เวลาต่อมา...
“คุณยังไม่บอกผมเลยนะ...แม่คุยอะไรกับคุณเหรอ” ฐากูรขับรถมาส่งแม่ของลูก และหนูโมจิที่ตอนนี้หลับไปแล้ว
“_”
“แม่ไม่ได้ว่าอะไรใช่ไหม ผมเป็นห่วงคุณนะ” เธอเอาแต่เงียบ เหมือนกับมีหลายอย่างให้คิดในหัว แต่ทว่า
“สี่ปีที่ผ่านมาทำอะไรบ้าง”
“หือ...”
“มีคนคุยหรือเปล่า” อยู่ ๆ เธอก็เอ่ยปากถาม แทนที่จะตอบคำถามก่อนหน้านี้ของเขา
“ไม่มีครับ สี่ปีที่แล้วผมเอาแต่เรียน” เขาตอบตามตรง แม้นว่าจะไม่ใช่ทั้งหมดก็เถอะ “เรียนจบก็ทำงานต่อเลยครับ ตอนนี้เป็นสตาฟ เป็นอาจารย์แพทย์แล้ว” เธอหันมามองเขาเพียงเล็กน้อย อย่างคนไม่เชื่อ เขาดูแพรวพราวเรื่องผู้หญิง ตอนที่คุย ๆ กันจำได้ว่ามีคนชอบเขาเยอะมาก ต้องคอยตามส่อง ตามดูว่ามีใครมาเกาะแกะมากแค่ไหน สถานะก็ไม่มี หึงหวงไปก็เท่านั้น
“ไม่มีผู้หญิงอื่นเลยเหรอ”
“ถ้าหมายถึงคนคบ คนคุย ไม่มีทั้งสองครับ” เขาไม่ได้คุยกับใครเลย ยกเว้นน้ำฝนที่ไม่ได้อยู่ในสถานะคน
