“คุณแม่” พอเดินเข้ามาใสห้องพักผู้ป่วย เสียงลูกชายตัวน้อยก็เรียกมารดามาแต่ไกล
“ลูกหมูของแม่” รุ้งรมิดาดีใจที่ลูกชายปลอดภัย เธอถึงกับร้องไห้ออกมา
“คุณแม่ไม่ร้องนะครับ” รพัฒน์เช็ดน้ำตาให้มารดา
“รู้ไหมว่าแม่เป็นห่วงลูกแค่ไหน”
“ผมไม่เป็นอะไรแล้วครับ เดี๋ยวก็หาย”
“ช่างเจรจาเสียจริง” ลูกชายของเธอฉลาด รักและเป็นห่วงเธอมาก เธอดีใจที่ลูกของเธอเป็นคนดี
ความสุขของพ่อแม่ก็คือการได้เห็นลูกเป็นคนดี
“นี่ใครเหรอครับ”
“นี่เอ่อ... คือ” เธอมองหน้าเขาเหมือนไม่แน่ใจว่าจะแนะนำเขาว่าอย่างไรดี
“ฉันเป็นพ่อของเราไง”
“พ่อเหรอครับ ไหนแม่บอกว่าพ่อไปสวรรค์ไงครับ”
“นี่เธอแช่งฉันให้ตายอย่างนั้นเหรอ” กฤตินแยกเขี้ยวใส่แม่ของลูก พลางกระซิบที่ริมหู นั่นทำให้รุ้งรมิดาใบหน้าเหยเก มองเขาอย่างขอโทษขอโพย อาจเพราะเธอคิดว่าชาตินี้คงไม่ได้เจอเขาอีก เธอจึงเลือกบอกลูกชายไปเช่นนั้น
“แม่ของโทษจ้ะลูกหมู คือแม่...”
“แม่ของล
