พลอยร้อยเหลี่ยมเล่ห์

แด๊ดดี้

?พลอยร้อยเหลี่ยมเล่ห์?

?ผ้ายับที่พับไว้ : เขียน

———-บทที่ 3

ฉันกลับถึงบ้านพร้อมเงินหนึ่งพันบาทกับโทรศัพท์ราคาแพงหนึ่งเครื่อง ฉันไม่แน่ใจว่าฉันสามารถใช้ทำอย่างอื่นได้หรือเปล่านอกจากเอาไว้ติดต่อกับคุณอาชา

“มึงไปไหนมาอีพลอย!!” ฉันตกใจเล็กน้อยเมื่อได้ยินเสียงป้ายิกหัวเรียก เวลานี้ทุกอย่างในร้านป้าคงจัดการเองหมดแล้วทั้งจานชาม หม้อ แล้วก็เก็บข้าวของเข้าที่

“หนูเรียนคาบพิเศษ โทรบอกแล้วนี่” ฉันตอบพร้อมกับเดินเข้าบ้านอย่างไม่ใส่ใจคนถาม

“โอ๊ย...”

“อีตอแหล!! กูโทรหาอีนุ๊กมันบอกว่ามึงไม่ได้เข้าเรียน” ฉันถูกกระชากผมอย่างแรงจากด้านหลังจนเซถลากลับเข้าไปหาตัวคนกระชาก อีนุ๊กคือลูกสาวป้าแถวบ้านที่ทำงานเป็นแม่บ้านอยู่ในมหาลัย

“แล้วป้าก็เชื่อมันเหรอ” ฉันหันไปถามทั้งที่มือยังพยายามแกะมือป้าออกจากผม

“มันทำงานอยู่นั่น มันรู้หมดแหละ”

“มหาลัยใหญ่ขนาดไหน มันจะมาเห็นหนูได้ไง แล้วอีกอย่าหนูกับมันก็ไม่ถูกกัน มันจะโกหกป้ายังไงก็ได้” ฉันพยายามแก้ตัว ถึงฉันจะโดดจริงๆ แต่อีนุ๊กมันอาจจะไม่เห็นและอาจจะแต่งเรื่องใส่ร้ายฉันก็ได้

“มึงแน่ใจนะ ว่ามึงไม่ได้โกหกกูเพื่อจะหนีงาน”

ป้าถามทั้งที่มือยังดึงอยู่ที่ผมของฉัน เจ็บฉิบหายอีนุ๊กนะอีนุ๊กเดี๋ยวมึงกับกูได้เจอกันแน่

“หนูเคยหนีงานเหรอ จะไปไหนก็ขอป้าก่อนตลอด” ฉันพยายามหาข้อดีมาหักล้างข้อสงสัย แต่ฉันไม่เคยเถลไถลจริงๆ ฉันเพิ่งมาคิดกบฏต่อต้านป้าเมื่อไม่นานนี่เอง

“งั้นวันนี้มึงไม่ได้ทำงาน ก็ไม่ต้องเอาเงิน!!” ป้าพูดพร้อมกับปล่อยมือจากผมของฉันแล้วออกแรงผลักฉันไปข้างหน้าจนเซถลาไปตามแรงผลัก

“อืม ไม่ทำงานก็ไม่ได้เงิน หนูรู้ดี” ฉันตอบกลับพร้อมทั้งยกมือขึ้นจับผมแล้วลูบบรรเทาความเจ็บที่หัว

“รู้ก็ดี แล้วก็...มึงมาช้าข้าวกูไม่ได้เหลือไว้ให้ ไปหากินเองก็แล้วกัน” ฉันแค่พยักหน้ารับ แล้วก้มหน้าหลบสายตาจากอีป้านรก เลี้ยงฉันมาเพื่อเป็นทาสของแท้เลย บุญคุณที่มันให้ฉัน ฉันทำงานชดใช้จนไม่เหลืออะไรติดค้างอีกแล้ว รออีกหน่อยเถอะกูจะออกไปจากที่นี่ กูจะหาเงินให้ได้เยอะๆ โดยที่ไม่ต้องทำงานงกๆ แบบนี้ด้วย!!

