“ใครมาส่ง ทำไมเลิกงานเอาจนป่านนี้” ผกาถามขึ้นเมื่อลูกสาวเหยียบเท้าเข้ามาในบ้าน ไม่ใช่คำถามที่เป็นห่วงแต่เป็นคำถามที่แสดงถึงการจับผิด
“เจ้านายมาส่งค่ะ” ดวงตากลมกวาดมองหาที่วางร่มที่ถือกางอยู่ในมือ แล้ววางไว้ใกล้ทางออกประตูบ้าน เพื่อพรุ่งนี้เธอจะได้ไม่ลืมหยิบมันไปด้วย
“เพิ่งไปทำงานไม่กี่วันก็มีเจ้านายมาส่ง อีกหน่อยก็คงไปนอนค้างที่บ้านกับเขาแล้วมั้ง” น้ำเสียงที่พูดออกมาเหมือนเหยียดเธอยังไงชอบกล นี่ถ้ามีคนมาบอกว่าเธอไม่ใช่ลูกแท้ ๆ ของผกาเธอก็อาจจะมีไขว้เขวไปบ้าง
“ผกา!” อธิปปรามภรรยาเสียงแข็ง เธอชอบพูดไม่ถนอมน้ำใจลูกเลยสักครั้ง
“ก็มันจริงนี่คะพี่อธิป ฉันก็แค่เป็นห่วงลูกก็แค่นั้น จะไม่ให้ฉันแตะยายอุ้มได้เลยหรือไงกัน หรือเห็นว่าฉันไม่ใช่แมะ…”
“ผกา!” ดรุณีที่เดินออกมาจากห้องนอนที่อยู่ชั้นล่างพูดขัดขึ้นเสียงดัง นับวันลูกสะใภ้คนนี้ยิ่งอยากจะให้อชิรญารู้ว่าเธอไม่ใช่ลูกแท้ ๆ ของตัวเอง
“ทำไมวันนี
