นายหัวกลัวอุ้มจะโกรธหรือครับ” อาชว์ถามขึ้นเหมือนรู้ทันเจ้านายหน้านิ่งที่ยืนอยู่ด้านข้าง
“ผมแค่ไม่อยาก
