เวลาต่อมา...
“กูไม่รู้ว่ะ รู้แหละว่าผิด แต่ก็ไม่ได้ผิดมากขนาดนั้นป้ะวะ ไม่เห็นต้องปิดบังกันนานขนาดนี้เลย ก็น่าจะบอกกูหน่อย” ริมฝีปากหนาเอ่ยพูดไม่หยุด ตั้งแต่ยกโทรศัพท์โทรหาคนเป็นเพื่อน ซึ่งทันทีที่เรียนเฉพาะทางจบเป็นอาจารย์แพทย์ เพื่อนชายก็ถูกย้ายไปที่โรงพยาบาลอื่น ซึ่งเป็นโรงพยาบาลห่างไกลชุมชน
[เออ ความผิดมึงมันไม่มากก็จริง แต่มัน...ผิดไง]
“แล้วให้อภัยไม่ได้เลยเหรอ รู้ทั้งรู้ว่ากูจะรับผิดชอบ แต่กลับเลือกที่จะไม่บอก” เขาหงุดหงิดก็ตรงนี้
[แต่มึงก็รู้แล้วนี่]
“โห ตั้งสี่ปี แถมมาบอกเอาตอนสถานการณ์คับขัน ลูกเกือบตายอะถึงมาบอกกู”
[เอาน่า ยังไงก็ย้อนเวลากลับไม่ได้ ตอนนี้รู้แล้วก็ทำให้ดีที่สุดดีกว่า] คำพูดของคนเป็นเพื่อนทำให้ฐากูรใจเย็นลงมาบ้าง รู้สึกเหงามากเลยทีเดียวตั้งแต่กรรณภัทร์ย้ายไปทำงานที่อื่น
“เออ แล้วเรื่องขอย้ายกลับไปถึงไหนแล้ววะ”
[เฮ้อ...มึงก็รู้ว่าไม่ง่าย แถมยังนาน
