…ขึ้น 12ค่ำ เดือนซานเย่ว ปีถังไท้จงที่12 …ดรุณีน้อยตระกูลอู่อยู่ในเกี้ยวงามวิจิตร เคลื่อนไปกับขบวนแถวทหารนับร้อยชีวิต ที่บ่ายหน้าสู่นครหลวง ฉางอาน ….
อู่จ้าวที่นั่งแข็งทื่ออยู่ภายในเกี้ยว จับจ้องมองกังหันลมไม้ไผ่ในมือ ด้วยอารมณ์หลากหลายปะทุใส่
" ไอ้คนแร้งน้ำใจ !...กล้าดียังไงมาทอดทิ้งข้าไปไม่บอกลาสักคำ ! "...นางบ่นงึมงำกับตนเอง รู้สึกขุ่นเคืองปะปนอยู่กับความห่วงหาอาวรณ์ในตัวชายสูงใหญ่ ที่มีดวงตาอบอุ่นราวกับอิงแนบกองไฟ
ดรุณีน้อยกำกังหันลมไว้แน่น ในใจหวนคิดถึงคำมั่นสัญญาที่มีกังหันน้อยเป็นตัวแทนข้อตกลง
มีอยู่ชั่วแล่นที่นางปราถนาจะใช้คำขอหนึ่งเดียว ให่ฮุ้นชุนชิวพานางหนีไปให้สุดขอบฟ้า ไปให้พ้นจากเงื้อมือราชวงศ์ถังให้ไกลแสนไกล ไปใช้ชีวิตในสถานที่ลี้ลับเพียงสองคน ดื่มน้ำฝน กินปลาเผา ขบเคี้ยวเม็ดบัวเป็นของหวาน
ถ้าเป็นเช่นนั้นจริง นางจะตอบคำถามของเซียนมัจฉาหยกขาวว่าอย่าไร ?...
…มีชีวิตเพื่
