พลอยร้อยเหลี่ยมเล่ห์
ผ้ายับที่พับไว้ เขียน
-----------บทที่ 32
"คืนนี้ก็ได้ครับบอส..." เสียงของใครบางคนดึงความสนใจจากพลอยมายาที่กำลังเดินเหม่อลอยให้ต้องหันไปมอง เธอยิ้มขึ้นทันทีเมื่อเห็นอีกฝ่าย
“ไง” หลังจากที่เสือวางสายแล้ว เมื่อเขาหันกลับมา พลอยมายาจึงได้เอ่ยทัก เธอไม่รู้ว่า จะเริ่มอย่างไรดี รู้เพียงว่าคิดถึงเขาเหลือเกินเท่านั้น เพียงไม่กี่วันที่ไม่ได้เจอกัน แต่เวลามันเหมือนผ่านไปนานเหลือเกิน
“มาทำอะไรเหรอ” เสือเอ่ยถามขึ้น เขาเองก็ทำตัวไม่ถูกเหมือนกัน
“เดี๋ยวนี้นาย...ไม่ต้องรับส่งฉันแล้วเหรอ” พลอยมายากระซิบกระซาบถาม เพราะกลัวว่าจะมีคนมาได้ยิน
“เปล่า ทำไมเหรอ”
“ก็วันนั้นไม่เห็นนายมารับฉันเลย” พลอยมายาตัดสินใจเอ่ยถามในสิ่งที่ค้างคาใจ เสือรู้ทันทีว่าพลอยมายานั้นหมายถึงวันไหน เขายิ้มก่อนจะคิดอะไรบางอย่างขึ้นมาได้
“ก็คงจะแบบนั้น เห็นว่าช่วงนี้เจ้านายเรียกใช้คนอื่นบ่อย ๆ ผมเองก็ต้องคอย
