พลอยร้อยเหลี่ยมเล่ห์
ผ้ายับที่พับไว้ เขียน
-----------บทที่ 22
พลอยมายาเดินออกมาจากมหาลัยด้วยอารมณ์หงุดหงิด ความจริงเธอก็ทำใจมาก่อนแล้วเรื่องที่จะต้องตกเป็นขี้ปากชาวบ้านกับการเลือกมาทำอาชีพนี้ แต่ใครเลยจะเข้าใจว่าเธอไม่ได้มีตัวเลือกมากนัก เพราะเธอไม่มีเงินทอง ไม่มีเส้นสาย ความดีกับความมานะสมัยนี้ก็ใช่ว่าจะช่วยอะไรได้ แม้แต่คนเก่ง ๆ ที่ไม่มีทางลัดกว่าจะประสบความสำเร็จได้ก็ยังยาก ในเมื่อเธอมีทางที่ดีกว่า ทำไมจะต้องทนเดินบนทางเดิมให้ชีวิตมันยากลำบาก
“กว่าจะมาได้นะคะ แล้วนี่ไปโดนอะไรมาหน้าหงิกหน้างอเชียว” หลิวที่ยืนรออยู่แล้วร้องถามขึ้น โดยปกติแล้วพลอยมายาไม่ใช่คนที่จะแสดงสีหน้าท่าทางแบบนี้ ขนาดว่าชีวิตสุดแสนจะบัดซบแต่เธอก็ยังยิ้มแย้มได้อย่างไม่น่าเชื่อ
“เจออีแจนกับอีออยตอนเดินออกมาจากห้องสมุด มันนินทาเรา” พลอยมายาบอกกับคนถาม หลิวถอนหายใจก่อนจะยิ้มแล้วส่ายศีรษะไปมาช้า ๆ
“ช่างแม่งเถอะ กูช
