พลอยร้อยเหลี่ยมเล่ห์
ผ้ายับที่พับไว้ เขียน
-----------บทที่ 25
"เพราะผมชอบไงครับ" เขาตอบเพียงสั้นๆ แต่ทำเอาหญิงสาวหน้าชาจนพูดอะไรไม่ออกได้แต่จ้องหน้าคนพูดอยู่อย่างนั้น
“เอ่อ...ผมหมายถึงผมชอบพลอยสีดำน่ะครับ ที่เหมืองไม่ค่อยเจอเท่าไหร่ สีเข้มเต็มที่ก็จะเป็นไพลินมากกว่าน้อยมากที่จะเข้มจนเป็นพลอยนิล” อาเธอร์พูดต่อ คนที่นิ่งอึ้งถึงได้ขยับตัว
“อะ....อ๋อค่ะ” แม้ว่าเขาจะแก้ตัวไปอย่างนั้น แต่หัวใจดวงน้อย ๆ ของพลอยนิลก็ยังคงเต้นแรงปานจะหลุดจากอก นี่เธอพลาดเสียอาการไปกับคำพูดเพียงแค่นั้นได้อย่างไรกัน
“จริง ๆ ผมเคยได้ยินมาว่าคุณอาชามีพลอยนิลงามอยู่ ไม่คิดว่าคนจะหมายถึงคุณกัน เข้าใจมาตลอดว่าเป็นอัญมณี” อาเธอร์พูดต่อ
“อ๋อ...ถ้าเรื่องนั้น พ่อของฉันมีจริง ๆ ค่ะเป็นสร้อยประดับพลอยนิล ที่จี้จะมีพลอยเม็ดใหญ่สีดำวาว เป็นพลอยเขมรโบราณ เห็นว่าท่านประมูลมาได้ตั้งแต่ฉันยังไม่เกิด น่าจะชอบมากถึงขนาดว่าเอามา