พอผ่านด่านป้ามาได้ฉันก็กลับขึ้นห้องรูหนูตัวเอง ห้องที่ครึ่งหนึ่งเป็นห้องเก็บของ มาถึงก็ว่งข้าวของบนที่นอนแล้วอาบน้ำชำระร่างกายให้สดชื่น วันนี้เหนื่อยมาทั้งวัน ใครว่าเรียนไม่เหนื่อยขอเถียงเถอะ ทำงานกับเรียนเหนื่อยไม่แพ้กันหรอกแต่มันเหนื่อยคนละแบบเฮ้อ...

Line!!~

-หลิว-

‘คุณอาชาว่าไงบ้าง?’ ขณะที่กำลังนั่งดูหนังสือแจ้งเตือนจากอีหลิวก็ดังขึ้น

“เขาให้สัญญามาอ่านก่อน แล้วก็ให้โทรศัพท์มาเครื่องนึง”

‘อ๋อ อ่านสัญญาหรือยัง อ่านดีดีนะ ในนั้นจะมีข้อตกลงเรื่องที่ว่าจะทำอะไรกับมึงได้บ้าง ใช้อุปกรณ์อะไรได้บ้าง แล้วก็ข้อตกลงทางกฎหมายกรณีที่มึงแหกกฎ’ อุปกรณ์เหรอ อะไรวะ ฉันวางโทรศัพท์ลงแล้วหันไปหยิบซองสัญญาขึ้นมาเปิดดู โอ้โหหนาเป็นปึกเลย นี่จะซื้อกะหรี่หรือจะซื้อที่ดินวะเนี่ย ฉันเปิดอ่านสัญญาประกอบกับเปิดข้อมูลในอินเตอร์เน็ตดูไปด้วยเพราะบางอย่างก็ไม่เข้าใจเท่าไหร่นัก แต่ละอย่างนึกถึงหนังเรื่องฟิฟตี้เชดเลย ฉันเคยอ่านนิยายเรื่องนี้ด้วยอารมณ์แบบนั้นเลยล่ะ นี่อย่าบอกนะว่าคุณอาชาเขา...เป็นพวกนิยมเซ็กส์ซาดิสม์น่ะ

Line!!~

-แด๊ดดี้-

เสียงแจ้งเตือนจากโทรศัพท์ที่คุณอาชาให้มาดังขึ้นทำให้ฉันต้องหยุดอ่านสัญญาแล้วลุกไปหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดดู

‘อ่านสัญญาแล้วหรือยัง?’ ฉันเปิดอ่านข้อความ

“อ่านแล้วค่ะ ไม่ค่อยเข้าใจเท่าไหร่” ฉันเลือกจะตอบไปตรงๆ

‘สงสัยอะไรก็ถามหลิวก็แล้วกัน เขาผ่านมาหมดแล้ว’

“ค่ะ”

‘เรื่องเงิน ฉันจะโอนส่วนที่เป็นค่าเทอมกับค่าตัวให้เลยยังไงส่งเลขบัญชีมานะ แล้วโทรศัพท์นี่ถือว่าฉันให้เป็นของขวัญก็แล้วกัน หวังว่าเธอจะไม่ทำให้ฉันผิดหวัง คงจะตอบแทนฉันได้สมกับที่ฉันให้ของไป’

“พลอยจะพยายามทำให้ดีที่สุดค่ะ”

‘ถ้าเธอทำดี มีวินัย เคารพกฎ ฉันมีของและเงินพร้อมจะให้เธออีกมากมาย’ ใครได้ยินแบบนี้ก็ตาลุกวาวทั้งนั้น แต่ฉันไม่ ไม่ใช่ว่าไม่อยากได้ แต่จะทำเป็นไม่อยากได้ เพื่อเพิ่มมูลค่าให้กับตัวเอง