พลอยร้อยเหลี่ยมเล่ห์
ผ้ายับที่พับไว้ : เขียน
———-บทที่ 20
พลอยนิลรีบเดินหาห้องประชุมห้องที่พ่อของเธอบอก จนในที่สุดก็พบว่าอยู่อีกชั้นหนึ่ง ห้องประชุมนี้มีไว้เพื่อแขกที่สำคัญมากจริง ๆ เท่านั้น ดวงตาคู่สวยก้มมองเวลาบนนาฬิกาข้อมือราคาแพงของเธออีกครั้ง เพื่อให้แน่ใจว่าตัวเองนั้นไม่ได้สาย
"เหลืออีกตั้ง 5 นาที" ริมฝีปากเรียวมันวาวด้วยลิปกรอสบ่นพึมพำก่อนจะตัดสินใจเดินไปที่ประตู
“เอ่อ...ขอโทษนะคะ ห้องนี้สำหรับแขกพิเศษ กรุณาแสดงบัตร...”
“ฉันเป็นลูกสาวของคุณอาชา ต้องแสดงบัตรอะไรเหรอ บัตรประชาชนได้หรือเปล่า?” เมื่อถูกสาวพนักงานที่หน้าห้องประชุมเดินเข้ามาห้าม พลอยนิลจึงหันไปสวนกลับอย่างทันที คนเข้ามาห้ามเมื่อได้ยินแบบนั้นก็รีบก้มหัวกล่าวคำขอโทษยกใหญ่
“ขอโทษค่ะ หนูไม่รู้ว่าคุณเป็นลูกสาวของคุณอาชา ขอโทษจริง ๆ นะคะ”
“ไม่รู้ก็เงยหน้าขึ้นมา มองหน้าฉันแล้วก็จำเอาไว้ให้ขึ้นใจเลยนะว่าฉันนี่แหละ พลอยนิล
